Ακόμα και ο γερμανικός τύπος δεν κατάφερε να έχει μια κοινή γραμμή, προσπαθώντας να περιγράψει την πολιτική παρακαταθήκη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 27 Δεκεμβρίου σε ηλικία 81 ετών, άλλη μια απόδειξη ότι ο Γερμανός πολιτικός ήταν μια φιγούρα που περισσότερο δίχαζε, παρά λειτουργούσε ενωτικά.
Ενσάρκωση των θεσμών
Για παράδειγμα, ο πρόεδρος Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ σχολίασε πως ο Σόιμπλε αποτέλεσε «τύχη για τη γερμανική ιστορία», ενώ ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς εξήρε την οξυδέρκεια του πολιτικού νου του, το πάθος του για την πολιτική και τη μαχητικότητά του για τη δημοκρατία. Από την πλευρά της, η Süddeutsche Zeitung, έκανε λόγο για «Μία απώλεια για τη γερμανική πολιτική», κάνοντας έναν απολογισμό της 50χρονης πολιτικής καριέρας του Σόιμπλε.
Επίσης η Frankfurter Allgemeine Zeitung σημείωσε ότι «οι δημοκρατίες χρειάζονται πολιτικούς που να ενσαρκώνουν τους θεσμούς τους. […] Και ο Σόιμπλε ήταν ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο ένα φαινόμενο. […] Όποιο αξίωμα και αν αναλάμβανε ήταν βέβαιο πως δεν θα το αξιοποιούσε για την ενίσχυση του προφίλ του, αλλά πως θα υποχωρούσε μπροστά στο μεγαλείο και τον σκοπό του έργου του, βαδίζοντας σύμφωνα με τις συνταγματικές επιταγές». Γι’ αυτό και «ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι ένας πολιτικός που θα μας λείψει».
Παραλίγι καταστροφή
Ωστόσο, η Τageszeitung φαίνεται να έχει εντελώς διαφορετική άποψη. «Ο Σόιμπλε ήταν ένας πεπεισμένος Ευρωπαίος. […] Όμως ήταν και αυτός που παραλίγο να καταστρέψει την Ευρώπη – μέσω της στενόμυαλης πολιτικής λιτότητας κατά την κρίση του ευρώ, η οποία άφησε πίσω της ζημία εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, ενισχύοντας την ίδια στιγμή το (σ.σ. ακροδεξιό και ευρωσκεπτικιστικό) AfD».
Η εφημερίδα του Βερολίνου αναφέρεται ειδικότερα στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης χρέους από τον Σόιμπλε ως ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας: «Δεν υπήρχε αμφιβολία πως το ελληνικό κράτος έπρεπε να μεταρρυθμιστεί. Αλλά ο Σόιμπλε συμπεριφερόταν υπερβολικά πολύ σαν ξερόλας. Στα νότια της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας, αποτέλεσε έτσι την προσωποποίηση του αλαζόνα Γερμανού».
Η εφημερίδα τονίζει ότι ο Σόιμπλε «ενεργούσε με βάση το σύνθημα “όποιος έχει χρέη, φταίει”. Ήταν έτσι πεπεισμένος πως οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί και οι Ιταλοί έπρεπε να τιμωρηθούν για τα υπέρογκα χρέη που είχαν και να εξαναγκαστούν να εξοικονομήσουν χρήματα. Όμως το διαρκές όργιο περικοπών δεν απέφερε τίποτα: ενώ οι οικονομίες των κρατών που βρίσκονταν σε κρίση κατέρρεαν, τα χρέη μεγάλωναν ακόμη περισσότερο, αντί να μειωθούν».
Η «κακή» λιτότητα και το σχέδιο
«Ιδίως η κατάρρευση της Ελλάδας ήταν πρωτοφανής», συνεχίζει η Τaz. «Στις συναντήσεις που κατέγραφε μυστικά ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης (σ.σ., αναφέρεται στις κρίσιμες συνεδριάσεις του Eurogroup κατά το α’ εξάμηνο του 2015), καθίσταται σαφές πως τόσο η Κριστίν Λαγκάρντ (τότε επικεφαλής του Δ.Ν.Τ.) όσο και ο Σόιμπλε γνώριζαν καλά πως τα προγράμματα λιτότητας ήταν καταστροφή για την Ελλάδα».
«Εξάλλου, ο ίδιος ο Σόιμπλε είχε δηλώσει ανοιχτά πως το πρόγραμμα λιτότητας ήταν “κακό” για την Ελλάδα και την ανάπτυξη. Όμως είχε άλλα σχέδια. Ήθελε να εξωθήσει τους Έλληνες να εγκαταλείψουν προσωρινά την Ευρωζώνη. […] Ο Σόιμπλε αντιλαμβανόταν επομένως το ευρώ σαν την περιστρεφόμενη πόρτα ενός πολυκαταστήματος: κάποιος μπορεί να μπει, να ξαναβγεί και κάποια στιγμή να ξαναμπεί. Όμως το ενιαίο νόμισμα δεν λειτουργεί έτσι», επισημαίνεται.
Ζημιά
Αν και η Ελλάδα δεν βγήκε ποτέ τελικά από το ευρώ, «η απειλή του Σόιμπλε ήταν αρκετή για να προκαλέσει χάος πανευρωπαϊκά και ζημιές δισεκατομμυρίων. Όταν έγινε αντιληπτό πως μία χώρα θα μπορούσε να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, οι επενδυτές άρχισαν να αναρωτιούνται εάν υπήρχε περίπτωση να κινδυνεύσουν και άλλα κράτη. Ξεκίνησαν δηλαδή να ξεφορτώνονται τους ιταλικούς, ισπανικούς, ακόμη και τους γαλλικούς τίτλους τους, γεγονός που με τη σειρά του οδήγησε σε αύξηση των επιτοκίων για τα συγκεκριμένα κράτη. Ιδίως η Ιταλία βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στη χρεοκοπία, παρ’ όλο που είχε βελτιώσει την οικονομική της διαχείριση».
Στο πλαίσιο αυτό, η Τaz -επιβεβαιώνοντας το πόσο… πολωτική φιγούρα ήταν ο μεγάλος εκλιπών, αλλά και, εν τέλει, πόσο η εμμονική του πίστη στη λιτότητας και τα σχέδιά του για το μέλλον του ευρώ έκαναν κακό στο ευρωπαϊκό όραμα και στην πορεία μιας πιο συνεκτικής ευρωπαϊκής ενωποίησης – σημειώνει ότι ο Σόιμπλε ήταν ένας πολιτικός «αγαπητός στους Γερμανούς, ο οποίος όμως ζημίωσε σοβαρά τη χώρα του και την Ευρώπη».
με πληροφορίες από την Deutsche Welle
