Την Πέμπτη στο Παρίσι θα συνεχιστούν οι συζητήσεις των Ευρωπαίων δανειστών μας για το ελληνικό χρέος, μετά το ναυάγιο του “Washington Group” το περασμένο Σάββατο, σύμφωνα με τους Financial Times.
Τρία είναι τα ζητήματα που «καίνε»:
– Οι ρυθμίσεις για το χρέος και το βάθος χρόνου που θα δίνονται οι σχετικές «δόσεις» των «ελαφρύνσεων».
– Το είδος του εξιτηρίου που θα δοθεί στην Ελλάδα, με την ολοκλήρωση του προγράμματος, τον Αύγουστο.
– Η μεταμνημονιακή εποπτεία που θα επιβληθούν στη χώρα
Γιατί βιάζονται οι Ευρωπαίοι
Μέλημα των ευρωπαϊκών θεσμών είναι να έχουν καταλήξει στα παραπάνω έως την 21η Ιουνίου, ημερομηνία που θα πρέπει να ανακοινωθεί μια συμφωνία – πακέτο για την Ελλάδα και το χρέος της.
Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το ΔΝΤ δεν θα συμμετέχει ενεργά στο νέο ελληνικό πακέτο, παραμένοντας στο ελληνικό ζήτημα ως τεχνικός σύμβουλος με μάλλον απροσδιόριστες αρμοδιότητες.
Το Ταμείο επιμένει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και επιδιώκει από τους ευρωπαίους να συναινέσουν σε επιμηκύνσεις πληρωμών για τουλάχιστον 15 χρόνια κι έναν αυτόματο μηχανισμό ενεργοποίησης των μέτρων ελάφρυνσης, που δεν θα εξαρτάται από πολιτικές διαδικασίες και αποφάσεις.
Πως απέτυχαν στη Σύνοδο της G7
Σύμφωνα με πληροφορίες των Financial Times, που επικαλείται πηγές από τη Σύνοδο του G7, αν και οι συναντήσεις των Ευρωπαίων με την Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, δεν κατέληξαν σε συμφωνία, «υπήρξε κάποια πρόοδος» με τις διαφορές μεταξύ του Ταμείου και των εταίρων να αμβλύνονται. Αυτό, όμως, δεν φαίνεται να είναι αρκετό.
Το σχέδιο του Βερολίνου
Ισχυρός ρυθμιστής του παιχνιδιού παραμένει η Γερμανία. Η θέση του Βερολίνου είναι, για την ώρα, αμετακίνητη:
– Αποδέχεται επιμηκύνσεις πληρωμών έως τρία χρόνια και με προϋποθέσεις έως πέντε. Η Γερμανία θεωρεί ότι εφόσον η Ελλάδα πετυχαίνει – όπως πετυχαίνει – μεγάλα πλεονάσματα, μπορεί να συνεχίσει την ίδια πολιτική και στο μέλλον. Έτσι, θα μπορεί να εξυπηρετεί τις δανειακές ανάγκες της χώρας, χωρίς «να πληρώνουν οι ευρωπαίοι γι αυτό».
– Συνεπώς αρνείται κατηγορηματικά τις επιμηκύνσεις δανείων, εκτός αυτών του EFSF, δηλαδή του δεύτερου Μνημονίου.
– Απορρίπτει το «γαλλικό κλειδί», δηλαδή ένα μηχανισμό αυτόματης ρύθμισης του χρέους ανάλογα με την πορεία ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Αντ’ αυτού προτείνει ένα σφιχτό «κορσέ» της ελληνικής οικονομίας που θα εξασφαλίζει ότι η χώρα θα υπηρετεί πιστά μία πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας σε συνδυασμό με συνέχιση των μεταρρυθμίσεων (μισθοί, συντάξεις, διεύρυνση φορολογικής βάσης, εισπραξιμότητα φόρων, ιδιωτικοποιήσεις , απελευθέρωση της αγοράς από το κομματικά κράτος.)
Η αυστηρή εποπτεία
Το Βερολίνο συνδέει αυτή την λύση με αυστηρή εποπτεία, μόνιμη παρουσία ευρωπαίων ελεγκτών στην Αθήνα, τετράμηνη αξιολόγηση των αποτελεσμάτων. Η έγκριση των θετικών αποτελεσμάτων θα οδηγεί, κατά το Βερολίνο, σε αποδέσμευση «δόσεων» ελάφρυνσης του χρέους. Μάλιστα, προσθέτει και την πολιτική έγκριση, αφού αξιώνει πριν από κάθε ενέργεια περί το χρέος να περνά το θέμα για έγκριση από τα εθνικά κοινοβούλια των δανειστών.
Με δυό λόγια
Δικαιολογητική βάση της «γραμμής Βερολίνου» είναι ότι δεν εμπιστεύεται την ελληνική πολιτική τάξη. Θεωρεί πως οι επερχόμενες εκλογικές διαδικασίες μπορεί να οδηγήσουν τη χώρα στο γνωστό «τσάμικο» και πως «θα έχουμε πάλι τρεχάματα». Γι’ αυτό και η πρόταση του «κορσέ».
