Εχω δει τη νέα Πανεπιστημίου μόνο σε φωτογραφίες. Και ελπίζω να μην τη δω ποτέ από κοντά όπως είναι σήμερα.
Δεν με πειράζουν μόνο οι φοίνικες που δεν ταιριάζουν με το αστικό περιβάλλον στο κέντρο της πόλης – μια εντελώς παράταιρη και αφύσικη επιλογή. Ούτε μόνο οι κακής αισθητικής ζαρντινιέρες που ασχημαίνουν τη λεωφόρο.
Δεν ξέρω καν αν ισχύουν οι καταγγελίες για “μεγάλο περίδρομο” και πανάκριβες επιλογές που έγιναν σαν να μην πρόκειται για χρήμα του Δήμου Αθηναίων αλλά για κινητή κληρονομιά του Δημάρχου.
Αυτό που πιο πολύ με ενοχλεί είναι η απουσία λογικού ειρμού στην παρέμβαση. Τι εξυπηρετούν οι λωρίδες για τα ποδήλατα και τους πεζούς; Θα παίρνεις το ποδήλατο από το σπίτι σου στη Βουκουρεστίου και θα κατεβαίνεις στην Ομόνοια; Κι αν δεν έχεις σπίτι στη Βουκουρεστίου, που μάλλον αυτό συμβαίνει, θα έρχεσαι από την Κηφισίας και τη Βασιλίσσης Σοφίας που δεν έχουν ποδηλατόδρομο ρισκάροντας τη σωματική σου ακεραιότητα; Κι αν θέλεις να πας περπατώντας, γιατί δεν σε χωρούσε το φαρδύ πεζοδρόμιο και είναι προτιμότερο να περπατάς στην χρωματιστή λωρίδα;
Τι νόημα έχουν όλα αυτά και πώς θα τα εσωτερικεύσεις;
Οταν η οδηγία των ειδικών είναι να αποφεύγουμε τα ΜΜΜ λόγω πανδημίας, είναι κατάλληλη η στιγμή για να περιορίσουμε τις δυνατότητες κυκλοφορίας των αυτοκινήτων στο κέντρο;
Ο Μεγάλος Περίπατος δεν αγαπήθηκε από τους Αθηναίους ακριβώς επειδή οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν γιατί έγιναν όλα αυτά που δεν αρέσουν κιόλας. Δεν είναι μόνο μια δυσλειτουργική αλλαγή, είναι και μια επιλογή κακής αισθητικής. Αν ο Δήμαρχος έχει εγκλωβιστεί στην εσφαλμένη επιλογή του επειδή αισθάνεται ότι συνομιλεί με την ιστορία κόντρα στις αντιδράσεις αυτών που αντιστέκονται στην αλλαγή, όπως πάντα σε κάθε πρόοδο, απλά θα αργήσει να διορθώσει το λάθος σε βάρος της πόλης και των πολιτών που βασανίζονται σε μια έτσι κι αλλιώς δύσκολη καθημερινότητα.
Δεν έχουμε ανάγκη από σωτήρες. Εχουμε ανάγκη από αποτελεσματικούς διαχειριστές των δημόσιων υποθέσεων χωρίς προσωπική ατζέντα και εμμονές.
Aντιγράφω από κείμενο του Παύλου Γερουλάνου που διεκδίκησε τη τη δημαρχία της Αθήνας, είχε καλή επίδοση για τα δεδομένα του ΚΙΝΑΛ και ασκεί δημιουργική αντιπολίτευση:
«…Ζήτησα περισσότερη διαφάνεια, περισσότερη λογοδοσία, περισσότερη διαβούλευση, ζήτησα τη συμμετοχή μεγαλύτερης ομάδας ειδικών από περισσότερες επιστήμες που μπορούν να βοηθήσουν το έργο. Ζήτησα να δοθεί μια λωρίδα στην κίνηση διότι τον Σεπτέμβριο δεν θα έχουν παρέλθει οι συνθήκες που οδήγησαν τους υπολογισμούς του κ. Γιαννή μακριά από την πραγματικότητα: ο κορονοϊός θα είναι ακόμα μαζί μας, η κυβέρνηση θα συμβουλεύει ακόμα τους πολίτες της Αθήνας να μην χρησιμοποιούν ΜΜΜ και θα ανοίξουν τα σχολεία. Αυτό θα είναι ένα εκρηκτικό μείγμα που θα θέσει σε πλήρη αμφισβήτηση το σύνολο του έργου”.
Η επιστροφή μιας λωρίδας στα αυτοκίνητα δείχνει διάθεση διόρθωσης. Μακάρι. Η αναγνώριση του λάθους στην πολιτική έχει κάποιες φορές μεγαλύτερη σημασία από το να κάνεις το σωστό.
