“Μειώστε τους φόρους, που στραγγαλίζουν την ανάπτυξη!” Το διεθνές οικονομικό Ινστιτούτο Bruegel, στις Βρυξέλλες, επισημαίνει το ελληνικό αδιέξοδο: Είμαστε μία Οικονομία που έχει ανάγκη υψηλούς αναπτυξιακούς στόχους, αλλά… “τρώει” τον εαυτό της για να πετύχει τους ιδιαίτερα υψηλούς δημοσιονομικούς στόχους!
Ο επικεφαλής οικονομολόγος του Ινστιτούτου , Ζολτ Ντάρβας (Zsolt Darvas) αναφέρεται στην άμεση ανάγκη μείωσης του φορολογικού βάρους στην ελληνική αγορά, υπογραμμίζοντας ότι είναι απαραίτητη για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
Την ώρα που ακόμα και η κυβέρνηση ρίχνει τις εκτιμήσεις της για την ανάπτυξη το 2019, στο 2,3% (η Τράπεζα της Ελλάδος στο 1,9%) ο Ούγγρος οικονομολόγος, επισημαίνει ότι μόνο με ισχυρή ανάπτυξη μπορεί η Ελλάδα να βρεθεί πλήρως εκτός προγράμματος και να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις. Κάτι, που δεν μπορεί να γίνει αν δεν μειωθεί η φορολογία.
Σύμφωνα με δήλωσή του στο ΑΠΕ, «κάθε βαθιά ύφεση ακολουθείται από κάποια ανάκαμψη», αλλά μόνο εάν αυτή παραμείνει «ισχυρή», η Ελλάδα θα είναι όντως στο σωστό δρόμο, «πλήρως εκτός προγράμματος μόνο αν στηριχθεί στα δικά της πόδια».
Όμως, η αφαίμαξη μέσω της υπερφορολόγησης, κρατά την αγορά μακριά από την πραγματικη αναπτυξιακή της δυναμική. Σύμφωνα με τον κ. Ντάρβας, «οι φόροι είναι πολύ υψηλοί στην Ελλάδα και την ίδια στιγμή η φορολογική βάση είναι πολύ μικρή. Πολλοί πολίτες και επιχειρήσεις συνεχίζουν να μην πληρώνουν φόρους και αυτοί που πληρώνουν υπόκεινται σε πολύ υψηλούς συντελεστές».
Δεν προκαλεί εντύπωση, ότι για τον εξωτερικό παρατηρητή, το φορολογικό καθεστώς στην Ελλάδα, αποτελεί παράδοξο. Όμως ήταν οι θεσμοί που επέμειναν σε αυστηρούς συντελεστές, με στόχο να εξασφαλίζονται κάθε χρόνο οι δόσεις του ελληνικού χρέους. Ήταν όμως μόνο οι θεσμοί; Μήπως είναι οι ιδεοληψίες των κυβερνώντων που επιβάλλουν ένα πανίσχυρο κράτος σε βάρος του ιδιωτικού τομέα;
Η απάντηση, έχει να κάνει με τον πληθυντικό. Οι “θεσμοί”, είναι πολλοί. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο ESM, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η Επιτροπή, αποτελείται από πολιτικούς. Ευαίσθητοι στο πολιτικό κόστος των σκληρών πολιτικών, μαλακώνουν όσο πλησιάζουν εκλογές ή βλεπουν αντιδράσεις από την κοινή γνώμη. Τα κρίσιμα χρόνια που γράφτηκαν τα μνημόνια, επικράτησε η γερμανική λογική της ακραίας λιτότητας. Οι Γερμανοί ως πρώτη οικονομική δύναμη εντός Ευρώ, σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος του δανεισμού και ως αποτέλεσμα η φωνή τους είχε μεγαλύτερο βάρος εντός Eurogroup.
O ESM, είναι ένας οργανισμός τεχνοκρατών που φτιάχτηκε για να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της παγκόσμιας κρίσης του 2008. Χαρακτηρίζεται από πολλούς ως το ΔΝΤ της Ευρώπης. Είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της Ελλάδας και ο επικεφαλής του, ο Γερμανός Κλάους Ρέγκλινγκ, ήταν σχεδόν πάντα στο ίδιο μήκος κύματος με τον συμπατριώτη του, πρώην υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Η ΕΚΤ, υπό τον Μάριο Ντράγκι, δίνει (αναμενόμενα) προτεραιότητα στην υγεία του τραπεζικού συστήματος.
Και τέλος το ΔΝΤ, υπεύθυνο σε μεγάλο βαθμό για τα λάθη των μνημονίων, παραμένει πάντα εγκλωβισμένο στην δική του παραδοσιακή αμερικανική λογική της Οικονομίας. Αναγκαστικά “ναι” στη λιτότητα, καθώς πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, αλλά στα φυσικά πρόσωπα. Για το Ταμείο, τα βάρη και το χρέος ανήκουν στον λαό. Οι επιχειρήσεις πρέπει να διευκολυνθούν ώστε μέσα από την δραστηριότητά τους, να προκύψει ανάπτυξη.
Διαφορετικοί θεσμοί, διαφορετικές προσεγγίσεις και προτεραιότητες. Μέσα από διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς και κάτω από το βάρος να ανατρέψουν τις πιέσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, δημιούργησαν ένα μείγμα μέτρων που ικανοποιούσε και τους τέσσερις, αλλα χωρίς κοινωνική πολιτική ή ξεκάθαρη κατεύθυνση. Αποτέλεσμα ήταν η κατάρρευση της Οικονομίας και η εσωτερική υποτίμηση να στείλει τη χώρα 30 χρόνια πίσω.
Μετά τα μνημόνια, η κυβέρνηση επιμένει στην λογική των υπεπλεονασμάτων. Αν και σκοτώνουν την αγορά, καθώς αντλεί παραπάνω ρευστότητα από ότι είναι απαραίτητο (1,5 δις το 2018), οι ασφυκτικές πολιτικές παραμένουν. Κάθε χρόνο δημιουργείται ένα ταμείο, από το οποίο το “πανίσχυρο κράτος” μοιράζει επιδόματα κερδίζοντας ανάσες πολιτικής ζωής. Μία πρακτική που βολεύει αλλά δεν αντιπροσωπεύει ούτε τους θεσμούς.
Τώρα, ο Ούγγρος Οικονομολόγος, λέει το αυτονόητο. Μειώστε τη φορολογία: «Αυτό θα έβαζε τα δημόσια οικονομικά σε μια πιο σταθερή και βιώσιμη βάση. Καθώς επίσης και όλες οι μεταρρυθμίσεις που έχουν να κάνουν με τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος προκειμένου να γίνει πιο φιλικό για τις ξένες επενδύσεις».
