Του Θοδωρή Καλούδη
Μπορείς να «πουλήσεις» ένα αριστερό κόμμα σε μια συσκευασία για «γαριδάκια»; Ο Στέφανος Κασσελάκης πιστεύει ότι μπορεί. («Εδώ, σου λέει, ο Τσίπρας πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες… και τον είχαμε πέντε χρόνια πρωθυπουργό…»). Και έτσι πορεύεται να κατακτήσει απάτητες κορφές στην ελληνική πολιτική ζωή, όπου όλα είναι ένα: Και ο Άρης Βελουχιώτης, και ο Τάιλερ και ο Πολάκης και η σκυλίτσα Φάρλι και ο Λένιν και η «Ιερά συμμαχία του ΝΑΤΟ» και οι μεροκαματιάρηδες των δυτικών προαστίων και το show για το καινούριο «παλάτι» στο Κολωνάκι και το “ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς” και οι offshore του αρχηγού και οι κομμουνιστές με το σφυροδρέπανο και το σταυρουδάκι της άγιας κολυμπήθρας που προφητεύει αρχηγούς…
Σε μια κοινωνία που επιλέγει τον Ζαγοράκη και τον Γεωργούλη να την εκπροσωπήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο γιατί να μην έχει πέραση ο κ. Κασσελάκης; Οι τηλεθεατές ψηφίζουν. Και είναι περισσότεροι από τους πολίτες.
Ο άνθρωπος δεν μας έκρυψε τίποτα. Μας τα έχει πει όλα. Και ποιος είναι και τι πιστεύει. Μια χαρά “πολιτικός” αμερικανικής κοπής! Τιμή του και καμάρι του! Το ότι έλαχε να είναι αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και διάδοχος του Τσίπρα, δεν είναι τυχαίο. Μας το είπε ο ίδιος: «Αν στο ΣΥΡΙΖΑ ήταν όλα καλά, εγώ θα ήμουν αρχηγός;». Θα μπορούσε να πει και κάτι πιο βαρύ, αλλά το κατάπιε: «Ο λαός δεν είναι αθώος» (κάτι που, άλλωστε, πάει παντού και αφορά πολλούς …)
Με τούτα και με εκείνα ο ζεν πρεμιέ Κασσελάκης, στη μάχη του δεύτερου, κάνει γκελ σε ένα πολιτικά “σύνθετο” κοινό διαφορετικών “φυλών”. Έτσι φαίνεται ότι «τρώει» τον Ανδρουλάκη που ακόμα “ψάχνεται” και επιμένει να πολιτεύεται θυμωμένος και μονότονα μονοθεματικός. Ο αδύναμος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, έχοντας πάρει ένα μαγαζί με «βαρύ» brand, έκρυψε στη σκονισμένη αποθήκη της Χαριλάου Τρικούπη τα τοτέμ του Ανδρέα, του Σημίτη, του Βενιζέλου και βάλθηκε να το μικραίνει για να φανεί μεγάλος. Το παιδί δεν το έχει. Χάνει γιατί δεν ξέρει πως να κερδίσει. Τόσο απλά.
Θα μου πείτε οι άλλοι που κυβερνούν είναι τέλειοι; Όχι βέβαια. Και λάθη κάνουν και φάλτσα τραγουδούν πολλές φορές. Απλώς είναι «κανονικοί», με νορμάλ αρχηγό – “τον πιό κατάλληλο” για τη δουλειά του Μαξίμου – και παλεύουν για τα “αυτονόητα”. Και αυτό τους δίνει τη σχετική πλειοψηφία που επιτρέπει στον τόπο να πορεύεται μπροστά. Άλλοτε καλά, άλλοτε «κουτσά – στραβά» …
