Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Ντράγκι δεν ενδιαφέρεται τελικά να γίνει πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Αυτό δήλωσε πηγή του περιβάλλοντος του Iταλού πρώην τραπεζίτη.
Υπενθυμίζεται ότι η ιταλική εφημερίδα La Repubblica δημοσίευσε νωρίτερα την πληροφορία ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν προωθεί στους άλλους ευρωπαίους ηγέτες την ιδέα ο Μάριο Ντράγκι να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν.
Tι έγραψε η La Repubblica
Πριν από περίπου πέντε χρόνια ήταν ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ο «σκακιστής» ο οποίος έβγαλε από το «καπέλο» το όνομα της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Συμφώνησε με την τότε καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ και με την κίνησή του επανάφερε την Ευρωπαϊκή Ένωση από τα βάθη της παράλυσης και το παιχνίδι των διασταυρούμενων βέτο.
Τεσσεράμισι χρόνια μετά, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές στις Βρυξέλλες και το Παρίσι που επικαλείται η ιταλική εφημερίδα La Repubblica, ο ένοικος των Ηλυσίων θέλει να χαράξει τον ίδιο ρόλο, βάζοντας ένα όνομα – έκπληξη στο τραπέζι: Αυτό του Μάριο Ντράγκι.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας είναι ο «πρωταθλητής» στον οποίο θέλει να ποντάρει ο Μακρόν για τη διαδοχή της φον ντερ Λάιεν. Η σχέση μαζί του ήταν πάντα προνομιακή. Ενδεικτική της σχέσης αυτής ήταν η φράση που είχε χρησιμοποιήσει ο Μακρόν για την υπογραφή της Συνθήκης Quirinale μεταξύ Γαλλίας-Ιταλίας. Όπως είχε πει, η Συνθήκη έγινε γεγονός «επειδή ήταν αυτός, γιατί ήμουν εγώ».
Ενισχυμένος από αυτή την προσωπική κατανόηση, έβαλε να το ν βολιδοσκοπήσουν ερευνήσουν ανεπίσημα. Πάνω απ’ όλα, άρχισε να υποβάλλει την υπόθεση στη μακροχρόνια σύμμαχό του, τη Γερμανία με επικεφαλής τώρα τον Όλαφ Σολτς. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές επιλογές τρέχουν πάντα κατά μήκος της διαδρομής Παρίσι-Βερολίνο. Σε αρκετές περιπτώσεις και με διάφορους συνομιλητές, ο Γάλλος πρόεδρος εξήγησε γιατί μετά τις επόμενες ευρωεκλογές θα ήταν σκόπιμο να απευθυνθεί στον πρώην πρόεδρο της ΕΚΤ.
Οι 2 λόγοι που μπορούν να κάνουν τον Σολτς να πει «ναι»
Μάλιστα, η «Γηραιά Ήπειρος» θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια νέα φάση. Οι συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία, η αυξανόμενη επιρροή της Κίνας, οι αμερικανικές εκλογές που θα μπορούσαν να επαναφέρουν τον Ντόναλντ Τραμπ στη διεθνή σκηνή και ως εκ τούτου να απομονώσουν ξανά την Ευρώπη, και η εθνικιστική αναζωπύρωση.
Εν ολίγοις, ο εκλογικός γύρος του επόμενου Ιουνίου δεν είναι συνηθισμένος. Και απαιτεί απαντήσεις που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Για να αντιμετωπίσουμε τέτοιες αποφασιστικές προκλήσεις για το μέλλον της Ένωσης -αυτό είναι το σκεπτικό στα Ηλύσια- θα ήταν σκόπιμο να βασιστούμε σε εκείνους που έχουν ήδη συνεισφέρει στη διάσωση της Ευρώπης με το περίφημο «Ό,τι χρειαστεί». Μια προσωπικότητα ορισμένου κύρους και εξουσίας. Ποιος –για παράδειγμα– μπορεί να μιλήσει εξ ονόματος της ΕΕ με τον Κινέζο ηγέτη Σι Τζινπίνγκ χωρίς κόμπλεξ κατωτερότητας; Ποιος θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στις γελοιότητες του Τραμπ; Ποιος δεν χρειάζεται βραχυπρόθεσμη λαϊκή συναίνεση;
Για τον Σολτς, δεν είναι μικρό πρόβλημα να εγκαταλείψει τη συμπατριώτισσά του φον ντερ Λάιεν. Αν και ανήκει στο ΕΛΚ και όχι στους σοσιαλιστές. Ωστόσο, στο Βερολίνο έχουν στο μυαλό τους δύο βασικούς λόγους που μπορούν να τους οδηγήσουν να στηρίξουν τη γαλλική γραμμή. Ο πρώτος αφορά μια πιθανή στρατηγική εξόδου για τη φον ντερ Λάιεν: τη γενική γραμματεία του ΝΑΤΟ που θα «απελευθερωθεί» την ερχόμενη άνοιξη. Τους τελευταίους μήνες, οι ΗΠΑ είχαν ήδη δώσει την έγκρισή τους στη σημερινή πρόεδρο της Κομισιόν, η οποία επένδυσε αποφασιστικά στη στήριξη της Ουκρανίας εναντίον της Ρωσίας. Με λίγα λόγια, η Γερμανία δεν θα έχανε ένα σημαντικό κομμάτι στη σκακιέρα των διεθνών αποστολών.
Ο δεύτερος λόγος που αξιολογήθηκε από την Καγκελαρία είναι λίγο πιο πεζός αλλά πολύ ρεαλιστικός: ο Σολτς θα μπορούσε να καταπνίξει ορισμένα από τα επιχειρήματα της πλειοψηφίας του. Συγκεκριμένα, θα μπορούσε να ικανοποιήσει ένα από τα αιτήματα των Πρασίνων: έναν ρόλο στη μελλοντική Επιτροπή.
