Τυπικά, η «Ομπρέλα» είναι η νέα εσωκομματική τάση του ΣΥΡΙΖΑ – μια διευρυμένη εκδοχή των “53” του Ευκλείδη Τσακαλώτου, με την επίσημη συμπόρευση πλέον και της “ιστορικής” κομματικής τριανδρίας Βούτση, Σκουρλέτη, Φίλη, και με “μετεγγραφή” από το προεδρικό μπλοκ τον (ούτως ή άλλως απομονωμένο πια από την ηγεσία) Δημήτρη Παπαδημούλη.
Ουσιαστικά, πρόκειται για την διευρυμένη και συντεταγμένη πια εσωκομματική αντιπολίτευση. Κατά τους ιδρυτές της, είναι ο εγγυητής της ριζοσπαστικής, αριστερής ταυτότητας του κόμματος και της δημοκρατικής λειτουργίας του κόντρα στον αρχηγισμό. Είναι επίσης η ομάδα που προκρίνει την στρατηγική και τεκμηριωμένη αντιπολίτευση απέναντι στα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και στον “πολάκειο” λόγο και ύφος.
Η “μετεκλογική αμφισβήτηση” του Τσίπρα
Κατά τους σκληρούς προεδρικούς είναι ο πόλος που μπλοκάρει, στρατηγικά πια, την διεύρυνση, την προσέγγιση με την κεντροαριστερά και την προοδευτική διακυβέρνηση και που, επίσης, επωάζει την μετεκλογική αμφισβήτηση του Αλέξη Τσίπρα.
Σε κάθε περίπτωση, “ριζοσπάστες” – Τσακαλώτος, Βούτσης, Φίλης και λοιποί – και “προεδρικοί” – Παππάς, Πολάκης, Σπίρτζης κ.α. – βγαίνουν μετωπικά οι μεν απέναντι στους δε. Και, αμφότεροι, γίνονται ο καθρέφτης των αδιεξόδων του Αλέξη Τσίπρα.
Η “Ομπρέλα”, άλλωστε, δεν ήταν η μόνη πρωτοβουλία που ξεπήδησε την τελευταία εβδομάδα μέσα στην Βαβέλ του ΣΥΡΙΖΑ. Προηγήθηκε η Ριζοσπαστική Εναλλακτική Ενότητα (Ρ.ΕΝ.Ε), το νέο ρεύμα που γεννήθηκε από την διάσπαση των προεδρικών και από τους Αντώνη Κοτσακά, Πάνο Ρήγα και Νίκο Σκορίνη.
Υπερπαραγωγή εσωστρέφειας
Στο δια ταύτα, ρεύματα, τάσεις και “Ομπρέλες” ξαναβγαίνουν δυναμικά στην πρώτη γραμμή και παράγουν περισσότερη εσωστρέφεια απ’ όση μπορεί να καταναλώσει και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ψηφοφόροι του.
Στο μικρό κάδρο και σε πρώτο χρόνο, πρόκειται για μια ακόμη μάχη μηχανισμών και επιρροής εν όψει της εκλογής των νέων νομαρχιακών επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ τον Φεβρουάριο, και εν όψει επίσης ενός συνεδρίου που ουδείς γνωρίζει εάν και πότε θα γίνει.
Στο μεγάλο κάδρο αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά ο υπαρξιακός διχασμός του ΣΥΡΙΖΑ: Ριζοσπαστική αριστερά ή κυβερνώσα αριστερά; Προοδευτική διακυβέρνηση με το ΚΙΝΑΛ ή συμμαχίες και μέτωπα με τα κινήματα, το MEΡΑ25 και το ΚΚΕ (ανεξαρτήτως του ότι το τελευταίο, ιστορικά και οριστικά, δεν ενδιαφέρεται). Πρόταγμα η επιστροφή στην κυβερνητική εξουσία ή ο επαναπροσδιορισμός της πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ;
Το στρατηγικό αδιέξοδο
Το πρώτο ουσιώδες ερώτημα είναι σε ποιο βαθμό όλα αυτά αφορούν την κοινωνία και ποιο κοινωνικό και πολιτικό αίτημα απαντούν.
Το δεύτερο ερώτημα είναι πως αντδρά ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Επί του παρόντος, χαρακτηρίζει όλες τις τάσεις και τις πρωτοβουλίες ως ενδιαφέρουσες και θετικές για τον “πολιτικό μετασχηματισμό” του ΣΥΡΙΖΑ, και παραπλεύρως ενεργοποιεί Μητρώο Στελεχών αναζητώντας νέο πολιτικό προσωπικό και νέο προφίλ που θα πείσει ότι διαθέτει εναλλακτική, ρεαλιστική πρόταση εξουσίας και θα αποκολλήσει το κόμμα του από τα αβαθή των δημοσκοπήσεων.
Προγραμματικά όμως παραμένει στο κενό – αναμένοντας πάντοτε το “πρόγραμμα Σταθάκη” που φαίνεται να παίρνει νέα τρίμηνη παράταση -, οργανωτικά οι γειώσεις του κόμματός του με την κοινωνία είναι ακόμη ανύπαρκτες, από τα συνδικάτα και τους επαγγελματικούς φορείς έως την τοπική αυτοδιοίκηση, και πολιτικά δείχνει απρόθυμος ή αδύναμος για ριζικές πρωτοβουλίες.
Σίγουρα δεν βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή αφετηρία αντεπίθεσης – πόσο μάλλον, αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης κρατά πάντοτε στα χέρια του το χαρτί του εκλογικού αιφνιδιασμού.
