Η «τολμηρή ατζέντα» στις επόμενες συζητήσεις Ελλάδας – Τουρκίας (όπως την περιέγραψε ο πρωθυπουργός) ξεκινά κατακαλόκαιρο, πριν την πρώτη από τις τρεις συνάντησες Μητσοτάκης – Ερντογάν, με τους υπουργούς Εξωτερικών, Γιώργο Γεραπετρίτη και Χακάν Φιντάν να αρχίσουν να αποτυπώνουν τα αγκάθια των διαπραγματεύσεων. Στις συζητήσεις αυτές:
- Το πρώτο κρίσιμο ζήτημα είναι να αποδεχθεί η Αγκυρα τη γενική υποχρεωτική δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Με αυτή την προϋπόθεση, μπορεί ενδεχομένως να υπογραφεί το συνυποσχετικό για την κοινή προσφυγή προκειμένου να τεθεί ενώπιον του διεθνούς δικαστηρίου το θέμα της υφαλοκρηπίδας.
- Το δεύτερο καυτό ζήτημα είναι να αποδεχτεί η Άγκυρα αποτελέσματα τα οποία θα στηρίζονται σε ερμηνεία της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS).
- Αυτό με τη σειρά του οδηγεί στην συζήτηση ότι τα νησιά έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα, κάτι που αλλοιώνει τη θεμελιώδη θέση της Αγκυρας για μέση γραμμή στο Αιγαίο ανάμεσα σε αντικείμενες ακτές, δηλαδή την ηπειρωτική Ελλάδα και τις μικρασιατικές ακτές.
Οι “ισχυρές πιθανότητες”
Οι διπλωμάτες γνωρίζουν πολύ καλά ποια είναι τα σημεία στα οποία η Αθήνα έχει ισχυρές πιθανότητες να κερδίσει με βάση το Διεθνές Δίκαιο και σε ποια οι ελληνικές απόψεις έχουν κάποιες αδυναμίες που θα μπορούσε η τουρκική πλευρά να εκμεταλλευθεί.
Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά θα συνεκτιμηθούν και θα ξεκινήσει μια προσπάθεια που ενδεχομένως καταλήξει σε συγγραφή του συνυποσχετικού βάσει του οποίου θα γίνει η προσφυγή των δύο πλευρών στη Χάγη.
Στις συζητήσεις η Ελλάδα προσέρχεται με θετική προοπτική διευθετήσεων – και ενδεχομένως με πρόθεση να αναζητήσει λύσεις στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου που εμπεριέχουν στοιχεία “παραχωρήσεων” από κάποιες θέσεις της. Ωστόσο, όπως τόνισε και ο πρωθυπουργός, αυτό δεν συνιστά σε καμμία περίπτωση ζητήματα που αγγίζουν την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
