Πολλοί – μεταξύ τους και έγκριτοι συνάδελφοι – πιστεύουν δογματικά στην αξιοπιστία των μεγάλων διεθνών μέσων ενημέρωσης, τις πληροφορίες και τις απόψεις των οποίων διακινούν, χωρίς έλεγχο, αυτό που λένε τις “τρώνε αμάσητες”.
Δεν έχω την τιμή να διατηρώ ιδιαίτερες σχέσεις με τον κ. Άδωνι Γεωργιάδη, πέραν μιας – δύο χειραψιών (“πως είστε Κύριε Υπουργέ;”- “γειά σας Κύριε Καλούδη”), στο πλαίσιο της επαγελματικής διαδρομής μου.
Από τη στιγμή όμως που το όνομά του ενεπλάκη από τους έγκυρους New York Times σε μία “ιστορία για αγρίους” – και διάφορα Ελληνικά ΜΜΕ προχώρησαν σε “αιμοδιψείς” αναπαραγωγές – θεωρώ ότι οφείλω να γράψω δυο λογια, όχι προς αυτόκλητη υπεράσπιση του υπουργού, αλλά κυρίως για την καλύτερη κατανόηση των αναγνωστών μας για τα παιχνίδια που παίζουν, κάποιες φορές, μεγάλα ονόματα της διεθνούς ενημέρωσης – κυρίως για ψυχροπολεμικούς λόγους ή για λόγους προώθησης οικονομικών συμφερόντων και χρηματιστηριακής σπέκουλας.
Η “δωροδοκία” του Αδώνιδος Γεωργιάδη
Και κατ’ αρχάς. το θέμα που ανέκυψε από τους ΝΥΤ:
Με δυό λόγια ο ισχυρισμός των ΝΥΤ είναι ότι ο Έλληνας υπουργός ενίσχυσε με “δωράκια” ( δυο-τρία λάπτοπ και ένα «έξυπνο» ρολόι για τον γιό του) το ενδιαφέρον της Huawei να πάρει τη… δουλειά των 5G για την κινητή τηλεφωνία. Ο κινεζικός κολοσσός της υψηλής τεχνολογίας αποκλείστηκε, ωστόσο, από τους σχετικούς διαγωνισμούς των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, κυρίως γιατί η χώρα μας ακολουθεί την πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε ό,τι έχει να κάνει με προμήθειες και χρήση εξοπλισμού υψηλής τεχνολογίας κινεζικής προέλευσης που “θα έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια της Ατλαντικής Συμμαχίας”.
Το ζήτημα ίσως να ανήκε στην κατηγορία τού «να ‘χαμε να λέγαμε» (όπως γράφει και ο Γιώργος Παπαχρήστος στα “ΝΕΑ”) αν οι «New York Times» όταν έλαβαν τις προφανείς απαντήσεις από την κυβέρνηση στην Αθήνα, στο ερώτημά τους αν ισχύουν οι πληροφορίες τους, δεν επανερχόντουσαν με… φωτογραφία του κ. Γεωργιάδη, στην οποία φαίνεται να φοράει ένα ρολόι των 100 ευρώ, για να τον ρωτήσουν… με νόημα αν είναι Huawei!
Ο υπουργός τους δήλωσε ότι τα λάπτοπ και το ρολόϊ στα οποία αναφέρονται τα αγόρασε και έχει και τις αποδείξεις, αλλά αν ο “έγκριτος” ξένος συνάδελφος θέλει να επιβεβαιώσει την ιστορία του, λέγε εσύ ό,τι θέλεις – τη δική του «αλήθεια» θα πλασάρει.
Αυτά για την υπόθεση Άδωνι- ΝΥΤ- Huawei. Πάμε τώρα σε μια προσωπική εμπειρία που μου έγινε μάθημα και έκτοτε κανόνας στην επαγγελματική ζωή μου.
Πως “δωροδόκησα” τον George Stefanopoulos
Όταν ήμουν διευθυντής στο ΕΘΝΟΣ (σε εποχή που οι εφημερίδες είχαν μεγάλη κυκλοφορία και ισχυρή επιρροή) εισηγήθηκα στον εκδότη μου αείμνηστο Γιώργο Μπόμπολα να καλέσουμε στην Αθήνα τον George Stefanopoulos, στενού συνεργάτη τότε του Bill Clinton, οργανώνοντας σειρά συσκέψεων με off the record πληροφόρηση του συνόλου του Τύπου για κρίσιμα θέματα ελληνικού και διεθνούς ενδιαφέροντος (που έγινε με επιτυχία στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεττανία), συναντήσεων με κυβερνητικούς παράγοντες και δημόσιας ενημέρωσης της Κοινής Γνώμης.
Η πρόταση έγινε δεκτή και το ταξίδι του Ελληνοαμερικανού κορυφαίου συνεργάτη του προέδρου των ΗΠΑ επετεύχθη χάριν της βοήθειας και της επιρροής του ανταποκριτή μας στην Ουάσινγκτον (και διαπιστευμένου στον Λευκό Οίκο) Μιχάλη Ιγνατίου.
Η επίσκεψη κορυφώθηκε με δεξίωση προς τιμήν του υψηλού καλεσμένου μας, την οποία τίμησε σύσσωμη κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) και αξιωματική αντιπολίτευση (Νέα Δημοκρατία- Μ. Εβερτ), ευλόγησε δε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος.
Είχα τότε τη φαεινή ιδέα να “ανοίξουμε” την εκδήλωση προσφέροντας στον George Stefanopoulos ένα αναμνηστικό δώρο. Γνωρίζοντας μάλιστα τη σχετική νομοθεσία των ΗΠΑ, αγόρασα προσωπικά από κατάστημα της Πλάκας, με εκκλησιαστικά είδη, μια μικρή σύγχρονη εικόνα του Αγίου Γεωργίου (παπαδοπαίδι γαρ ο υψηλός καλεσμένος μας), αξίας 100 δολαρίων, ώστε να μην υπερβαίνει το επιτρεπόμενο ισχνό ποσόν για δώρα σε Αμερικανούς αξιωματούχους. Φρόντισα μάλιστα να κρατήσω το τιμολόγιο, με περιγραφή της εικόνας και ειδική αναφορά στα Ελληνικά και τα Αγγλικά, “δώρο του ΕΘΝΟΥΣ στον κ. Γιώργο Στεφανόπουλο“.
Η “αποκάληψη” της Wall Street Journal
Είκοσι ημέρες μετά την επιστροφή του κ. Στεφανόπουλου στην Ουάσινγκτον, η Wall Street Jurnal κυκλοφόρησε με πρωτο θέμα ” Ρώσος πράκτορας (ΣΣ: η κατηγορία αφορούσε τον Γ.Μπόμπολα) δωροδοκεί στην Αθήνα τον George Stefanopoulos, με Βυζαντινό εικόνισμα αμύθητης αξίας – Ρωγμή ασφαλείας στον Λευκό Οίκο “
Η αναστάτωση που δημιουργήθηκε στον Λευκό Οίκο ήταν άνευ προηγουμένου. Για να ενισχύσω την άμυνα του Ελληνοαμερικανού αξιωματούχου και κυρίως για να αποκαταστήσω την αλήθεια, έστειλα στον “συνάδελφο” διευθυντή της WSJ ιδιωτική επιστολή που του εξηγούσα πως είχαν τα πράγματα, με την επισύναψη του τιμολογίου αγοράς της εικόνας και παράλληλα μια επίσημη διάψευση του ΕΘΝΟΥΣ και του εκδότη του, με την αξίωση να δημοσιευτεί.
Η WSJ ούτε ανασκεύασε, ούτε αναφέρθηκε στη διάψευσή μας, ούτε ο διευθυντής της είχε την καλοσύνη να μου απαντήσει. Κοινώς “μας έγραψε κανονικά” και εξακολούθησε να φθίρει με συνεχή δημοσιεύματα τον Στεφανόπουλο με ψευδείς ισχυρισμούς για τις “επαφές του με προσωπικότητες Ρωσικής επιρροής στην Αθήνα, επαφές, που … απειλούσαν την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ” και ενδεχομένως του … Δυτικού Κόσμου.
Αυτό ήταν για μένα – που είμαι οπαδός της Αμερικάνικης Σχολής δημοσιογραφίας και έχω διδάξει για τις Αρχές της – ένα οδυνηρό μάθημα… Έκτοτε, προσπαθώ να εκτιμήσω καλυτερα τα δημοσιεύματα των “έγκυρων” διεθνών ΜΜΕ, που άλλοτε μας καθοδηγούν ως προς τις διεθνείς εξελίξεις κι άλλοτε αναβαθμίζουν ή υποβαθμίζουν τις μετοχές (και του Ελληνικού Χρηματιστηρίου) εξυπηρετώντας κάποιους “Οίκους”.
