Του Θοδωρή Καλούδη
Το economico, αναλύοντας τις δημοσκοπήσεις, έχει υποστηρίξει ότι οι προσεχεις ευρωεκλογές, όσο χαλαρές ή ιδιαίτερης λογικής κι αν είναι, μπορεί να στείλουν κάποια μηνύματα – κυρίως στην κυβέρνηση – αλλά δεν θα μεταβάλουν τις κρίσιμες συνθήκες στο πολιτικό σκηνικό. Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη θα συνεχίσει να κυβερνά, χωρίς αντίπαλο, με μόνη απειλή την “κατάρα της δεύτερης τετραετίας”.
Όλες, μα όλες, οι δημοσκοπήσεις επισημαίνουν την αδυναμία της κυβέρνησης να ελέγξει την ακρίβεια που χτυπά τους σδύναμους, όπως και μια σειρά από “φάουλ” στη διαχείριση θεμάτων που αφορούν στη λειτουργία των θεσμών.
Ωστόσο, οι ίδιοι πολίτες (στα δημοσκοπικά δείγματα όλων των δημοσκοπήσεων) θεωρούν ότι η κυβέρνηση τα πάει καλά σε κρίσιμα ζητήματα εθνικής πολιτικής (διεθνείς σχέσεις – άμυνα), στην αναβάθμιση της οικονομίας, στην ενίσχυση της ανάπτυξης, στη μείωση του χρέους, στη βελτίωση των χαμηλών εισοδημάτων, στις φορολογικές ελαφρύνσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων, στον εκσυγχρονισμό των σχέσεων των πολιτών με το δημόσιο.
Και βέβαια, θεωρούν ότι η χώρα έχει ένα πρωθυπουργό που είναι μακράν πιο αξιόπιστος από τους ανταγωνιστές του ή (για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους) η αντιπολίτευση δεν έχει να εμφανίσει ένα πρόσωπο ικανό να συγκριθεί με τον κ. Μητσοτάκη. Η ιδέα ότι θα μπορούσε να κυβερνήσει τη χώρα ο κ. Κασσελάκης ή ο κ. Ανδρουλάκης οδηγεί πολλούς που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ να δηλώνουν ότι εμπιστεύονται περισσότερο τον σημερινό πρωθυπουργό από τους αρχηγούς των κομμάτων τους.
Έτσι, το βράδι των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου το ερώτημα δεν θα είναι αν κλωνίζεται η κυβέρνηση, όπως ελπίζουν οι αντίπαλοί της. Έχουμε υποστηρίξει ‘οτι ο κ. Μητσοτάκης δεν θα πάει στις ευρωεκλογές με υγιεινό περίπατο. Ίσως βρεί μπροστά του ισχυρές αντιστάσεις από τα απανωτά λάθη κυβερνητικών χειρισμών. Ωστόσο όλα δείχνουν ότι θα είναι ο νικητής, με διαχειρίσιμο το όποιο μέγεθος της κυβερνητικής φθοράς. Και το ενδιαφέρον θα στραφεί στον ανταγωνισμό των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Ρευστότητα στην Κεντροαριστερά
Οι δημοσκοπήσεις μας περιγράφουν μια εικόνα σημαντικής ρευστότητας στον χώρο της κεντροαριστεράς και ανακατατάξεων στην άκρα δεξιά. Ένα γράφημα που παρουσίασε χθες η “Καθημερινή” είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικό των μεταβαλόμενων τάσεων της Κοινής Γνώμης.
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ανταγωνίζονται σκληρά για τη δεύτερη θέση, διεκδικώντας να κερδίσουν το μεγαλύτερο μέρος του ποσοστού που καταγράφεται στην “αντι-μητσοτακική” Κεντροαριστερά. Tα δημοσκοπικά στοιχεία δείχνουν ότι ο Στέφανος Κασσελάκης ανέκοψε την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, συσπειρώνοντας όσους δεν εγκατέλειψαν το κόμμα του τον περασμένο Ιουνιο και ενεργοποιώντας κάποιες “φυλές” της κοινωνίας που, χωρίς να ανήκουν στην Αριστερά, βρίσκουν ελκυστική ή πιό οικεία την φιγούρα του νέου αρχηγού.
Το στοίχημα του Κασσελάκη και η αγωνία του Ανδρουλάκη
Το στοίχημα που έθεσε (ως “νίκη”) ο κ. Κασσελάκης είναι να “πιάσει” το ισχνό ποσοστό της ήττας των εθνικών εκλογών (17,8 %). Και η κατάκτηση αυτου του στόχου έχει να κάνει περισσότερο με τις εσωτερικές ισορροπίες στο ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο με την αμφισβήτηση της κυβέρνησης. Αν δεν ξεπεράσει το 17,8 % στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμένει εγκλωβισμένος σε συνθήκες ήττας και εσωστρέφειας, μη αναστρέψιμες. Αν τα καταφέρει, σημαίνει πως η κοινωνία ελπίζει μελλοντικά σε κάτι που οι “καθιερωμένοι” αναλυτές δεν βλέπουν – και αυτό θα δώσει αέρα στα πανιά του κ. Κασσελάκη.
Επίτευξη του στόχου του κ. Κασσελάκη σημαίνει οδυνηρή ήττα του κ. Ανδρουλάκη. Οι δημοσκοπήσεις μας λένε ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ διεκδικουν μέρισμα από ένα ποσοστό (+/- 30%) που συνολικά είναι πιθανότατα μικρότερο από αυτό που εκτιμάται ότι θα πάρει η Νέα Δημοκρατία ( οι δημοσκοπήσεις δίνουν εκτιμήσεις για ποσοστά μεταξύ 32% και 34%) .Αν ο κ. Ανδρουλάκης έρθει τρίτος (με όσα έχουν συμβεί στο ΣΥΡΙΖΑ) τα πράγματα είναι σκούρα και για τον ίδιο και για το κόμμα του.
Που “κόβει εισιτήρια” ο Βελόπουλος
Αν θεωρήσουμε ότι εδώ κλείνει η αναφορά σε κόμματα με κυβερνητική εμπειρία, η συνέχεια αναφέρεται είτε σε δυνάμεις που, με εξαίρεση το ΚΚΕ, είναι ευκαιριακές και παροδικές, είτε στην πολυδιασπασμένη ακροδεξιά, είτε στην αριστερά της διαμαρτυρίας.
Η αύξηση του ποσοστού της Ελληνικής Λύσης λογικά πρέπει να αποδοθεί στη συνειδητή στροφή του κ. Μητσοτάκη στο Κέντρο (στον χώρο του οποίου θεωρείται ο ισχυρότερος εκφραστής) κίνηση που απελευθέρωσε τη Νέα Δημοκρατία από αρκετή “μαυρίλα”. Οι σκληροί δεξιοί κινούνται προς τον κ. Βελόπουλο (όπου ενδεχομένως συναντήσουν και ψηφοφόρους των, υπό διάλυση, Σπαρτιατών). Ο αρχηγός της “θεσμικής ακροδεξιάς”, χωρίς να μας δείχνει κάποιες συγκροτημένες θέσεις του, “κόβει πολλά εισιτήρια” και σε όσους Νεοδημοκράτες παλαιάς κοπής δεν “γουστάρουν” την ενσωμάτωση στο κόμμα του “εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ”.
Το ΚΚΕ συνήθως δεν “πουλάει” στις ευρωεκλογές. Θα στηριχτεί μάλλον στους δικούς του πεπεισμένους κομμουνιστές, χαμηλότερα από τα δημοσκοπικά ποσοστά που του έδιναν αέρα σε εθνική κάλπη. Κατά τα άλλα, μάχη επιβίωσης θα δώσουν οι της Νέας Αριστεράς, που αν δεν πιάσουν το 3% τώρα δεν θα το πιάσουν ποτέ, μάχη επιβεβαίωσης η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αγώνα πολιτικής ύπαρξης ο Ανδρέας Λοβέρδος, και σώου για λίγους ο γνωστός Βαρουφάκης.
