Του Θοδωρή Καλούδη–
Πέντε είναι, κατά τη γνώμη μας, τα βασικά συμπεράσματα από τη χθεσινή θυελλώδη συζήτηση στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ:
- Οι διαφωνούντες της Ομπρέλας, με επικεφαλής τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και ο κομματικός περίγυρός τους ήδη κουνάνε μαντήλι στο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας την αυθεντική έκφραση της “Ανανεωτικής Αριστεράς και θεωρώντας εαυτούς την “ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ”. Ετοιμαστείτε να υποδεχτείτε ένα ακόμα αριστερό κόμμα.
- Η Έφη Αχτσιόγλου, ο σύντροφός της Δημήτρης Τζανακόπουλος (ισχυρός υποβολέας από το παρασκήνιο) και όσοι τους στηρίζουν είναι σε περίσκεψη, με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω από το ΣΥΡΙΖΑ. Διαφωνούν με τον κ. Κασσελάκη χωρίς να συμφωνούν με τον κ. Τσακαλώτο (άλλωστε ήταν με διαφορετικές “πλατφόρμες” αντίπαλοι στις εσωκομματικές εκλογές). Ψυχανεμίζονται ότι “εκεί έξω” δεν έχουν μεγάλη τύχη, αλλά ξέρουν ότι μέσα ή θα συμβιβαστούν ή θα μπουν στο περιθώριο. “Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα”.
- Ο Στέφανος Κασσελάκης σπρώχνει και τις δύο κεντρικές ομαδοποιήσεις της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στο απονενοημένο διάβημα. Βαθειά του επιδίωξη είναι να απαλλαγεί εδώ και τώρα από αυτό που ονόμασε «καμαρίλα» και «κομματίλα» που συντηρούν μια «κουλτούρα αυτοκτονίας» στο ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς θέλει να μείνει “μόνος στο σπίτι” (με όσους άλλους, κυρίως από την Αυλή του Αλέξη Τσίπρα, υποστηρίζουν ή συμβιβάζονται με την ιδέα της ηγεσίας του και έχουν ή προσδοκούν κάποια κομματικά “οφίτσια”). Και θεωρεί ότι η «αδιαμεσολάβητη σχέση» του με το λαό του δίνει την απαιτούμενη ισχύ, όπως και ένα κόμμα σε εκκαθάριση του ανοίγει το δρόμο που θα του επιτρέψει να πάει σε ένα ελεγχόμενο Συνέδριό, χωρίς πολλά εσωκομματικά βαρίδια. Εκεί επιδιώκει να φτιάξει ένα, όπως είπε, «σαφές ευρωπαϊκό πρόγραμμα», στα μέτρα του, μάλλον εκτός Συριζαϊκής λογικής. (πως θα το καταφέρει με Πολάκη , Παππά, και Σια είναι ένα άλλο θέμα…)
- Αυτό που ξέραμε ως ΣΥΡΙΖΑ, καλώς ή κακώς, μας τελείωσε. Όσοι φύγουν θα πρέπει να ποντάρουν στο στενό κύκλο των υποστηρικτών μιας Αριστεράς από το παρελθόν, που βεβαίως δεν έχει μέλλον, γιατί έχει ξεπεραστεί από την ίδια τη ζωή. Άλλωστε τόσο η πρότασή και του κ. Τσακαλώτου όσο και της Κας Αχτσιόγλου καταψηφίστηκαν εκκωφαντικά από την ίδια τη βάση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κατάφεραν να “πλασάρουν” την “πραμμάτια τους” στους ψηφοφόρους του κόμματός τους, γιατί να έχει πέραση στην ευρύτερη κοινωνία…
- Τελικά, το πιθανότερο είναι να “του κάτσει” του κ. Κασσελάκη στο (τραυματισμένο πάντως) κόμμα, αφού οι αντίπαλοί του , με τη στάση τους… στηρίζουν τις επιδιώξεις του. Σε ό,τι αφορά τον ρόλο του στη δημόσια ζωή, το ιδεολογικοπολιτικό αφήγημά του (και οι συναφείς προτάσεις του), για την ώρα, είναι κάτι μεταξύ τίποτα και όλα μαζί σε ροζ αμπαλάζ. Αλλά από πρόζα (αυτό που συγκινεί τους τηλεθεατές – οπαδούς) “το έχει” ο άνθρωπος. Αν θα επιβιώσει στο καμίνι της πολιτικής, με ένα “νεο ΣΥΡΙΖΑ” και μια εκλογική μαγιά που θα του μείνει (γύρω στο 8 – 10 %) θα εξαρτηθεί από τρεις λόγους: την ταχύρυθμη εκπαίδευσή του και την σοβαρή ανταπόκρισή του στα εθνικά προβλήματα, από το αν θα εξακολουθήσει να είναι παρατεταμένη ή όχι η σημερινή αδυναμία της όμορης αντιπολίτευσης να αρθρώσει πειστικό λόγο και από το πόσο οι αριστερόστροφοι (γενικά οι “αντί”) ψηφοφόροι θα πειστούν να αποκτήσουν επαφή με την πραγματικότητα. Η εξίσωση έχει πολλούς αγνώστους…
