Του Θοδωρή Καλούδη
Η κυβέρνηση κατήγαγε χθες μια (αναμενόμενη) πολιτική νίκη στη Βουλή, αλλά θα πρέπει να μετράει σήμερα τα τραύματά της από τον ντόρο που έγινε – όπως έγινε – στην κοινωνία, που στην τραγωδία των Τεμπών λειτουργεί περισσότερο θυμικά και λιγότερο λογικά.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, πήρε πάνω του την υπόθεση και επιχείρησε να δώσει πειστικά επιχειρήματα, περισσότερο στις οικογένειες των θυμάτων και στους πολίτες που αναζητούν ενόχους και δικαίωση. Τα πήγε καλά, με δομημένα επιχειρήματα, και με δυνατό σημείο του ότι απευθύνθηκε και έδωσε εξηγήσεις και ερμηνείες κυρίως στους συγγενείς που παρακολουθούσαν στα θεωρεία της Βουλής. Το πλήγμα όμως που έχει δεχτεί η κυβέρνηση δεν είναι μικρό, αφού στις διαχρονικές ευθύνες για τα χάλια των σιδηροδρόμων, που συνέβαλαν καθοριστικά στην τραγωδία, βρέθηκε με τον μουντζούρη στο χέρι και αρμόδιο υπουργό τον πλέον αδύνατο των (“μετόχων” της ΝΔ) Καραμανλήδων.
Οι κατηγορίες και η σκιά
Η επίκλησή του πρωθυπουργού – με σοβαρές ενδείξεις – ότι το ΠΑΣΟΚ και ο αδύναμος αρχηγός του “αξιοποιούνται” από επιχειρηματικά συμφέροντα για να κάνουν δύσκολη τη ζωή ή να ρίξουν την κυβέρνηση, σκιάστηκαν από το γεγονός ότι δύο στενοί συνεργάτες του κ. Μητσοτάκη σιτίζονταν (“σε κοινωνική εκδήλωση”) στα ίδια συμφέροντα που καταγγέλονται. Πάντως το γεγονός ότι, παρ’όλα αυτά, ο πρωθυπουργός επιμένει στο μέτωπο με τον κ. Μαρινάκη και το μιντιακό του συγκρότημα, έχει το ενδιαφέρον του στην πορεία για τις ευρωεκλογές.
Ένας πρόχειρος “συνεταιρισμός”
Η περιστασιακά συνασπισμένη κεντροαριστερή αντιπολίτευση εμφανίστηκε με καταγγελτικό λόγο και αφήγημα που είχε στόχο να διεγείρει το δημόσιο αίσθημα, προκαλώντας πολιτικά αξιοποιήσιμη συναισθηματική φόρτηση. Σε επίπεδο επικοινωνίας και εντυπώσεων δεν τα πήγαν άσχημα. Έρώτημα παραμένει τι κατάφεραν σε πολιτικά κέρδη. Ορισμένες αιτιάσεις του κ . Φάμελου είναι άξιες προσοχής, αλλά προδίδονται από το παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, τις ευθύνες και τις μεθοδεύσεις του στην τραγωδία που συντελέστηκε επί των ημερών του στο Μάτι και στη Μαγούλα, χωρίς ποτέ να κάνει αυτοκριτική για τις τραγικές ευθύνες της κυβέρνησης Τσίπρα.
Ο κ. Ανδρουλάκης επιχείρησε να ψηλώσει πολιτικά με την πρωτοβουλία του (ή την εκδοτική παρακίνηση του σε αφύπνιση) να θέσει πρόταση δυσπιστίας και να τον ακολουθήσουν τα άλλα αριστερά κόμματα. Πέρα από καταγγελίες, ισχυρισμούς και προσωπικές επιθέσεις στον πρωθυπουργό, δεν μας είπε κάτι νέο για μια σειρά κρίσιμα ζητήματα που έθεσε τα οποία όμως έχουν κριθεί από το εκλογικό σώμα τον περασμένο Ιούνιο. Παραμένει σκιώδης, ανούσιος και αφόρητα κουραστικός, επιμένοντας στην καταγγελτική πολιτική του με την προσδοκία να πιάσει κάτι καλύτερο στις δημοσκοπήσεις.
Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στην πρόταση δυσπιστίας αποδείχτηκαν δραματικά λίγοι. Η Κυρία Κωνσταντοπούλου είναι σαματατζού και οι της Νέας Αριστεράς αποδεικνύονται πολιτικά αδιάφοροι, ψελίζουν χωρίς να ακούονται.
Προς διάλυση του συνασπισμού της “δυσπιστίας”
Από σήμερα, ο συνασπισμός της “δυσπιστίας” διαλύεται. Πρώτον, γιατί απολύεται ο κ. Κασσελάκης και – παρά την κόπωσή του από ένα δύσκολο εικοσαήμερο στο στρατό – αναλαμβάνει δράση στα social media παίρνοντας πάνω του το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σημαίνει ότι, με πρώτο στόχο τη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές, θα ξεκινήσει ένα διμέτωπο με Μητσοτάκη και Ανδρουλάκη. Το ίδιο ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ που διεκδικεί, λίγο πολύ, ψηφοφόρους από την ίδια δεξαμενή και επιδιώκει να υποσκελίσει το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχουν σήμερα προϋποθέσεις συγκρότησης μεταξύ τους συμμαχικού σχήματος.Τους χωρίζει χάος αντιλήψεων. Ο καθένας θα πορευτεί μόνος του, με τα λάβαρά του και την ιστορία του.
Έτσι, τώρα που έσβησαν τα φώτα της “ενωμένης αντιπαράθεσης” με την κυβέρνηση για τα Τέμπη ο “κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον πάγκο του” και βγάζει την ουσιώδη πολιτική πραμάτια του σε δημόσια θέα. Ο κ. Μητσοτάκης θα επιχειρήσει να ρεφάρει ενεργοποιώντας την κυβέρνησή του στις πολιτικές που βοηθούν την καθημερινότητα και αναδεικνύοντας το διεθνές κύρος και τις μακροοικονομικές επιδόσεις της χώρας. Οι Κύριοι Κασσελάκης και Ανδρουλάκης θα κινηθούν σε δύο επίπεδα: Θα ζητούν ” να φύγει ο Μητσοτάκης” (η κύρια αιχμή τους) και θα προτείνουν ο καθένας το δικό του πολιτικό και κυβερνητικό σχέδιο. Τα οποία όμως, έως τώρα, δεν είχαν την κατάλληλη αποδοχή από τους ψηφοφόρους. Είτε γιατί “δεν λένε” είτε γιατί δεν τα καταλάβαμε, είτε γιατί σε αυτόν τον τόπο είμαστε όλοι γνωστοί…
