Του Burak Bekdil*
Όταν, στις 7 Οκτωβρίου, η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς εξαπέλυσε μια βάρβαρη επίθεση στο Ισραήλ, σκοτώνοντας περισσότερους από 900 Ισραηλινούς άνδρες, γυναίκες και παιδιά (και τραυματίζοντας χιλιάδες άλλους), ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αντί για τις συνήθεις εμπρηστικές αντι-ισραηλινές κορώνες του, συμβούλευσε ασυνήθιστα και τις δύο πλευρές να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση.
Η άνοδος του πολιτικού Ισλάμ στην Τουρκία τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ωστόσο, και ο εγγενής αντισιωνισμός του Ερντογάν – κάποτε αποκάλεσε τον σιωνισμό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας – έχουν προφανώς αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην τουρκική ψυχή. Εκτός από τις ισορροπημένες, φαινομενικά αμερόληπτες, συμβουλές του για αυτοσυγκράτηση, ο Ερντογάν έχει επίσης πει ότι ένα παλαιστινιακό κράτος είναι μια απαίτηση που δεν μπορεί να καθυστερήσει.
Ο κορυφαίος μουσουλμάνος κληρικός της Τουρκίας, ο καθηγητής Ali Erbaş, ο οποίος υπάγεται απευθείας στον Ερντογάν, ήταν λιγότερο αμερόληπτος. Ο Erbaş, πρόεδρος της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας (Diyanet), ενός κυβερνητικού γραφείου που διαθέτει προϋπολογισμό μεγαλύτερο από 12 υπουργεία μαζί, δήλωσε ότι το Ισραήλ πρέπει “να αποχωρήσει από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη”, προσθέτοντας ότι “στεκόμαστε στο πλευρό του καταπιεσμένου παλαιστινιακού λαού και στον αγώνα για την ελευθερία του τζαμιού Αλ Ακσά…”.
“Ο αγώνας των Παλαιστινίων για αντίσταση είναι νόμιμος”, σχολίασε ο εταίρος του Ερντογάν στον συνασπισμό, Ζεκερίγια Γιαπιτσίογλου, ηγέτης του κόμματος HUDA-PAR.
Το κυρίαρχο τουρκικό αίσθημα
Η δολοφονική επίθεση της Χαμάς, την οποία η ομάδα ονόμασε “Επιχείρηση Καταιγίδα Αλ Άκσα”, αποκάλυψε για άλλη μια φορά το κυρίαρχο τουρκικό αίσθημα για την αραβοϊσραηλινή σύγκρουση. Πόσο παράξενο είναι το γεγονός ότι η Τουρκία, ένα έθνος που έχει υποφέρει τα τελευταία 40 χρόνια από τρομοκρατικές επιθέσεις που είχαν ως αποτέλεσμα 50.000 νεκρούς, μπορεί τόσο ριζικά να στερείται την παραμικρή ένδειξη ενσυναίσθησης μπροστά σε ανείπωτες τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον ενός άλλου έθνους. Αλλά από την άλλη, η ενσυναίσθηση δεν είναι ένα από τα εξέχοντα χαρακτηριστικά των Τούρκων.
Η μαχητική ισλαμιστική εφημερίδα Yeni Akit αποκάλεσε την τρομοκρατική εκστρατεία της Χαμάς “ιστορική νίκη”. Το άρθρο της συνέχισε με λεπτομέρειες: “Να πόσοι Σιωνιστές έχουν σκοτωθεί”. Προφανώς, όσο περισσότερα σιωνιστικά πτώματα, τόσο το καλύτερο. Οι δημοσιογράφοι αυτής της εφημερίδας είναι τακτικοί επισκέπτες στο ιδιωτικό τζετ του Ερντογάν.
Όταν ένας τοπικός Κούρδος πολιτικός αναφέρθηκε στους Παλαιστίνιους ως “παιδιά μιας φυλής που θάβει ζωντανά νεογέννητα κοριτσάκια”, η Yeni Akit επιτέθηκε στον άνδρα αποκαλώντας τον “ισραηλινό σκουπίδι”.
Η φιλοερντογανική εφημερίδα Yeni Şafak έγραψε ότι το “κράτος τρόμου Ισραήλ στοχεύει αμάχους”. Τι; Η “μετα-αλήθεια” φτάνει σε νέα ύψη.
Μια άλλη φιλο-ερντογανική εφημερίδα, η Star, χαρακτήρισε όλο το σπιράλ βίας “ισραηλινή καταπίεση”. Καθώς η Χαμάς δολοφονούσε εκατοντάδες Ισραηλινούς πολίτες και κρατούσε ομήρους τουλάχιστον 100 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ένας τίτλος της Star έγραφε “Το Ισραήλ επιτίθεται σε ένα 14ώροφο κτίριο στη Γάζα”.
Η Sabah, μια άλλη σταθερά φιλοερντογανική εφημερίδα, ανακοίνωσε με χαρά ότι “τα ισραηλινά πλήθη εγκαταλείπουν τη χώρα”.
Η Yeni Akit ισχυρίστηκε ότι “οι Σιωνιστές έβαλαν στο στόχαστρο δημοσιογράφους… [αυτό] δεν αποτελεί μόνο παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και προσπάθεια λογοκρισίας του Τύπου και προδοσία του οικουμενικού δικαίου”. Σοβαρά; Εσείς σέβεστε τα ανθρώπινα δικαιώματα τρίβοντας τα χέρια σας και μετρώντας τους Ισραηλινούς νεκρούς.
Προσευχές για τους τρομοκράτες
Εν τω μεταξύ, πλήθος κόσμου που οργανώθηκε από τρεις τουρκικές ισλαμιστικές ΜΚΟ συγκεντρώθηκε στο τζαμί Φατίχ της Κωνσταντινούπολης σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους “ήρωες της Αλ Άκσα”. Έγιναν προσευχές για τους τρομοκράτες. Η Yeni Akit προαναγγέλλει ότι “οι τζιχαντιστές που έσπασαν την πολιορκία βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη”. Ο τίτλος της έλεγε: “Η Κωνσταντινούπολη είναι μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου: “Ο Σιωνισμός μαχαιρώνεται στην καρδιά”.
Σύμφωνα με την εφημερίδα αυτή, αυτό που συνέβη από τις 7 Οκτωβρίου είναι “ένα ακόμη κύμα ισραηλινής τρομοκρατίας”. Και σύμφωνα με μια άλλη φιλοκυβερνητική εφημερίδα, την Türkiye, “το Ισραήλ σφαγιάζει ανθρώπους από ξηράς και αέρος”.
Ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Τουρκίας TRT εξήγησε σε ένα άρθρο του γιατί έπρεπε να συμβούν όλα αυτά: “… αφού ένας Παλαιστίνιος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με παράνομους εποίκους στην κατεχόμενη πόλη Huwara της Δυτικής Όχθης”. Και ένα απόσπασμα: “Η επίθεση εξαπολύθηκε για να καταστεί το Ισραήλ υπεύθυνο για την επιθετικότητά του”.
“Τζιχάντ κατά του κράτους τρόμου Ισραήλ”
Η Yeni Akit παραπονέθηκε ότι οι Σιωνιστές έκοψαν το ρεύμα στη Γάζα. Είπε ότι η επίθεση της Χαμάς ήταν “τζιχάντ κατά του κράτους τρόμου Ισραήλ”. Οι Τούρκοι ισλαμιστές κατηγορούν το Ισραήλ ότι δεν βοηθά τη Χαμάς αρνούμενο να της δώσει ηλεκτρικό ρεύμα, χρήματα, όπλα, εξοπλισμό και εκπαίδευση στους κατοίκους της Γάζας για να σκοτώσουν περισσότερους Ισραηλινούς.
Μέσα σε όλες αυτές τις ανοησίες, ένα ειδησεογραφικό κανάλι, το HaberTürk , μετέδωσε μια ζωντανή συνέντευξη με την Ιρίτ Λίλιαν, πρέσβειρα του Ισραήλ στην Τουρκία. Η ισλαμιστική Milli Gazete αντέδρασε: “Πώς τολμάτε! Ενώ οι μαχητές της ελευθερίας της Χαμάς στέλνουν δεκάδες κατακτητές στην κόλαση…”. Σύμφωνα με την Milli Gazete, πρόκειται για μια “αποκάλυψη για το Ισραήλ” και τα παλαιστινιακά θύματα είναι “μάρτυρες”.
Υπάρχει εύθραυστη ειρήνη μεταξύ της Άγκυρας και της Ιερουσαλήμ. Θεωρητικά, ο Ερντογάν συμφιλιώθηκε με το Ισραήλ, αλλά οι διπλωματικές σχέσεις αποκαταστάθηκαν πλήρως μόνο αφότου ο όρκος του να απομονώσει το Ισραήλ διεθνώς επέφερε στην Τουρκία βαρύ γεωπολιτικό κόστος.
Η φανατική αντι-ισραηλινή κληρονομιά του Ερντογάν δηλητηρίασε “επιτυχώς” μια ήδη ξενοφοβική κοινωνία– μάλλον θα χρειαστούν γενιές και γενιές για να καθαρίσει.
- (*) Ο Burak Bekdil, ένας από τους κορυφαίους δημοσιογράφους της Τουρκίας, απολύθηκε πρόσφατα από την πιο γνωστή εφημερίδα της χώρας, της Χουριέτ, μετά από 29 χρόνια, επειδή έγραψε στο διεθνές Ινστιτούτο Gatestone τι συμβαίνει στην Τουρκία. Είναι μέλος του Φόρουμ Μέσης Ανατολής.
