Οι χθεσινές προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ήταν λίγο – πολύ συστηματοποιημένες, σε κυβερνητικό προγραμματισμό, οι (σημαντικές) προεκλογικές δεσμέυσεις της Νέας Δημοκρατίας, που επιβεβαιώθηκαν, παρά τους περι αντιθέτου ισχυρισμούς της αντιπολίτυσης , κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο το economico θα σταθεί στο πιό σημαντικό – κατά τη γνώμη μας – σημείο της ομιλίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, αυτό που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τις μέχρι σήμερα κινήσεις του και να ερμηνεύσουμε τον πολιτικό βηματισμό του.
Με μία τολμηρή υπέρβαση από το κομματικά όρια, ενώπιον της Βουλής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επεχείρησε χθες να να συνδέσει τη δεύτερη τετραετία του ως πρωθυπουργός με τους «τρεις μεγάλους σταθμούς, που σφράγισαν την πρόοδο της χώρας μας τα τελευταία 100 χρόνια», όπως τόνισε.
Και ανέδειξε την ιστορική σημασία του ρόλου που διαδραμάτησαν, τέσσερις σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες στις μεγάλες εθνικές, πολιτικές, θεσμικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις, αποδίδοντας την απαιτούμενη τιμή όχι μόνο στον ιδρυτή της παράταξής του Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά επίσης στον θεμελιωτή του αστικού εκσυγχρονισμού Ελευθέριο Βενιζέλο, στον μεγάλο αντίπαλο της Νέας Δημοκρατίας, αρχιτέκτονα της εθνικής συμφιλίωσης και κρίσιμων κοινωνικών αλλαγών Ανδρέα Παπανδρέου και τον σοσιαλδημοκράτη εκσυγχρονιστή Κώστα Σημίτη.
Επικαλούμενος, με πολιτική γενναιότητα «αυτή την βαριά παράδοση» (που δείχνει και την απελευθέρωσή του από τον κομματικό κορσέ της ΝΔ) ο κ. Μητσοτάκης έκλεισε κάθε μίζερη συζήτηση για τις πολιτικές διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος και τόνισε ότι «τις μεγάλες ιστορικές τομές μπορούν να τις πραγματοποιούν οι μεγάλες συναινέσεις και οι ευρύχωρες κοινωνικές συμμαχίες».
Έτσι όρισε τη θεωρητική βάση της κοινωνικής συμμαχίας που επιχειρεί να συγκροτήσει από το 2019 με κορμό τη Νεα Δημοκρατία και την πολιτική της συνάντηση της με τις εκσυγχρομιστικές δυνάμεις του Κέντρου – επιδίωξη που δικαιώνεται από τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων.
Το εγχείρημα του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης το ονομάζει «Πολυδιάστατο Εκσυγχρονισμό» και με αυτόν τον όρο εννοεί «τη μεγάλη προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει η χώρα μας, να αντιμετωπίσει πολλές παθογένειες σε πολλά μέτωπα, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να κινούμαστε με μεγάλη ταχύτητα, με την ταχύτητα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, για να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες προκλήσεις οι οποίες έρχονται από το μέλλον».
Σε αυτή την ιδεολογική και πολιτική βάση ο πρωθυπουργός κάλεσε χθες τις σύγχρονες γενιές να δώσουν περιεχόμενο στον εθνικό στόχο του «Πολυδιάστατου Εκσυγχρονισμού» – μια προσπάθεια που πρέπει να είναι: «Συμπεριληπτική, προστατεύοντας πρώτα και πάνω από όλα τους πιο αδύναμους. Φιλόδοξη και δίκαιη. Στο εθνικό πλούτο να έχουν όλοι μερίδιο. Να είναι προσπάθεια ριζοσπαστική».
«Αναφέρομαι, είπε ο κ. Μητσοτάκης, σε ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της ευρωπαϊκής μας πατρίδας. Πρέπει να οδηγεί την κοινωνία ενωμένη προς τα μπρος. Θα μας οδηγήσει στον κοινό βηματισμό στο μέλλον. Βιώσαμε τους παλιούς ιδεολογικούς διαχωρισμούς και τις απατηλές υποσχέσεις που πήγαν τη χώρα πίσω».
Η στρατηγική αυτή τοποθέτηση δεν συζητήθηκε χθες στη Βουλή. Πιθανόν να μην έγινε κατανοητή από τον κ. Φάμελλο και τον κ. Ανδρουλάκη. Έτσι αναλώθηκαν σε κλασσικές “προεκλογικού χαρακτήρα” τοποθετήσεις, λίγο μετά τις εκλογές, στερώντας μας τη στρατηγική άποψη που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ για την πορεία στο μέλλον (τόσο του τόπου όσο και του δικού τους).
Το απόσπασμα για τον «Πολυδιάστατο Εκσυγχρονισμό»
Είπε στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης:
«Για να μιλήσουμε λοιπόν για το μέλλον, πρέπει πρώτα να συνομιλήσουμε -αλλά και να διδαχθούμε- με το παρελθόν. Πολύ περισσότερο όταν έχουν προηγηθεί -όπως μας θύμισε και ο κύριος Πρόεδρος της Βουλής στη δική του τοποθέτηση- τρεις σταθμοί που σφράγισαν την πρόοδο της χώρας μας τα τελευταία 100 χρόνια.
Πρώτα, ο αστικός εκσυγχρονισμός του Ελευθερίου Βενιζέλου, που συνδύασε την εθνική ολοκλήρωση με την αυγή της ελληνικής βιομηχανίας, αλλά και με την στέρεη οικοδόμηση ενός κράτους θεσμών.
Αργότερα ο ανορθωτικός εκσυγχρονισμός των δεκαετιών του ’50 και του ’60, που παρά τις ατέλειες της Δημοκρατίας μας εκείνη την εποχή, οδήγησε σε μία ραγδαία μεταπολεμική ανάπτυξη, με μεγάλα δημόσια έργα, με τη διαμόρφωση των αστικών κέντρων, αλλά και με το ρίζωμα της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Μια τολμηρή πρωτοβουλία που άνοιξε το δρόμο της προκοπής σε όλα τα Ελληνόπουλα για να την καταστήσει έναν «ιμάντα» κοινωνικής εξέλιξης, μία ευκαιρία ατομικής προκοπής.
Και τέλος, ο πολιτικός εκσυγχρονισμός της μεταπολίτευσης. Εξέλιξη η οποία, χάρη στον ιδρυτή της παράταξής μας, στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στέριωσε στον τόπο τη Δημοκρατία, αλλά διασφάλισε και την Ευρωπαϊκή του προοπτική. Για να πλαισιωθεί στη συνέχεια και από σημαντικές προωθητικές απόπειρες και από Πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη. Με την εθνική συμφιλίωση, την ίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, την ένταξή μας στην ΟΝΕ.
Έχοντας, λοιπόν, αυτή την βαριά παράδοση η γενιά μας καλείται να δώσει περιεχόμενο στο δικό της εθνικό στόχο, θα τον ονόμαζα ένα «Πολυδιάστατο Εκσυγχρονισμό» και με αυτόν τον όρο εννοώ τη μεγάλη προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει η χώρα μας, να αντιμετωπίσει πολλές παθογένειες σε πολλά μέτωπα, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να κινούμαστε με μεγάλη ταχύτητα, με την ταχύτητα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, για να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες προκλήσεις οι οποίες έρχονται από το μέλλον».
