Κάθε εβδομάδα με τον Κώστα Μποτόπουλο

Μόνοι οι κακόπιστοι θα έκρυβαν ή θα υποβάθμιζαν μια σειρά θετικών εξελίξεων για την ελληνική οικονομία, και μάλιστα μέσα σε μια πολύ δύσκολη διεθνή συγκυρία.

– Ανάπτυξη (αναμένεται να είναι γύρω στο 5,5% για το 2022) αισθητά ανώτερη -χάρις κυρίως στον τουρισμό- του μέσου όρου της Ευρωζώνης (λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το 1%)

– Πληθωρισμός, παρά ένα “ξεπέταγμα” τους προηγούμενους μήνες, χαμηλότερος του αντίστοιχου μέσου όρου (ελαφρά κάτω από το 10% στην Ελλάδα σήμερα, ελαφρά πάνω από το ίδιο όριο στην Ευρωζώνη)

– Επιστροφή καταθέσεων στις τράπεζες και μείωση -έστω τεχνητή, λόγω πωλήσεων σε funds- των “κόκκινων” δανείων

– Άλμα 16 θέσεων στο επιχειρηματικό περιβάλλον (στοιχεία Economist Intelligence Unit), που αντισταθμίζει τη φυσιολογική, λόγω πολέμου, πτώση του δείκτη οικονομικού κλίματος

– Μεγάλη ζήτηση (υπερκάλυψη κατά 2,5 φορές) και ικανοποιητικά επιτόκια (2,7%) στην τελευταία έκδοση κρατικών ομολόγων

– Υψηλές συγκριτικές επιδόσεις (πρώτη στα καθαρά ποσά, δεύτερη στην ταχύτητα) στην απορρόφηση πόρων από το Ταμείο Ανάκαμψης

– Αναβάθμιση “πράσινων” υποδομών και κάλυψης από ανανεώσιμες πηγές ενεργειας, έτσι ώστε η χώρα μας να εμφανίζεται σε καλύτερη σχετικά κατάσταση μπροστά σε δυο μείζονα διεθνή προβλήματα, την ενεργειακή αυτονομία και την κλιματική αλλαγή

– Αύξηση -όχι δραματική αλλά μετρήσιμη και ορατή- της “εξωστρέφειας”, δηλαδή εξαγωγών, επενδύσεων και καινοτομίας, με παράλληλη -αν και επιδοματικής περισσότερο, παρά δομικής φύσεως- στήριξη ευπαθών κατηγοριών σε επιμέρους τομείς (κάλυψη μέρους των αυξήσεων στην ενέργεια, “εξοικονομώ”, πρόγραμμα κοινωνικής στέγασης, “καλάθι νοικοκυριού” και άλλα).

“Η χώρα (ως) πυλώνας σταθερότητας”

Ένα μίγμα εκμετάλλευσης της συγκυρίας -ξεκίνημα από πολύ χαμηλά, περιορισμός της πανδημίας και άρα επάνοδος τουρισμού, χαλάρωση δημοσιονομικών περιορισμών εκ μέρους της Ευρωπαικής Ένωσης-, κυβερνητικής διαχείρισης και υπεροχής στη σύγκριση με άλλες χώρες, που επιτρέπει σε ανώτατους παράγοντες της οικονομίας να κάνουν λόγο για “επενδυτική αναβάθμιση που θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει” και για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να χαρακτηρίζει τη χώρα μας, και μάλιστα ενώπιον του Γερμανού Καγκελάριου, ως “πυλώνα σταθερότητας”, στα Βαλκάνια αλλά και στην Ευρώπη.

Υπαρκτή εικόνα, αλλά όχι πλήρης…

Αυτή είναι η μία όψη, υπαρκτή αλλά όχι ικανή να στηρίξει μια πλήρη κι αντικειμενική εικόνα της χώρας μας και της οικονομίας της. Γιατί στην εικόνα αυτή μετέχουν επίσης:

– η περιορισμένη παραγωγική βάση, η “μονοκαλλιέργεια” ενός τουρισμού που αναβαθμίζεται σε υποδομές αλλά όχι σε ποιότητα, η ρηχότητα της αγοράς κεφαλαίων και της διεθνούς ελκτικότητας επιχειρήσεων ή προιόντων

– η μειωμένη διαφάνεια στη χρήση των κρατικών πόρων, στην οποία δεν κατάφερε να δώσει λύση -πρόκειται για σχήμα λιτότητος- το “επιτελικό κράτος”

– η όχι ικανοποιητική βελτίωση της Δημόσιας Διοίκησης και της αξιοκρατίας -φιλικότητα προς τον πολίτη κι “αξιολόγηση” παραμένουν γράμμα νεκρό, μειώνοντας το κέρδος από τα άλματα στην ψηφιοποίηση

– η αναβολή ουσιωδών μεταρρυθμίσεων στους κρίσιμους τομείς της Υγείας και της Παιδείας, καθώς και η αδυναμία αντιμετώπισης της υπερβολικής καθυστέρησης στην απονομή Δικαιοσύνης, η οποία καταντά αρνησιδικία ή απρέπεια στα θύματα και τους συγγενείς τους (υπόθεση φωτιάς στο Μάτι)

– η διεύρυνση, παρά τα διοκητικού χαρακτήρα μέτρα, των ανισοτήτων και των κοινωνικών ομάδων που τίθενται “εκτός παιχνιδιού”, όπως καταγράφεται στην πρόσφατη έκθεση της ΓΣΕΕ

– η σταθερά δύσκολη θέση των νέων, που αναδεικνύεται και από την περιορισμένη επιστροφή τους από το εξωτερικό, παρά τη βελτίωση των οικονομικών δεικτών

– η κοινοβουλευτική έκπτωση, που δεν καλύπτεται από την “κυβερνητική σταθερότητα” και δεν περιορίζεται στην “περίπτωση Πάτση”, καθώς και η κοινωνική ένταση, που αγγίζει όλο και πιο συχνά την αποκτήνωση, και όχι μόνο μέσα από την “υπόθεση Κολωνού”

– η περιβαλλοντική και κλιματική υποβάθμιση, εντός μιας “προηγμένης” Ευρώπης που θερμαίνεται ταχύτερα από τον υπόλοιπο κόσμο, θέτοντας σε κίνδυνο το πολιτιστικό αλλά και το οικονομικό μοντέλο της.

Η εικόνα είναι σύνθετη λοιπόν. Όποιος πανηγυρίζει, αλλά και όποιος τα βλέπει όλα μαύρα, δεν αδικεί μόνο τον εαυτό του αλλά και την επείγουσα ανάγκη να γίνουν περισσότερα και συλλογικότερα βήματα.

Κώστας Μποτόπουλος