Η καθαρή νίκη του Γάλλου προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν, επί της ακροδεξιάς αντιπάλου του, Μαρίν Λεπέν, εκτός όλων των άλλων, έσπασε και μια «κατάρα» που «στοίχειωνε» το γαλλικό πολιτικό σύστημα επί δεκαετίες.
Η μεγάλη επιτυχία
Πέραν του ότι ο Μακρόν γίνεται ο πρώτος πρόεδρος που επανεκλέγεται στη Γαλλία εδώ και 20 χρόνια, γίνεται και ο πρώτος πρόεδρος που κερδίζει εκλογές, έχοντας δική του και την κυβέρνηση της χώρας, καθώς τόσο ο Σιράκ όσο και ο Μιτεράν κέρδισαν προεδρικές εκλογές έχοντας αντίπαλη κυβέρνηση (Σοσιαλιστές ο ένας και Γκωλικούς ο άλλος).
Πώς το πέτυχε αυτό; Πείθοντας εκατομμύρια Γάλλους πολίτες ότι δεν ήταν κακός πρόεδρος, ότι διαχειρίστηκε με επιτυχία την πανδημία του κοροναϊού, ότι πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που προώθησε εν τέλει έκαναν καλό στην οικονομία, και ότι, επιτέλους, η χώρα έχει έναν ηγέτη ο οποίος μπορεί να σταθεί στη διεθνή σκηνή είτε απένταντι στον Τραμπ είτε απέναντι στον Πούτιν.
Η διάλυση του πολιτικού συστήματος
Ταυτόχρονα, ο Μακρόν παρουσίασε και ένα όραμα για μια πιο αυτόνομη Ευρώπη, τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά, όραμα με αρχή, μέση και τέλος, όραμα το οποίο, μετά την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 2010, που επέτρεψε στη Γερμανία της Μέρκελ να πάρει τα ηνία της ΕΕ, φέρνει ξανά την Γαλλία στο προσκήνιο των ευρωπαϊκών πραγμάτων και της δίνει εκ νέου το ρόλο που οι Γάλλοι θεωρούν ότι η χώρα τους πρέπει να έχει.
Από την άλλη, η πρώτη του υποψηφιότητα διέλυσε τα παραδοσιακά κόμματα στη Γαλλία (γκωλική δεξιά και Σοσιαλιστές), παρουσιάζοντας ένα κεντρώο πρόσωπο το οποίο -και με τη βοήθεια της τύχης (διάβαζε σκάνδαλο Φιγιόν)- τελικά του χάρισε την πρώτη του προεδρία. Ωστόσο, η επιτυχία του αυτή επέτρεψε να ανθίσουν και τα «άκρα» και να απορροφήσουν τους ψηφοφόρους που, απλώς, δεν τον θέλουν.
Ο κίνδυνος Μελανσόν
Το ποσοστό του Ζαν-Λικ Μελανσόν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών υπάρχει σοβαρή περίπτωση να μετατραπεί σε κύμα στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, φέροντας τον Μακρόν στη δύσκολη θέση να έχει μια αντίπαλη κυβέρνηση -και να υποστεί τη μοίρα της ακινησίας που η κατάσταση αυτή έφερε τον Μιτεράν και τον Σιράκ στο παρελθόν.
Παράλληλα, μια ισχυροποίηση της Αριστεράς, ακόμα κι αν δεν φέρει κυβέρνηση, σίγουρα θα φέρει αντιδράσεις σε ένα νέο κύμα μεταρρυθμίσεων που ο Μακρόν θέλει να προωθήσει και που αφορούν στην αύξηση της ηλικιάς συνταξιοδότησης και άλλα «θερμά» ζητήματα, στα οποία θα κληθεί να δώσει απαντήσεις που αφορούν στους πάντες και όχι μόνο στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους του.
