Του Θοδωρή Καλούδη
H συγχωρεμένη γιαγιά μου έλεγε σε κάποιες περιπτώσεις:”Παιδάκι μου, ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται…“. Αυτό μου ήρθε στο νου ακούγοντας τον Γιώργο Παπανδρέου και άλλους αιθεροβάμονες της Κεντροαριστεράς ή ανεπάγγελτους του ΣΥΡΙΖΑ να συζητούν “στρατηγϊκή συνεργασία” ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ (“για να φύγει ο Μητσοτάκης”) με αφορμή τη συγκυριακή επιτυχία της αντιπολίτευσης στους δήμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης και στην Περιφέρεια της Θεσσαλίας.
Κατ’ αρχάς πρέπει να συμφωνήσουμε ότι ο Μητσοτάκης “θα μείνει” ή “θα φύγει” με την απόφαση του εκλογικού σώματος, το οποίο -την ώρα που πρέπει- θα αποφασίσει αν είναι ή όχι πετυχημένος πρωθυπουργός. Και, επίσης, ότι απέναντί του, όταν έρθει η ώρα της κρίσης, θα υπάρξει μια καλύτερη κυβερνητική πρόταση και μια αξιόλογη ηγετική προσωπικότητα ώστε να πιστεύουμε ότι πρέπει να της δώσουμε τα κλειδιά της χώρας, να την κουμαντάρει καλύτερα από τον σημερινό πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του. Τόσο απλά.
Οι πρωθυπουργίσιμοι
Βλέπετε εσείς στον χώρο της αντιπολίτευσης σήμερα κάποιο τέτοιο “κυβερνητικό πρόγραμμα” που είναι καλύτερο από το υφιστάμενο που εφαρμόζει η κυβέρνηση; Μήπως έχετε διακρίνει και τον “αρχηγό” που θα μπορούσε να είναι καλύτερος πρωθυπουργός από τον κ. Μητσοτάκη; Κοιτάξτε στη Βουλή: Ανδρουλάκης, Κουτσούμπας, Βελόπουλος, Κωνσταντοπούλου και τα νούμερα της ακροδεξιάς. Και εκτός Βουλής, ο αρχηγός του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Στέφανος Κασσελάκης με το tik tok του.
Αυτά έχουμε από πρόσωπα και δεν χρειάζονται περιττά σχόλια. Όσο για τα προγράμματα; Του ΣΥΡΙΖΑ (ποιού ΣΥΡΙΖΑ: του νεόκοπου αρχηγού του ή των Φίλη, Τσακαλώτου, Αχτσιόγλου, Τζανακόπουλου, Κατρούγκαλου, Τζουμάκα, της Κυρίας Τασίας και των άλλων παιδιών; ) το είδαμε το καταψηφίσαμε και το ξανακαταψηφίσαμε. Και σε ό,τι αφορά τις Σοσιαλδημοκρατικές επιδιώξεις του ΠΑΣΟΚ, αυτές τις ενσωμάτωσε ήδη στα βασικά σημεία τους η κυβερνητική κοινωνική πολιτική (εμφατικά στις κρίσεις της πανδημίας και του πολέμου) και έτσι του κ. Ανδρουλάκη έμειναν τα δευτερεύοντα του δικαιοματισμού, και κυρίως τα θέματα δημοκρατικής ευαισθησίας και της παρακολούθησής του από την ΕΥΠ.
Το Κοινό Πρόγραμμα Σοσιαλιστών – Κομμουνιστών (μια παρένθεση)
Από την εποχή του ελπιδοφόρου «Κοινού Προγράμματος των Γάλλων Σοσιαλιστών – Κομμουνιστών- Ριζοσπαστών της Αριστεράς», που έφερε τον Μιτεράν στην εξουσία (1981), όλα τα συγγενή αριστερά κόμματα στην Ευρώπη το είχαν όνειρο ζωής. Ωστόσο:
“Το επισφαλές και φύσει πρόσκαιρο εγχείρημα της Ενωσης της Αριστεράς στη Γαλλία οδήγησε σε μια σοσιαλδημοκρατία χωρίς σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, προσέκρουσε στον εχθρικό εθνικό και διεθνή περίγυρο (οικονομική κρίση), σε ευρωπαϊκούς καταναγκασμούς, αλλά και στις διαιρέσεις τόσο της πολιτικής όσο και της συνδικαλιστικής γαλλικής Αριστεράς. Εντέλει, η «άλλη πολιτική» εγκαταλείφθηκε οριστικά το 1983.
Μαζί με τη στροφή του Μιτεράν στη λιτότητα, το τρίτο προγραμματικό κύμα συγκρότησης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αυτό που δημιούργησε το εκτεταμένο κοινωνικό κράτος και μια νέα ισορροπία μεταξύ πολιτικής και αγορών, έφτασε στο τέλος του. Η τελευταία σημαντική σοσιαλδημοκρατική μάχη ήταν ριζοσπαστική και ήταν γαλλική. Η μάχη αυτή χάθηκε” (καθηγητής Γεράσιμος Μοσχονάς, Καθημερινή 04.09.2923).
Η σύμπραξη της “Θύρας 7” με τη “Θύρα 4”
Σε ποια ακριβώς βάση (δηλαδή ποιό “κοινό πρόγραμμα” Σοσιαλδημοκρατών και Ριζοσπαστικής Αριστεράς) θα μπορούσε σήμερα να συμφωνήσουν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ;
Κατ’ αρχάς πρέπει να μας ξεκαθαρίσει το ΠΑΣΟΚ: έχει στόχο να γίνει κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολίτευση. Αν θέλει να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, τότε δεν έχει λόγο να συμπράξει με τον ανταγωνιστή του. Ακούει διάλογο με ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Ανδρουλάκης και “φτύνει τον κόρφο του”. Άν όμως θέλει να κυβερνήσει στις επόμενες εκλογές,σε συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, τότε το πράγμα αλλάζει. Και εδώ “ας αρχίσουν οι χοροί”:
Πρώτα θα πρέπει να τα βρούν οι original “Αριστεροί” σύντροφοι μεταξύ τους και μετά με το νέο αρχηγό τους, που μόνο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι. Μετά, αφού μοντάρουν το πρόγραμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τους πρέπει να καθίσουν στο τραπέζι ο κ. Κασσελάκης με τον κ. Ανδρουλάκη της “Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας”. Εκεί θα πρέπει ο καθένας να φέρει στο ζύγι την ιδεολογική και πολιτική πραμμάτια του και, με την ευκαιρία, να δούμε κι εμείς τι ακριβώς σημαίνει ενωμένες “προοδευτικές δυνάμεις” και με ποιά πυξίδα θέλουν να μας πάνε στη σωστή κατεύθυνση μιας και, όπως λένε, “η Δεξιά μας πάει στη λάθος” …
Είναι όμως και τα πρόσωπα. Και οι μικρομέγαλες “ηγεμονικές” αντιλήψεις τους.(Το είδαμε πως φούντωσαν και ξεσπάθωσαν στην τηλεόραση οι αλαζόνες νεογνοί του ΠΑΣΟΚ όταν ο κ. Δούκας από το 14% του πρώτου γύρου που ανήκει στο ΠΑΣΟΚ πήρε 56% στον δεύτερο, που ανήκει στο σύνολο της αντιπολίτευσης, κάθε χρώματος). Όπως επίσης και το χάος απόψεων, ύφους, χαρακτήρων, αλλά και φιλοδοξιών που χωρίζει τα κομματικά επιτελεία: τα κουρασμένα ρέμπελα παληκάρια του ΣΥΡΙΖΑ και τα κουστουμαρισμένα, φρεσκοξυρισμένα και με ιταλικές γραβάτες πολιτικογιάπηδες του νέου ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το βλέπουμε, είναι σε αποδρομή. Το “ανανεωμένο” ΠΑΣΟΚ θέλει αλλά ακόμα δεν μπορεί, όσο κι αν οι νεαροί επιτελείς του νομίζουν ότι “το έχουν”. Άσε που μια μεικτή ΣΥΡΙΖΑ -ΠΑΣΟΚ σήμερα θα μοιάζει με μεικτή Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, με τις θύρες 7 και 13 σφιχταγγαλιασμένες στις ίδιες κερκίδες.
“Ο καυγάς είναι για το πάπλωμα”
Τούτων δοθέντων, το “να φύγει ο Μητσοτάκης, να έρθουμε εμείς” δεν φτάνει. Όσο τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μας λένε τι ακριβώς επιδιώκουν, όσο δεν θέτουν ανοιχτά στην κρίση των πολιτών τις προτεραιότητές τους, όσο δεν ανασυγκροτούνται και δεν προτείνουν κάτι ουσιωδώς εναλλακτικό και σύγχρονο με την εποχή μας, η όποια συζήτηση για συμπόρευση των “προοδευτικών” μικρομεσαίων προδίδεται από τις αληθινές προθέσεις τους. Μάλλον “ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα” (της γιαγιάς μου κι αυτό…).
Στην Ελλάδα, που οι πολιτικοί καφενέδες έγιναν πρώτο θέμα στις τηλεοράσεις, η φλυαρία για τη συνεργασία των “προοδευτικών δυνάμεων” θα συνεχίζεται, σε πείσμα των σημαντικών που απασχολούν την κοινωνία. Για τον απλό λόγο ότι θα ανατροφοδοτείται από την ανάγκη πολιτικών και αναλυτών να υποστηρίξουν τους ρόλους τους. Στο μεταξύ, ο “μη προοδευτικός” Κυριάκος Μητσοτάκης θα κάνει ανενόχλητος τη δουλειά του. Ελπίζουμε με σοβαρές μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώνουν, βήμα – βήμα τη ζωή μας.
