Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλαπλές δοκιμασίες, πανδημία-ελληνοτουρκικά-ύφεση, πέρασε και τη φονική πλημμύρα στην Εύβοια, ετοιμάζεται για ένα εξαιρετικά δύσκολο φθινόπωρο και, παρόλα αυτά, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ανακάμπτει.
Μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τυχερός. Οχι μόνο το Κίνημα Αλλαγής στα δεξιά του, αλλά ούτε το ΜΕΡΑ25 στα αριστερά του, δεν υποδέχονται τους απογοητευμένους πρώην ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και δεν δείχνουν ανοδική δυναμική. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προς τα πού να χάσει, αλλά χάνει. Και ενώ η συγκυρία μπορεί να αλλάζει σε βάρος της κυβέρνησης, η αρνητική δημοσκοπική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει.
Είναι αυτό το παράδοξο που αποσταθεροποιεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πρέπει να αποδεχτεί τη δική της ανικανότητα ως αιτία του προβλήματος και ρίζα του κακού. Αλλά τέτοια δύναμη αυτογνωσίας και αυτοκριτικής προφανώς δεν υπάρχει στον Αλέξη Τσίπρα που ανακαλύπτει τον εχθρό στα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους.
Χρειάζεται οπωσδήποτε έναν εχθρό. Τον καιρό του αντιμνημονίου ήταν η Μέρκελ, τον καιρό της διακυβέρνησης ήταν η ολιγαρχία, τώρα είναι τα κανάλια, οι ιστοσελίδες, οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και μάλιστα όχι μόνο ως εργοδοσία αλλά και ως προσωπικό.
- Το νέο σποτ του ΣΥΡΙΖΑ που διακωμωδεί τη σχέση ΜΜΕ-κυβέρνησης ως σχέση οικονομικής συναλλαγής, υποστηρίζοντας δηλαδή ότι η προπαγάνδα αγοράζεται και ανεξάρτητη ενημέρωση δεν υπάρχει, είναι απολύτως ενδεικτικό του αδιεξόδου του Αλ. Τσίπρα.
Εχει βαρεθεί να βλέπει συνεχώς νέα εσωκομματικά επεισόδια και προτιμά να μην τα βλέπει αλλά να τα αποδίδει στις υπερβολές των ΜΜΕ, ως εάν εφόσον δεν προβάλλονταν δεν θα υπήρχαν. Δεν είναι ορθολογική αυτή η ανάλυση αλλά είναι η πιο βολική. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, σύμφωνα με συνομιλητές του, έχει βαθύ παράπονο ότι υποβαθμίζονται οι δικές του δημόσιες παρεμβάσεις και ακούγεται περισσότερο η… Τζάκρη. Δεν παρεμβάνει ο ίδιος για να επιβάλει πχ σιωπητήριο στον Π. Πολάκη που ξιφουλκεί στο Facebook αλλά του φταίνε οι δημοσιογράφοι που προβάλλουν τις γεμάτες εμπάθεια αναρτήσεις του.
Προφανώς η τακτική αυτή είναι αδιέξοδη. Πετάει το μπαλάκι της ευθύνης εκτός κόμματος για να να μην αλλάξει τίποτα παρά μόνο επιφανειακά και με τη γνωστή του μέθοδο των ισορροπιών, των μεσοβέζικων λύσεων και της καθόλου δημιουργικής ασάφειας.
Κι όσο του φταίνε οι δημοσιογράφοι, τόσο θα καθηλώνεται στη στασιμότητα.
Γιατί κοιτώντας τον καθρέφτη του φταίει το τζάμι και όχι το είδωλο που εικονίζεται και έτσι δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει πρόσωπο.
