Η χώρα χρειάζεται ένα πραγματικό μετασχηματισμό ως προς το παραγωγικό και ως προς το διοικητικό μοντέλο

Του Κώστα Μποτόπουλου

Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν σηκώνουν άλλη αναβολή, κι όλο αναβάλλονται. Έχοντας περάσει, χωρίς να έχει ακόμα πλήρως εξέλθει, από τα καυδιανά δίκρανα της διπλής κρίσης οικονομίας και αξιών, Μνημονίων και κοροναϊού, η χώρα μας χρειάζεται ένα επίσης διπλό restart:

• έναν μετασχηματισμό, ή για να είμαστε πιο ρεαλιστές, το ξεκίνημα ενός πραγματικού και όχι μόνο φραστικού μετασχηματισμού, ως προς το παραγωγικό και ως προς το διοικητικό μοντέλο.

Αναζητούνται, και η παρούσα κυβέρνηση έχει την υποχρέωση αλλά είναι και σε θέση –εκλογική, κοινωνική, συγκυριακή- να φέρει σε πέρας, ένα σχέδιο ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεις ουσίας.

Το «σχέδιο Πισσαρίδη» και τα κονδύλια από το «ευρωπαϊκό πακέτο COVID» αποτελούν, σε συνδυασμό, τα θεμέλια του πρώτου. Προσοχή όμως: από τις γενικότητες που έχουν μέχρι στιγμής διαρρεύσει ως προς τις «προτεραιότητες» και τους «άξονες» της ελληνικής οικονομίας, είναι ανάγκη η κυβέρνηση να περάσει, από αυτό το φθινόπωρο, σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές:

• Μείωση της φορολογίας, αλλά ποιών εισοδημάτων και με τι κριτήρια;
• Ψηφιακός εκσυγχρονισμός, με τι κονδύλια και εργαλεία;
• Ενίσχυση της απασχόλησης, με επιδόματα ή με μαγικές συνταγές;
• Μείωση των πολλών μικρών επιχειρήσεων, δια νόμου, πειθούς, ή θείας επιφοίτησης;

Και ούτω καθεξής, σε συναρμογή μάλιστα με τις προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που μπορεί να συμπίπτουν μερικώς και κατ’ όνομα –«πράσινη ανάπτυξη», «ψηφιακός μετασχηματισμός», «ενίσχυση κοινωνικής αλληλεγγύης»- αλλά δεν είναι διόλου βέβαιο ότι με τους κοινούς όρους εννοούνται ίδια πράγματα.

Σε κάθε περίπτωση, ο χρόνος τρέχει: Τον Οκτώβριο προβλέπεται να κατατεθεί επισήμως το «ελληνικό σχέδιο» -που θα πρέπει, ανυπερθέτως, να έχει προηγουμένως γίνει αντικείμενο ουσιαστικής διαβούλευσης με όλες τις σοβαρές πολιτικές δυνάμεις-, ώστε την 1^η Ιανουαρίου της νέας χρονιάς να τεθεί σε εφαρμογή, όπως φιλοδοξεί η Επιτροπή, το «πακέτο ανάκαμψης» σε όλη την Ένωση.

Οι μεταρρυθμίσεις, προεκλογική ναυαρχίδα της κυβέρνησης, έχουν μείνει πίσω. Το συχνά χρήσιμο νομοθετικό έργο που έχει παραχθεί σε αυτόν τον έναν χρόνο δεν έχει αλλάξει καμία δομή, σε κανένα από τα κρίσιμα δημόσια μέτωπα: αξιολόγηση παντού, μια πιο φιλική και λιγότερο πελατειακή Διοίκηση, καλύτερη Παιδεία (Παιδεία, όχι εκπαιδευτικές λεπτομέρειες), πληρέστερη και πιο προσβάσιμη Υγεία, φορολογική μεταρρύθμιση και όχι απλώς             φοροελαφρύνσεις.

Όλα αυτά αποτελούν προϋποθέσεις της οικονομικής ανάκαμψης αλλά και το μέτρο με το οποίο θα κριθεί μεσοπρόθεσμα η παρούσα κυβέρνηση.

(Από την τακτική ανάλυση του Κώστα Μποτόπουλου στη στήλη “Με δυό Λόγια”-Τα θεσμικά της Οικονομίας”)