Πόσο στρατηγική και πόσο βαθιά είναι η σύγκρουση του Ερντογάν με τον Πούτιν για την Ουκρανία; Γιατί ο τούρκος πρόεδρος ρισκάρει την συμμαχία του με την Μόσχα υποστηρίζοντας το Κίεβο; Που ποντάρει, τι επιδιώκει να κερδίσει, και τι μπορεί να σημαίνει η νέα του γεωπολιτική «ζαριά» για την Ελλάδα;
Αναζητώντας απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα οι διεθνείς αναλυτές, αλλά και οι διπλωμάτες σε Ευρώπη και Αθήνα, στέκονται σε δύο πραγματικότητες:
- Η Ουκρανία, την οποία απειλούν τα στρατεύματα του Πούτιν, είναι η «αγαπημένη» της Δύσης.
- Ο Ερντογάν, παίρνοντας θέση στο πλευρό της Ουκρανίας, εμφανίζεται ως ο «καλός» στα μάτια της Δύσης, και ειδικά στα «μάτια» του νέου αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν από τον οποίο επιζητά διακαώς ένα νεύμα προσέγγισης.
Ο ρόλος του “καλού” και του “κακού”
Συνοπτικά, αυτές τις δύο πραγματικότητες ο κορυφαίος αρθρογράφος της Figaro Ρενό Ζιράρ τις περιγράφει με το συμπέρασμα ότι «ο Ερντογάν αφήνει καιροσκοπικά την Ρωσία να παίξει τον ρόλο του κακού».
Ο ίδιος επισημαίνει την έως τώρα αντί-δυτική συνεργασία Πούτιν και Ερντογάν, την παράκαμψη και από τους δύο των πιέσεων της Δύσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το μοίρασμα της Λιβύης σε δύο ζώνες επιρροής, την οικοδόμηση με το Ιράν του άξονα της Αστάνα, την κατανόηση από τον Βλαντιμίρ Πούτιν στο εθνικιστικό αντί-κουρδικό παιχνίδι του Ερντογάν, αλλά και τη σιωπή του ρώσου προέδρου, όταν η Αγία Σοφία μετατράπηκε τζαμί.
Παρ’ όλα αυτά όμως, όπως τονίζει, ο Πούτιν εγκαταλείφθηκε «βάναυσα» από τον φίλο του: Ο Ερντογάν υποδέχθηκε θερμά στην Κωνσταντινούπολη τον χειρότερο σήμερα εχθρό του Πούτιν, τον ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι, συμφώνησε να του πουλήσει νέα αεροσκάφη Bayraktar TB2 και ανακοίνωσε ότι θα κατασκευάσουν μαζί drones.
Η Κριμαία και ο “νεο-οθωμανός σουλτάνος”
Στην ανάλυσή της, η Figaro υπενθυμίζει ότι ο «νέο – οθωμανός σουλτάνος» είχε καταγγείλει ην «κατοχή της Κριμαιας από την Ρωσία». Και γράφει πως ο Ερντογάν εξακολουθεί να θυμάται πως πριν από την κατάκτησή της από τη Μεγάλη Αικατερίνη, η χερσόνησος ήταν για πάνω από δύο αιώνες επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Εν κατακλείδει, ο Ζιράρ θεωρεί πως ο Τούρκος πρόεδρος, ανήσυχος να επεκτείνει την αυτοκρατορία του στη Μαύρη Θάλασσα, θα προτιμούσε μια Κριμαία, που κυβερνάται από την αδύναμη Ουκρανία, παρά από την ισχυρή Ρωσία.
Το μήνυμα στο ΝΑΤΟ και τον Μπάιντεν
Εκτιμά επίσης ότι ο Ερντογάν παίζει πολύ καλά το παιχνίδι του, δείχνοντας στον κόσμο την ανεξαρτησία του και την δύναμη της βιομηχανίας του όπλων, ενώ ταυτόχρονα συμφιλιώνεται με το ΝΑΤΟ και πλησιάζει τις ΗΠΑ.
Κι όλα αυτά καθώς γνωρίζει, ότι η οικονομία του, ήδη πολύ αποδυναμωμένη, δεν θα μπορούσε να αντέξει κυρώσεις από το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, τις οποίες «προτιμά να μεταθέσει στον πρώην φίλο του, τον Πούτιν».
Η εκδίκηση του Πούτιν και η Ελλάδα
Κατόπιν αυτών, ο αρθρογράφος της Figaro θέτει το ερώτημα «πώς θα εκδικηθεί η Ρωσία για την προδοσία του Ερντογάν”; Το να μην του στείλει τουρίστες δεν θα είναι αρκετό για να ξεπλύνει την προσβολή. Θα επαναλάβει την υποστήριξή της προς τους νέο-κομμουνιστές Κούρδους του PKK; Θα ενταχθεί στον άξονα Ισραήλ-Ελλάδας-Κύπρου, που καταπολεμά τον τουρκικό θαλάσσιο επεκτατισμό στην ανατολική Μεσόγειο», ρωτά.
Κι εδώ τονίζει την εικοσαετή συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας που υπέγραψαν Ελλάδα και Ισραήλ – «δύο χώρες αντικείμενα του μίσους του Σουλτάνου», όπως γράφει χαρακτηριστικά. Για να καταλήξει στο ότι «ο παλιός στρατηγικός αγώνας Ρωσίας-Τουρκίας ξανάρχισε και δεν πρόκειται να τελειώσει».
