Του Θοδωρή Καλούδη
Ο σεβασμός στην ιδιωτικότητα που δοκιμάστηκε βάναυσα στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην περίπτωση της πριγκίπισσας της Ουαλλίας Κέιτ Μίντλεντον, αναδεικνύει την κατάντια πολλών Μέσων Μαζικής “Ενημέρωσης” διεθνώς και πολλών αξιολύπητων σαλτιμπάγκων που καμώνονται τους δημοσιογράφους.
Η ιδιότητα της πριγκήπισσας και η διεθνής προβολή της αναδεικνύουν την απρέπεια με οποία αντιμετώπισαν οι φυλλάδες της πατρίδας της, μια γυναίκα που περνούσε ένα δίμηνο αγωνίας για την ίδια και την οικογένειά της. Επικαιροποιούν όμως και τον καθημερινό κανιβαλισμό του “κίτρινου Τύπου” (σε “αναπτυγμένες” και “υποανάπτικτες” χώρες) που δεν έχει όρια, δεν σέβεται “τα όσια και τα ιερά” θεσμών και ανθρώπων, την τιμή , την υπόληψη και το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα οποιουδήποτε βάλει στο στόχαστρο.
Είναι ο φτηνός εμπορικός ανταγωνισμός; Είναι οι απαίδευτοι πίθηκοι και οι ανεύθυνες σουσουράδες που κάνουν τους δημοσιογράφους; Είναι οι αδηφάγοι εκδότες που τους επιλέγουν και επιτρέπουν – αν δεν ενθαρρύνουν – την ανθρωποφαγία; Ή μήπως είναι έλλειψη πολιτισμού;
Πιστεύω όλα αυτά μαζί. Και κάτι ακόμα: Η αποδοχή του πλήθους που του αρέσει – σε μια μιντιακή αρένα σκοταδισμού – να καταναλώνει με βουλιμία τα σκουπίδια που ορισμένοι του σερβίρουν καθημερινά, επιβραβεύοντας τη μετατροπή της ενημέρωσης σε φτηνό θέαμα, ανόητο κουτσομπολιό, παραβίαση της ιδιωτικότητας, χυδαιοποίηση της δημόσιας ζωής, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, δημόσια διαπόμπευση.
Η δολοφονία χαρακτήρων με ονοματεπώνυμο
Το ζούμε και στην πατρίδα μας, όπου δυστυχώς η δολοφονία χαρακτήρων δεν είναι μόνο προνόμιο του κιτρινισμού αλλά και άξονας πολιτικής συμπεριφοράς κάποιων στη Βουλή και στο δημόσιο “διάλογο”. [Θυμηθείτε πως επιχείρησαν να εξοντώσουν ο Τσίπρας και η παρέα του τους πολιτικούς αντιπάλους τους και αξιοπρεπείς δημόσιους λειτουργούς, χωρίς να ζητήσουν ποτέ συγγνώμη όταν όλοι δικαιώθηκαν πανηγυρικά από τη δικαιοσύνη].
Και αν οι επώνυμοι έχουν ισχυρά αποθέματα ψυχραιμίας και δυνάμεις αντίδρασης, ο κοινός θνητός, έτσι και πέσει θύμα των εκτελεστών του κιτρινισμού, δεν σώζεται με τίποτα.
Τους ξέρετε. Έχουν ονοματεπώνυμο. Μα αν τολμήσει κάποιος να τους καταγγείλει ή να κινηθεί εις βάρος τους, ξυπνάει το μένος του θιάσου των δήθεν “δικαιωματιστών”, των γκρουπούσκουλων των Εξαρχείων και της αριστερίστικης αντίληψης περί δικαίου. Και όσο ξυπνούν οι επαγγελματίες μυαλοφυγόδικοι, άλλο τόσο κοιμούνται οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι που διοικούν την ΕΣΗΕΑ. Δεν θυμάμαι να κινήθηκαν ποτέ οργανωμένα σε μια εκστρατεία κατά του κιτρινισμού, της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας και της χυδαιότητας ορισμένων εκδοτών ή κάποιων “συναδέλφων” μας, περιφρουρώντας το επάγγελμά μας, που το καταστατικό της Ένωσής μας θεωρεί αποστολή.
Η πριγκήπισσα και η “Μαρία της Κοκκινιάς”
Η υπόθεση της Κέιτ Μιντλεντον έγινε διεθνές πρωτοσέλιδο γιατί είναι πριγκήπισσα και σύζυγος του διαδόχου ενός θρυλικού θρόνου που έχει διαρκώς πάνω του στραμένα τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας. Πόσες όμως “Μαρίες” που ειναι “ράφτρες στην Κοκκινιά” κρεμάστηκαν στα “μανταλάκια,” διαπομπεύθηκαν στα πρωινάδικα και τις φυλλάδες, δίχως να υπάρξει η ανάλογη δημοσιότητα δικαίωσης; Πόσοι και πόσες καταδικάστηκαν από “σουσουράδες” των Media πριν δικαστούν από τον φυσικό δικαστή τους και, όταν αθωώθηκαν, έζησαν τη ζωή τους με το στίγμα του ένοχου; Πόσοι πολίτες δεν μπόρεσαν να βρουν το δίκιο τους όταν έπεσαν θύματα κακόβουλών σεναρίων, σπερμολογίας και συκοφαντικής δυσφήμισης γιατί ο κιτρινισμός των Μέσων διαπλέκεται (εκβιάζοντας;) ακόμα και με εξουσίες που οφείλουν να αντιστέκονται;
Πολλές φορές εμείς οι δημοσιογράφοι “κουνάμε το δάκτυλο” άκριτα, ως υπερφίαλα παγώνια. Ίσως θα βοηθούσε να παραγγείλουμε ένα μεγαλύτερο καθρέφτη σπίτι μας. Θα βλέπαμε έτσι καθαρά ότι, σε πολλές περιπτώσεις, αποτελούμε μέρος του προβλήματος που ισχυριζόμαστε ότι υπάρχει στη λειτουργία των θεσμών και της δημοκρατίας.
