Του Θοδωρή Καλούδη
Ο Στέφανος Κασσελάκης μπήκε στην ζωή μας σαν το απόλυτο προϊόν του πολιτικού marketing. Με το φωτεινό χαμόγελό του αιφνιδίασε ένα σκοτεινό και μίζερο αριστερό κόμμα. Και με το επικοινωνιακό χάρισμά του κέρδισε, με μιας, την πλειοψηφία των ταλαιπωρημένων μελών του.
Η συνέχεια μας είναι γνωστή. Μετά τη νίκη του στις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες, ο κ. Κασσελάκης κινείται σε δύο επίπεδα:
Επιχειρεί να επικρατήσει και στους κομματικούς μηχανισμούς που αρνούνται να αποδεχτούν την εκλογή του από τη βάση. Και ως νέος αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιδιώκει να δώσει το νέο στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πως ακριβώς τα βρίσκει με τον κ. Πολάκη ή δεν τα βρίσκει με τον κ. Φίλη και το πως αντιμάχεται τα δρεπανηφόρα του κόμματός του είναι μια υπόθεση που ενδιαφέρει ενδεχομένως το πολιτικό ή το παραπολιτικό ρεπορτάζ, αλλά εμάς τους υπόλοιπους λίγο ή παρεμπιπτόντως μας αφορά.
Το πως βλέπει όμως τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο, πως πολιτεύεται ως αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τι πιστεύει και τι προτείνει για το παραγωγικό μοντέλο του τόπου και την προκοπή των πολιτών του, πως αντιμετωπίζει τη θέση της χώρας σε ένα κρίσιμο γεωπολιτικό και οικονομικό περιβάλλον, αλλά και τι μηνύματα δίνει στην κοινωνία ως πολιτικός ηγέτης, είναι κάτι που σίγουρα μας ενδιαφέρει.
Ο κ. Κασσελάκης μας έχει μπερδέψει
Σε αυτή την αποστολή του ο κ. Κασσελάκης μας έχει μπερδέψει. Όπως “μπήκε με φόρα” στην ζωή του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει να μπεί και στη δημόσια ζωή, με τη δύναμη του tik tok και το χαμόγελο της Colgate. Το “προϊόν Κασσελάκης” εξακολουθεί να έχει ελκυστικό αμπαλάζ. Αλλά πέρα από τη συσκευασία του, το περιεχόμενο απογοητεύει.
Και αυτό γιατί ο κ. Κασσελάκης αντί να ασχοληθεί με τα σημαντικά της κοινωνίας, επιδιώκει να επιβάλει στη δημόσια συζήτηση τα σημαντικά της προσωπικής ατζέντας του, η οποία – με τη συνδρομή της ανοησίας των εμπορικών καναλιών και του ανταγωνισμού των πρωινών “σουσουράδων” – γίνεται θέμα κουτσομπολιού στα κομμωτήρια και χλεύη στους καφενέδες.
Η δημόσια περιφορά (στα όρια της επικοινωνιακής overdose) του έρωτά του για τον Τάϊλερ, η… στήριξη που λέει ότι του προσφέρει ο αμερικανός νοσοκόμος σύντροφός του στις πολιτικές αγωνίες και σχεδιασμούς του, η στημένη τηλεοπτική δήλωση της επιθυμίας του να αποκτήσουν, ως αγαπημένη οικογένεια γκέι, δύο αγόρια (αλλά όχι κορίτσια) με παρένθετη μητέρα, οι (σε ζωντανή μετάδοση) επισκέψεις με τον σύντροφο στο γυμναστήριο ή στις Σπέτσες για τζόκινγκ και ανάπαυση στην πολυτελή βίλα του, οι δηλώσεις ότι είναι “αρκετά ευκατάστατος” για να νοιάζεται για το μέλλον και άλλα παρόμοια, πιθανόν να αντανακλούν τις προτεραιότητες της προσωπικής του ζωής. Και βέβαια κανείς, μα κανείς, δεν έχει το δικαίωμα να του αρνηθεί τον σεξουαλικό προσανατολισμό του ή τη θέλησή του να ενεργεί και να εκφράζει τις αντιλήψεις και επιδιώξεις του στον κοινωνικό κύκλο του ή στις εκπομπές του Θεοδωράκη.
Η προβληματική συμπεριφορά και η κόπωση
Όταν όμως αυτό το σκηνοθετημένο και διαρκώς αναπαραγόμενο life style γίνεται επίκεντρο της δημόσιας δράσης και της πολιτικής συμπεριφοράς του τέταρτου θεσμικού παράγοντα της χώρας και σκεπάζει, έτσι, κάθε ουσιώδη αντιπολιτευτικό λόγο από το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η κατάσταση γίνεται προβληματική.
Η δε επικοινωνιακή και πολιτική επιμονή του να μας επιβάλει την προσωπική του ατζέντα – ως “θέμα” και νέα κανονικότητα – στην καθημερινότητά μας, καταντά, αν μη τι άλλο, κουραστική.
Ο κ. Κασσελάκης έφερε νέο άνεμο αισιοδοξίας σε πολλούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Δημιούργησε, προς στιγμή, κάποιες ελπίδες ανανέωσης στο κομματικό σύστημα. Είναι νέος, φρέσκος, “αυτοδημιούργητος” και απαλλαγμένος από τη σκόνη του παρελθόντος.
Τι κρίμα που δεν έχει τίποτα περισσότερο να μας πεί πέρα από το πως του αρέσει να ζει. Και πόση απογοήτευση από τον κενό πολιτικό λόγο του νέου αρχηγού της … Ανανεωτικής Αριστεράς, ένα κράμα “αμερικανιάς” και αμπελοφιλοσοφίας του τίποτα. Στο ανέμελο Σαν Φραντσίσκο θα μπορούσε ίσως να κάνει λαμπρή πολιτική καριέρα. Στην Ελλάδα των προβλημάτων και της καθημερινής βιοπάλης το χειροκρότημα της πρεμιέρας δεν εγγυάται ότι η παράσταση του θα τραβήξει… Μπορεί και να κατέβει πριν την ώρα της.
