Ένας από τους ανθρώπους που είχε ουκ ολίγες επαφές με τον Ρώσο πρόεδρο -και μάλιστα σε ταραγμένους καιρούς- επιχείρησε να εξηγήσει την τακτική της Μόσχας, από την ώρα που ξεκίνησε την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία.
Ο λόγος για τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος μαζί με τη Γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ, τον τότε πρόεδρο της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, και τον Βλαντίμιρ Πούτιν επιχείρησαν να σβήσουν τη «φωτιά» που είχε ανάψει στη χώρα μετά το ευρω-Μαϊντάν, μέσω των συμφωνιών του Μινσκ και της διαδικασίας της Νορμανδίας, που στόχο είχε την εξομάλυνση των σχέσεων Μόσχας και Κιέβου.
«Ριζοσπαστικά ορθολογικός ή ορθολογικά ριζοσπαστικός»
Μιλώντας, λοιπόν, στο Politico, ο σοσιαλιστής πρώην πρόεδρος της Γαλλίας υποστήριξε ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι «τρελός», όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά είναι ένας «ριζοσπαστικά ορθολογικός» ηγέτης που στοιχηματίζει ότι οι δυτικές χώρες θα κουραστούν να στηρίζουν την Ουκρανία και θα συμφωνήσουν στο τέλος της σύγκρουσης σε μια διαπραγμάτευση που θα είναι ευνοϊκή για τη Ρωσία.
Ο Ολάντ μίλησε εκτενώς για τις προσπάθειές του για ειρήνευση στην ανατολική Ουκρανία, ωστόσο, παραδέχθηκε ότι οι προσπάθειες για διάλογο αποδείχθηκαν άκαρπες, εκθέτοντας τον Πούτιν ως έναν ηγέτη που καταλαβαίνει μόνο τη δύναμη ισχύος και αμφισβητεί όλες τις μεταγενέστερες απόπειρες συνομιλιών – συμπεριλαμβανομένης μιας αμφιλεγόμενης ατομικής προσπάθειας με επικεφαλής τον σημερινό Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.
«Είναι ένα ριζοσπαστικά ορθολογικό άτομο ή ένα ορθολογικά ριζοσπαστικό άτομο, όπως θέλετε», είπε ο πρώην πρόεδρος, όταν ρωτήθηκε εάν ο Πούτιν θα μπορούσε να επιδιώξει να διευρύνει τη σύγκρουση πέρα από την Ουκρανία. «Έχει το δικό του σκεπτικό και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι έτοιμος να χρησιμοποιήσει βία. Είναι σε θέση να καταλάβει μόνο τη δύναμη που μπορούμε να ασκήσουμε εναντίον του».
Τι επιδιώκει ο Πούτιν
Ενόψει της συμπλήρωσης ενός έτους από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, ο Ολάντ πρόσθεσε ότι ο Πούτιν θα επιδιώξει «να εδραιώσει τα κέρδη του για να σταθεροποιήσει τη σύγκρουση, ελπίζοντας ότι η κοινή γνώμη θα κουραστεί και ότι οι Ευρωπαίοι θα φοβηθούν την κλιμάκωση προκειμένου προκριθεί η προοπτική μιας διαπραγμάτευσης».
Αλλά σε αντίθεση με την περίοδο που ο ίδιος ήταν στην εξουσία, τότε που το Παρίσι και το Βερολίνο ηγούνταν των συνομιλιών με τον Πούτιν, αυτή τη φορά εκτίμησε ότι η όποια διαμεσολάβηση για το τέλος των εχθροπραξιών είναι πιθανό να γίνει από την Τουρκία ή ακόμα την Κίνα (η οποία στηρίζει διακριτικά τη Ρωσία, αν και τάσσεται υπέρ μιας ειρηνευτικής διαδικασίας), «κάτι που δεν θα είναι καθησυχαστικό για κανέναν», είπε ο Ολάντ.
Όσον αφορά στο σήμερα, ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομίας του Ολάντ πριν εγκαταλείψει την κυβέρνησή του και συνεχίσει διεκδικώντας την προεδρία το 2017, έχει δοκιμάσει τις δυνάμεις του στη διπλωματία με τη Ρωσία, πραγματοποιώντας πολλές κατ’ ιδίαν συνομιλίες με τον Πούτιν τόσο πριν όσο και μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Ωστόσο, η προσέγγιση δεν έφερε σαφή αποτελέσματα, προκαλώντας κριτική από την Ουκρανία και τους Ανατολικοευρωπαίους.
Ο γαλλογερμανικός άξονας
Ο Ολάντ δεν επέκρινε τον διάδοχό του σχετικά με την προσέγγιση στον Πούτιν. Ήταν λογικό να μιλήσουμε με τον Πούτιν πριν από την εισβολή για να «του στερήσουμε οποιαδήποτε επιχειρήματα ή προφάσεις», είπε. Η απογοήτευση από την ηγεσία της Γαλλίας και της Γερμανίας, ή η έλλειψή της, κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία ενίσχυσε τα επιχειρήματα ότι η ισχύς στην Ευρώπη κινείται προς τα ανατολικά στα χέρια χωρών όπως η Πολωνία, οι οποίες ήταν πιο ειλικρινείς στην υποστήριξη της Ουκρανίας.
Μια αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ του ίδιου και του Μακρόν είναι η σχέση του γαλλογερμανικού άξονα. Ενώ ο Ολάντ και η Μέρκελ προσπάθησαν να επιδείξουν μια μορφή πολιτικής φιλίας, σήμερα οι δύο πλευρές είναι ξεκάθαρα σε κόντρα, προκαλώντας μια προσεκτικά διατυπωμένη προειδοποίηση από τον πρώην πρόεδρο, ο οποίος τόνισε ότι «σε αυτές τις στιγμές που όλα επαναπροσδιορίζονται, ο γαλλογερμανικός άξονας είναι ο απαραίτητος πυρήνας που διασφαλίζει τη συνοχή της ΕΕ. Αλλά πρέπει να επαναπροσδιορίσει τις συνεισφορές και των δύο μερών και να θέσει νέους στόχους — συμπεριλαμβανομένης της ευρωπαϊκής άμυνας».
