Κι όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε ακόμη και με έναν τόσο μικρό ανασχηματισμό να δημιουργήσει πρόβλημα στους αντιπάλους του: Η συμμετοχή του Πάνου Τσακλόγλου στην κυβέρνηση προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια -ανομολόγητη ασφαλώς- στην Χαριλάου Τρικούπη και έφερε προβληματισμό στην Κουμουνδούρου.
Γιατί:
- Για την Χαριλάου Τρικούπη η ανάληψη του υφυπουργείου Εργασίας από έναν “άνθρωπο του Σημίτη” που βρέθηκε κοντά στον Γιώργο Παπανδρέου και στον Λουκά Παπαδήμο όταν ήταν πρωθυπουργοί αποτελεί ισχυρή απόδειξη ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πατήσει γερά στο έδαφος της κεντροαριστεράς.
Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Μ. Χρυσοχοϊδης ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη είναι δημοφιλέστατος στους Νεοδημοκράτες, ενώ ο Κυριάκος Πιερρακάκης διαπρέπει στην προσπάθεια ψηφιακού εκσυγχρονισμού του κράτους και έχει μεγάλη απήχηση εντός και εκτός ΝΔ. Ακόμη και ο Χάρης Θεοχάρης που δεν έχει την ίδια θετική εικόνα ή Λίνα Μενδώνη είναι πρόσωπα που προσθέτουν άρωμα κεντροαριστεράς στην κυβέρνηση.
Για το Κίνημα Αλλαγής που έχει υποφέρει από διαρροές στελεχών προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ο διεμβολισμός του χώρου της κεντροαριστεράς από τον Κυριάκο Μητσοτάκη αποτελεί υπαρξιακό πρόβλημα. Η κεντροαριστερά αποτελεί τη μεγάλη δεξαμενή του πρωθυπουργού ο οποίος εξακολουθεί να δίνει βάρος στη διεύρυνση της επιρροής του σε κοινωνικές δυνάμεις που δεν βρίσκονται παραδοσιακά κοντά στο κόμμα του.
- Για την Κουμουνδούρου η συστράτευση του Π. Τσακλόγλου στην κυβερνητική προσπάθεια δυσχεραίνει την απήχηση του ισχυρισμού τους ότι η κυβέρνηση έχει νεοφιλεύθερο πρόσημο.
Γιατί μπορεί ο καθηγητής να μετείχε στην επιτροπή Πισσαρίδη που για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτισμένη με τις αντιλήψεις του ΔΝΤ, όμως δεν παύει να είναι ένα πρόσωπο της κεντροαριστεράς κι αυτό λειτουργεί καθησυχαστικά για τους πολίτες που έχουν αντινεοφιλελεύθερες αγωνίες.
Από την άλλη, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωνε προσέλκυσε προσωπικότητες του “σημιτικού εκσυγχρονισμού” όπως ο Κων/νος Τσουκαλάς, ο Νίκος Μουζέλης και ο Αντώνης Λιάκος αλλά αυτή η δεξαμενή δεν υπάρχει πια για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης – κάτι που είναι προφανές ότι τους προκαλεί απογοήτευση.
