Της Αγγελικής Σπανού
Στο Μέγαρο Μαξίμου έκαναν σαν να μη διάβασαν το άρθρο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στα “ΝΕΑ” με το οποίο αποδίδει την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στα ελληνοτουρκικά στην κυβέρνηση Καραμανλή, που το 2004 επέτρεψε την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας-ΕΕ, χωρίς να έχει διευθετηθεί η διαφορά σχετικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, σύμφωνα με όσα όριζε η Συμφωνία του Ελσίνκι (1999).
Είναι εύλογο ο Κ. Καραμανλής και οι δικοί του να περίμεναν ανοιχτή και θερμή στήριξη, μια αυστηρή απάντηση στον πολιτικό που κάποτε ο ίδιος αποκαλούσε “αρχιερέα της διαπλοκής”. Ομως αυτό δεν συνέβη γιατί η κυβέρνηση χρειάζεται τις πλάτες του Κ. Σημίτη στη διαμόρφωση εθνικού μετώπου, καθώς ο πρώην πρωθυπουργός, ήδη από την προεκλογική περίοδο, είχε προειδοποιήσει ότι πλησιάζει η ώρα των κρίσιμων αποφάσεων στα εθνικά θέματα καλώντας όλο το πολιτικό σύστημα να δείξει συναινετική διάθεση.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έκαναν επίσης σαν να μην άκουσαν τι είπε ο Κ. Σημίτης για τον Κ. Καραμανλή, έμμεσα αλλά δυνατά, και απέφυγαν να πάρουν θέση. Δεν θα ήταν εύκολο, άλλωστε, γιατί με τον Κ. Καραμανλή υπάρχουν παλιές συμπάθειες (όπως αποτυπώθηκαν στην επιλογή του καραμανλικού Προκόπη Παυλόπουλου για την ΠτΔ), ενώ στα ελληνοτουρκικά μάλλον βρίσκονται πολιτικά πιο κοντά στις θέσεις του Κ. Σημίτη.
Στο ΚΙΝΑΛ, αντίθετα, δεν υπήρξε δισταγμός στην ταύτιση με τον Κ. Σημίτη, ενώ ο Γ. Παπανδρέου βγήκε ανοιχτά μπροστά κατονομάζοντας τον Κ. Καραμανλή ως υπαίτιο λαθών στα εθνικά, κάτι που ο Κ. Σημίτης είχε αποφύγει να κάνει.
Κάπως έτσι το ΚΙΝΑΛ απομακρύνθηκε ξανά από τη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε για μια ακόμη φορά την αμηχανία του και στη ΝΔ αναδείχθηκαν τα υπόγεια ρεύματα που κινούνται κάτω από την επιφάνεια της εσωκομματικής γαλήνης που συνδέεται με την πρόσφατη εκλογική νίκη και την πολιτική κυριαρχία.
