“Στο φούλ” βρίσκονται οι μηχανές της Κομισιόν και των εθνικών μονίμων αντιπροσωπειών στις Βρυξέλλες για την προετοιμασία του “Μεγάλου Συμβιβασμού” της προσεχούς Τρίτης στο Eurogroup, πρόγευση του οποίου θα έχουμε τη Δευτέρα στο Euro Working Group.
Τα κράτη μέλη της ΕΕ, χωρισμένα σε δύο ομάδες, αναζητούν ένα κοινό τόπο χρηματοδότησης εκείνων των οικονομιών που πλήττονται από την κρίση της πανδημίας, με τους αναλυτές να αμφισβητούν κατά πόσον οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι σε θέση να αποφασίσουν με βάση το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον και με εσωτερική αλληλεγγύη, δίνοντας, πέραν των άλλων, και ένα σαφές μήνυμα στις αγορές.
Το economico παρουσιάζει σήμερα μία ενδιαφέρουσα – αλλά και χρήσιμη για την κατανόηση του θέματος – ανάλυση του Κώστα Μποτόπουλου για τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη συζήτηση που διεξάγεται στους κορυφαίους Ευρωπαϊκούς κύκλους για το ευρωομόλογο, ποιές θέσεις προβάλλονται ως πλεονεκτήματα, που εστιάζονται οι αντιρρήσεις και τι μέλλει γενέσθαι.
Εκείνο που σημειώνεται – και είναι άξιο προσοχής – έιναι το γεγονός ότι “η συγκρότηση «κορωνο-ομολόγου» ενόψει της πανδημίας προσδίδει διπλή προωθητική δυναμική στο εγχείρημα:
- έρχεται να αντιμετωπίσει ένα φαινόμενο που δεν έχει σχέση με τις οικονομικές επιδόσεις των κρατών-μελών αλλά με τη ζωή όλων των πολιτών της Ένωσης και καθιστά την έννοια του «επιμερισμού του κινδύνου» (risk sharing) εγγενή αλλά και αυτονόητη”. Το ερώτημα που αναδύεται σήμερα είναι: «Αν ο επιμερισμός του κινδύνου δεν είναι εφικτός σε αυτή την κρίση, τότε τι νόημα έχει η Ευρωζώνη;».
Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι, μεταξύ των κυβερνήσεων των 9 χωρών που στηρίζουν επίσημα την πρόταση του ευρωομόλογου, υπάρχουν και δεξιές (Ελλάδα, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο) και κεντρώες (Γαλλία, Σλοβενία) και σοσιαλιστικές (Πορτογαλία, Ισπανία) και μικτές (Βέλγιο, Ιταλία), ενώ δεν συμμετέχει μόνο ο «κακομαθημένος νότος» αλλά και δύο μέλη του «Μπενελούξ» (Βέλγιο, Λουξεμβούργο), μια «χώρα της διεύρυνσης» (Σλοβενία) και η κατά τα άλλα ανήκουσα στη «χανσεατική ένωση» Ιρλανδία.
Όπως παρατηρείται, “ίσως αυτή η ποικιλομορφία, ίσως και συναίσθηση του ρόλου τους, έκαναν όχι μόνο τη Γαλλίδα Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Κριστίν Λαγκάρντ αλλά και τη Γερμανίδα Πρόεδρο της Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν να τοποθετηθούν επί της αρχής θετικά στην έκδοση ευρωομόλογου”.
Βέβαια, υπάρχουν και τα επιχειρήματα της Γερμανίας και των δορυφόρων της που, αρνούμενη το ευρωομόλογο, υποστηρίζει μια «εξαιρετική» (one-off) «χρηματοδοτικού χαρακτήρα» (όχι μέσω νέου χρέους ή με προοπτική ανάπτυξης) «ad hoc βοήθεια» (και όχι μόνιμο εργαλείο στήριξης).
Στο παρασκήνιο γίνονται εντατικές διαβουλεύσεις εν όψει του κρίσιμου Eurogroup της Τρίτης.Και, όπως επισημαίνεται στην ανάλυση του Κώστα Μποτόπουλου, “η «αρχιτεκτονική φαντασία» των ευρωπαϊκών θεσμών -θυμηθείτε τους «μηχανισμούς» που εφευρέθηκαν για την ελληνική περίπτωση- είναι διάσημη και πάντα παρούσα στις δύσκολες στιγμές.
Μέσα από αυτό το όχι ιδιαίτερο ένδοξο αλλά κλασικό ευρωπαϊκό κοκτέιλ, μην εκπλαγείτε αν την Τρίτη συγκροτηθεί ένα νέο εργαλείο που δεν θα λέγεται «εργαλείο», θα αφορά όλες τις χώρες αλλά δεν θα λέγεται «ομόλογο». Θα ρίξει χρήμα στην αγορά και θα σβήσει, προσωρινά, τη φωτιά, αφήνοντας, για μια ακόμα φορά, την πολιτική τόλμη και την πραγματική αλληλεγγύη στις καλένδες των ονειροπόλων”.
-
Διαβάστε την ανάλυση του Κώστα Μποτόπουλου: Χρειαζόμαστε ένα «κορωνο-ομόλογο»; Τι είναι, Ποια είναι τα πλεονεκτήματα, Τι μέλλει γενέσθαι.
