Πάνω από δέκα ανακοινώσεις έφτασαν χθες από την Κουμουνδούρου στα e mail των διαπιστευμένων δημοσιογράφων. Σημαίνει αυτό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επέστρεψε στην αντιπολιτευτική ρουτίνα μετά τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης; Κάθε άλλο. Σημαίνει ότι προσπαθούν να κρατήσουν τα προσχήματα της κανονικότητας, ενώ γνωρίζουν ότι μετά τις αποκαλύψεις των παρακρατικών πρακτικών Καμμένου και της ηχογραφημένης συνομιλίας Μυωνή-Παππά τίποτα δεν είναι όπως πριν.
Με όποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ κι αν μιλήσει κανείς θα διακρίνει έντονη αγωνία και ανησυχία για το παρακάτω. Δεν ξέρουν ποιος άλλος σκελετός θα βγει από το ντουλάπι, ξέρουν όμως ότι θα βγει. Ο ίδιος ο Σάμπι Μιωνής έχει πει ότι υπάρχουν και άλλες ηχογραφημένες συνομιλίες, ενώ και για την πολιτεία Παπαγγελόπουλου-Καμμένου έχει αφεθεί να εννοηθεί ότι θα δοθεί συνέχεια.
Επειδή στην Κουμουνδούρου δεν ξέρουν ποιο θα είναι το επόμενο χτύπημα δεν μπορούν στην πραγματικότητα να κάνουν στρατηγικό σχεδιασμό. Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μεγάλη προσπάθεια για να διατηρηθεί μια εικόνα εσωκομματικής συνοχής και να μην υπάρξουν δηλώσεις αποδοκιμαστικές του Νίκου Παππά. Σε μεγάλο βαθμό το πέτυχε αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά για το τραύμα που έχει ανοίξει στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του.
Η γραμμή άμυνας που έχει σχηματίσει το επιτελείο Τσίπρα είναι ότι οι αποκαλύψεις δεν αφορούν διακίνηση χρήματος και επομένως δεν πλήττεται το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με την ανάλυσή τους, δεν αμφισβητείται η εντιμότητα κανενός στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έναντι του κυβερνώντος κόμματος. Το πρόβλημα για την Κουμουνδούρου είναι ότι αυτή η θεωρία δεν έχει απήχηση στην κοινή γνώμη. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μεγάλη αποσυσπείρωση για τον ΣΥΡΙΖΑ και αποδόμηση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα αφού οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ήξερε τα πάντα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια ιδιότυπη ομηρεία. Υποτίθεται ότι προετοιμάζουν το συνέδριο και δρομολογούν τον μετασχηματισμό του κόμματος και στην πραγματικότητα κρατούν την ανάσα τους περιμένοντας τα επόμενα κακά νέα. Προσπαθούν να δείχνουν ψύχραιμοι αλλά ο φόβος έχει χτυπήσει κόκκινο. Κάνουν κριτική στην κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα (οικονομία, Novartis κοκ) αλλά στο βάθος υπάρχει αγωνία γι αυτό που διαισθάνονται ότι θα έρθει. Είναι μια αγωνία παραλυτική που δεν θεραπεύεται με την επίφαση αντιπολιτευτικής κινητικότητας. Δεν αμβλύνεται καν.
