«Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απεβίωσε»: κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί η κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ιταλία, με την κυβέρνηση Ντράγκι να βρίσκεται πλέον μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Τυπικά, ο όρος που ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός έθεσε για να παραμείνει στη θέση του, δηλαδή, η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή του από τη Γερουσία, επετεύχθη: από τους 192 παρόντες Γερουσιαστές ψήφισαν οι 133, εκ των οποίων οι 95 τάχθηκαν υπέρ της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην πρώην πρόεδρο της ΕΚΤ.
Και τώρα, τι;
Ωστόσο, ουσιαστικά η κυβέρνηση του 74χρονου «Σούπερ Μάριο» δεν υφίσταται πλέον, καθώς τρία βασικά κόμματα του συνασπισμού που έως πρόσφατα στήριζε τον τεχνοκράτη πρωθυπουργό, το Κίνημα Πέντε Αστέρων, η Λέγκα και το Φόρτσα Ιτάλια, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία, έργω αίροντας την εμπιστοσύνη τους.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η πολιτική κρίση στην Ιταλία άρχισε όταν τα Πέντε Αστέρια -τα οποία έχουν σοβαρά προβλήματα συνοχής- αρνήθηκαν να ψηφίσουν το πακέτο μέτρων για την ακρίβεια που έφερε στη Βουλή ο Ντράγκι, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η κυβέρνηση του τεχνοκράτη πρωθυπουργού πλέον δεν μπορεί να σταθεί.
Το ερώτημα είναι, τι γίνεται από εδώ και πέρα. Δεδομένου ότι ο Ιταλός πρόεδρος, Σέρτζο Ματαρέλα, δεν είχε δεχθεί την παραίτηση Ντράγκι, αλλά και ότι τυπικά η κυβέρνηση έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης (κάτι που θα πρέπει να συμβεί και στο Κοινοβούλιο), θα επιχειρηθεί να βρεθεί λύση προς αποφυγή των πρόωρων εκλογών.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
Ωστόσο, είναι προφανές ότι χωρίς τρεις από τους μεγάλους «παίκτες» της ιταλικής πολιτικής ζωής, δεν νοείται κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», ενώ και ο ίδιος ο Ντράγκι αντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει να απονομιμοποιηθεί πλήρως και η κυβέρνησή του, ακόμα και με ψήφο εμπιστοσύνης, να μην έχει ουσιαστική υποστήριξη εντός Βουλής.
Στο πλαίσιο αυτό, το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών φαντάζει όλο και πιο πιθανό, χωρίς, ωστόσο, να υπάρχει η παραμικρή εγγύηση ότι η κάλπη δεν θα προκαλέσει ακόμα περισσότερο χάος, πολλώ δεν μάλλον όταν οι δημοσκοπήσεις ως σήμερα εμφανίζουν ως πρώτο κόμμα τους ακροδεξιούς Αδελφούς της Ιταλίας.
Κι όλα αυτά εν μέσω κρίσης, η οποία χτυπά με μεγάλη ένταση την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, η οποία απειλείται από την ακρίβεια, τον υψηλό πληθωρισμό, αλλά και την ευάλωτη θέση της λόγω υψηλής εξάρτησής της από το ρωσικό φυσικό αέριο, η οποία απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση και ενότητα.
Τι θέλουν οι Βρυξέλλες
Οι Βρυξέλλες είναι εμφανές ότι θα προτιμούσαν ο Ντράγκι να συνεχίσει να ηγείται της χώρας, ωστόσο, μετά το «πείραμα Μόντι», όταν ο πρώην Ευρωπαίος επίτροπος είχε οριστεί πρωθυπουργός, αντί του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τηρούν… αιδήμονα σιγή, καθώς δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να οξύνουν τα πράγματα.
Από την άλλη, ο κίνδυνος η πολιτική αστάθεια στην Ιταλία να προκαλέσει αύξηση στο κόστος δανεισμού της χώρας αποτελεί σενάριο «τρόμου» για την Ευρώπη, σε μια στιγμή που η ΕΚΤ αρχίζει να «μαζεύει» την πολιτική φθηνού χρήματος και να αυξάνει τα επιτόκια, σε μια προσπάθεια να τιθασεύσει τον πληθωρισμό εντός Ευρωζώνης.
Το σίγουρο είναι ότι η πολιτική κρίση στην Ιταλία έρχεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για την ΕΕ και αν η αβεβαιότητα συνεχίστεί για μεγάλο διάστημα, ουδείς είναι σε θέση να προβλέψει τις συνέπειες που ενδέχεται να έχει, όχι μόνο για τη χώρα, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη και τις πολιτικές της.
