Όταν πρωτοπαρουσιάστηκε ως ιδέα, το νέο stealth αντιτορπιλικό κλάσεως Zumwalt του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ είχε θεωρηθεί ως το game changer των πολεμικών πλοίων και ως το σκάφος που θα επικύρωνε την αμερικανική κυριαρχία στη θάλασσα.
Όταν το 2001 το Κογκρέσο τελικά έδωσε το πράσινο φως για τον σχεδιασμό και κατασκευή του προγράμματος DD(X), με στόχο τη δημιουργία ενός σύγχρονου αντιτορπιλικού κατευθυνόμενων βλημάτων, που σταδιακά θα αντικαθιστούσε τα παλιότερα Arleigh-Burke, το Ναυτικό σχεδίαζε να κατασκευάσει 32 από τα σκάφη της νέας κλάσεως. Τελικά, ως σήμερα έχουν κατασκευαστεί συνολικά τρία (τα Zumwalt, Michael Monsoor και Lyndon B. Johnson) με το τελευταίο να βρίσκεται στη φάση των θαλασσίων δοκιμών.
Ψάχνοντας ρόλο
Ωστόσο, για τα υπόλοιπα 29 το μέλλον είναι… ανύπαρκτο, καθώς το συνολικό κόστος των τριών σκαφών (που ως μέγεθος είναι μεγαλύτερα από αντιτορπιλικά, προσεγγίζοντας αυτό του καταδρομικού) άγγιξε τα 22,4 δισ. δολάρια, με μόνο την κατασκευή του κάθε πλοίου να κοστίζει 4,4 δισ. δολάρια. Μπροστά στο τερατώδες κόστος, το Ναυτικό ακύρωσε όλες τις υπόλοιπες παραγγελίες και αποφάσισε να στραφεί στην κατασκευή περισσοτέρων Arleigh-Burke που είναι και πιο φθηνά και πιο αξιόπιστα.
Το χειρότερο, ωστόσο, για τα σκάφη είναι ότι πλέον το Ναυτικό αναζητά… ρόλο, καθώς ο αρχικός σχεδιασμός τους ως πλοία υποστήριξης πυρός (δηλαδή, σκάφη με ισχυρά κανόνια) ανατράπηκε, αφού το σχέδιο για τα όπλα του Zumwalt εγκαταλήφθηκε όσο το πρώτο σκάφος ήταν υπό κατασκευή. Έτσι, αντί να ακυρωθεί το πρόγραμμα, προτιμήθηκε να αναλάβουν ρόλο αντιαεροπορικής υποστήριξης μέσω κυψελών κατευθυνόμενων βλημάτων. Όμως κι εκεί τα πράγματα δεν ήταν ευνοϊκά, καθώς το Zumwalt μπορούσε να δεχθεί μόλις 80 κυψέλες και δεν μπορεί να ενταχθεί στο σύστημα Aegis.
Ό,τι σώζεται…
Και όλα αυτά, χωρίς να αναφερθούν ένα κάρο προβλήματα που τα σκάφη παρουσίασαν κατά τη διάρκεια των δοκιμών τους, αλλά και στη συνέχεια. Προβλήματα που ξεκινούσαν από το Zumwalt να… χαλάει στη διώρυγα του Παναμά, μέχρι το Michael Monsoor να παρουσιάζει προβλήματα κατά τις θαλάσσιες δοκιμές, και μια έκθεση του 2018 να αναφέρει για τα πλοία ότι «έχουν αποτύχει τελείως στο ρόλο τους ως αντιτορπιλικά πολλαπλού σκοπού, ενώ η κλίμακα της υπέρβασης κόστους προκαλεί ερωτηματικά για τη βιωσιμότητα του προγράμματος ακόμα κι αν τα σκάφη μπορούσαν να λειτουργήσουν όπως πρέπει».
Πλέον, προκειμένου να περισώσει ό,τι σώζεται, το Ναυτικό (αφού προσπάθησε να τα χρησιμοποιήσει ως σκάφη πυρηνικής επίθεσης, χωρίς αποτέλεσμα) αποφάσισε να αξιοποιήσει τα τρία πλοία ως πλατφόρμες για την εκτόξευση υπερηχητικών βλημάτων, αρχικά δοκιμαστικά (στη λογική του proof of concept) και εν συνεχεία και ως το 2025 ως βασική οπλική πλατφόρμα για τα συστήματα αυτά. Αφού, φυσικά, τα πλοία υποστούν τις κατάλληλες προσαρμογές…
