Για να φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη των αναγνωστών του economico.gr, το F-35 όταν πρωτοσχεδιάστηκε, ο στόχος της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ ήταν να αντικαταστήσει σταδιακά τα παλιά μαχητικά F-15 και F-16, τα οποία πετούσαν από τη δεκαετία του 1970. Μάλιστα, ο αρχικός σχεδιασμός ήθελε ένα ελαφρύ και σχετικά φθηνό μαχητικό που θα αναλάμβανε το ρόλο του F-16.
Φυσικά, το F-35 δεν είναι ούτε ελαφρύ ούτε φθηνό και, φυσικά, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ προς το παρόν δεν συζητά καν την απόσυρση των F-16. Αντιθέτως, η παραγωγή του μαχητικού, που αποτέλεσε ιδέας της αποκαλούμενης “μαφίας των μαχητικών”, έχει αρχίσει εκ νέου από το 2019 και οι παραγγελίες για την έκδοση Viper συνεχίζονται με αμείωτο ενδιαφέρον από πολλές χώρες.
Λίγο-πολύ, αυτά είναι γνωστά. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η τότε κατασκευάστρια εταιρεία του F-16, η General Dynamics, είχε μια ενδιαφέρουσα ιδέα: να κατασκευάσει μια εκδοχή του F-16 με… στεροειδή, μια έξτρα λαρτζ έκδοση, η οποία θα μπορούσε να αντικαταστήσει το δημοφιλές F-15, ως μαχητικό πολλαπλών ρόλων με έμφαση στις αποστολές κρούσης.
Το… μεγάλο F-16
H ιστορία έχει κάπως έτσι: η General Dynamics άρχισε να διερευνά πιθανές νέες εκδόσεις του F-16 με στόχο την ενίσχυση των δυνατοτήτων αποστολής αέρος-αέρος και αέρος-εδάφους, διατηρώντας παράλληλα την ομοιότητα τμημάτων με το F-16A.Υπό την ηγεσία του Harry Hillaker (σχεδιαστή του αρχικού F-16), ξεκίνησε το πρόγραμμα Supersonic Cruise and Maneuver Prototype (SCAMP).
Εξετάστηκαν διάφορα σχέδια πτέρυγας, μεταξύ των οποίων και ένα που χρησιμοποιούσε μια πτέρυγα με πλώρη προς τα εμπρός, αλλά επιδιώχθηκε η μεγάλη πτέρυγα “στρογγυλεμένου βέλους” (παρόμοια με αυτή του Saab 35 Draken) λόγω της πολύ πιο αποτελεσματικής αναλογίας ανύψωσης προς έλξη σε υπερηχητικές ταχύτητες, ενώ για την κατασκευή των πρωτοτύπων η εταιρεία συνεργάστηκε στενά με το ερευνητικό κέντρο Langley της NASA.
Το πρόγραμμα ETF
Εν τω μεταξύ, τον Μάρτιο του 1981, η USAF ανακοίνωσε το πρόγραμμα Enhanced Tactical Fighter (ETF) για την προμήθεια ενός αντικαταστάτη του F-111 Aardvark. Στόχος του προγράμματος ήταν ένα αεροσκάφος ικανό να πραγματοποιεί αποστολές βαθιάς διείσδυσης χωρίς να απαιτείται πρόσθετη υποστήριξη με τη μορφή συνοδείας μαχητικών ή υποστήριξης παρεμβολών.
Η General Dynamics υπέβαλε το F-16XL, ενώ η McDonnell Douglas υπέβαλε μια παραλλαγή του F-15 Eagle. Αν και τα δύο αεροσκάφη ανταγωνίζονταν για τον ίδιο ρόλο, είχαν αρκετά διαφορετικές σχεδιαστικές προσεγγίσεις. Το F-15E απαιτούσε πολύ λίγες αλλαγές από τη βάση του F-15B ή D, ενώ το F-16XL είχε σημαντικές δομικές και αεροδυναμικές διαφορές από την “απλή” έκδοση του F-16.
Ως εκ τούτου, το F-16XL θα απαιτούσε πολύ περισσότερη προσπάθεια, χρόνο και χρήμα για να τεθεί σε πλήρη παραγωγή. Επιπλέον, το F-15E είχε δύο κινητήρες, γεγονός που του προσέδιδε πολύ μεγαλύτερο μέγιστο βάρος απογείωσης και καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης του σκάφους και του πιλότου,σε περίπτωση βλάβης του κινητήρα.
Στα χέρια της NASA
Τελικά, τον Φεβρουάριο του 1984, η USAF ανέθεσε το συμβόλαιο ETF στην McDonnell Douglas, και κάπως έτσι δημιουργήθηκε το F-15 Strike Eagle. Όσο για τα δύο πρωτότυπα F-16XL που είχαν κατασκευαστεί, τελικά μεταφέρθηκαν στο ερευνητικό κέντρο Langley της NASA, και χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορα πειράματα και μελέτες που ολοκληρώθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Σημειώνεται ότι ζυγίζοντας σχεδόν 600 κιλά λιγότερο από τις προηγούμενες εκδόσεις, το F-16XL διέθετε μεγαλύτερη ευελιξία. Το F-16XL μπορούσε επίσης να μεταφέρει τα διπλάσια πυρομαχικά από το F-16A και να τα μεταφέρει 50% μακρύτερα από το απλό F-16. Πλέον τα δύο πρωτότυπα βρίσκονται σήμερα σε αποθήκη στο Μουσείο του Κέντρου Πτήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας στη βάση Edwards .
