Του Θοδωρή Καλούδη –
Ενώ ο Αλέξης Τσίπρας επιδιώκει , όπως δηλώνει, τη συγκρότηση ενός μετώπου με στόχο την “προοδευτική διακυβέρνηση” – με τον ίδιο πρωθυπουργό – η ίδια η πολιτική συμπεριφορά του ακυρώνει τις διατυπωμένες προθέσεις του. Ακόμα και αν ο Νίκος Ανδρουλάκης ήθελε να αυτοκτονήσει πολιτικά σύροντας το κόμμα του σε μια συμμαχία την οποία απορρίπτει η πλειοψηφία όσων πολιτών ακολουθούν το ΚΙΝΑ/ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φροντίσει να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο , παρά τις εξαγγελίες του.
Και μπορεί η συμπόρευση του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ στην πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ να δημιούργησε προς στιγμήν κλίμα ευφορίας στην Κουμουνδούρου, η εμμονή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να υπερασπίζεται επιθετικά τη σκευωρία της υπόθεσης Novartis – παρά τη δικαστική δικαίωση των θυμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και παρά την εν εξελίξει ποινική διαδικασία για τον καταλογισμό ευθυνών στους αυτουργούς της σκευωρίας – είναι το μεγάλο εμπόδιο σε κάθε ουσιώδη διάλογο μεταξύ των δύο κομμάτων.
Άλλωστε, όπως υπενθυμίζει με άρθρο του το protagon (Γιώργος Κουβαράς) το πόρισμα που κατέθεσε το ΚΙΝΑΛ, με πρόεδρο τη Φώφη Γεννηματά, μετά την ολοκλήρωση της προανακριτικής επιτροπής για την σκευωρία Novartis, ήταν πολύ πιο σκληρό από της ΝΔ. Και ένα ηγετικό του στέλεχος, ο Ανδρέας Λοβέρδος, που διεκδίκησε την ηγεσία και πήρε το 1/4 των ψηφοφόρων στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια δικαστική εκκρεμότητα που οφείλεται σε καταθέσεις προστατευμένων μαρτύρων, τους οποίους έχουν μηνύσει οι πολιτικοί που οι υποθέσεις τους αρχειοθετηθήκαν και απαιτούν να αρθεί η προστασία τους («να βγουν οι κουκούλες»).
Oσο αυτή η υπόθεση δεν κλείνει και όσο ο Τσίπρας παραμένει εγκλωβισμένος στην υπεράσπιση του Παπαγγελόπουλου και όλων των υπολοίπων που παρασύρει μαζί του στο Ειδικό Δικαστήριο για την σκευωρία κατά των πολιτικών αντιπάλων του, η «προοδευτική» συμμαχία που επιδιώκει ο κ. Τσίπρας κυρίως με το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ δεν έχει περιθώρια ούτε καν συζήτησης.
Αλλά δεν είναι μόνο η σκευωρία της Νovartis που αποκλείιει συνεννόηση ή μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ – νέου ΠΑΣΟΚ. Είναι και η όλη πολιτική συμπεριφορά του κόμματος του κ. Τσίπρα, που οδηγεί την πολιτική ζωή σε επικίνδυνες ατραπούς. Η διαρκής σκανδαλολογία, η απαξίωση των θεσμών, η αμφισβήτηση της δικαιοσύνης, η άρνηση να συμπλεύσει στην εθνική αντιπροσωπεία ακόμα για κρίσιμα ζητήματα θωράκισης της άμυνας της χώρας, ο διάχυτος “Πολακισμός” που εμπλουτίζει με ακραίες εκδηλώσεις τον Συριζαϊκό λαϊκισμό.
Αυτά είναι πολιτικές ξένες με το προφίλ που επιδιώκει να χτίσει για το κόμμα του στον πολιτικό χώρο του Κέντρου – και της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας , όπως λέει – ο κ.Ανδρουλάκης. Και βέβαια είναι το ζοφερό πρόσφατο παρελθόν των δύο κομμάτων, όταν το ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησε με τη ΝΔ για κρίσιμους εθνικούς λόγους (με τον κ. Ανδρουλάκη Γραμματέα του κόμματος) και δεχόταν τις αήθεις, “δολοφονικές”, επιθέσεις του κ. Τσίπρα και της παρέας του. Αλλά και η χαώδης διαφορά κοσμοθεωρίας ανάμεσα στον κορμό των φίλων του ΠΑΣΟΚ με τον αριστερό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, που εξακολουθεί να επηρεάζει την καθοδήγησή του.
Ήδη οι μετρήσεις της Κοινής Γνώμης δείχνουν ότι ο κ. Ανδρουλάκης μπήκε σφήνα μεταξύ του κ. Μητσοτάκη και του κ. Τσίπρα στους πολιτικούς αρχηγούς που εκφράζουν το Κέντρο. Αυτό του επιτρέπει να σπρώξει προς τα Αριστερά το ΣΥΡΙΖΑ και να διεκδικήσει τον επαναπατρισμό Κεντρώων ψηφοφόρων από τα δύο μεγάλα κόμματα. Μια καλύτερη θέση του νέου ΠΑΣΟΚ στην πολιτική σκηνή (εφόσον συνδυαστεί και με αποδυνάμωση του λαϊκισμού) είναι καλοδεχούμενη. Για το καλό της Δημοκρατίας και του πλουραλισμού.
