Η χθεσινή σύγκρουση Μητσοτάκη-Τσίπρα στην Βουλή ήταν μια αναμέτρηση με το βλέμμα στο κέντρο: Αμφότεροι επιχείρησαν να απευθυνθούν στον κόσμο του μεσαίου χώρου που τον έχει κουράσει ο εγκλεισμός της πανδημίας, να υπερβούν τις – εκατέρωθεν – εντυπώσεις και σκιές που άφησαν τα σκληρά γεγονότα βίας των προηγούμενων ημερών και να πάρουν προβάδισμα στην πολιτική μάχη για την επόμενη μέρα της πανδημίας.
Η “συγγνώμη” του Κυριάκου Μητσοτάκη
Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη η προσπάθεια ήταν πιο δύσκολη: Μπορεί μεν να είναι, εκλογικά και δημοσκοπικά, κυρίαρχος στον χώρο του κέντρου, έχει όμως να διαχειριστεί και την δεδομένη φθορά κάθε κυβέρνησης. Επέλεξε να κάνει ένα σημαντικό βήμα και ζήτησε «συγγνώμη» από «όλους όσοι υπέστησαν κρούσματα αστυνομικής βίας και για την δική μου διακυβέρνηση και για την δική σας». Κατόπιν αυτού κάλεσε και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ένα αντίστοιχο βήμα αναλαμβάνοντας το μερίδιο ευθύνης που τον αναλογεί.
Για τον Αλέξη Τσίπρα ήταν μια ευκαιρία να δεχθεί, και να αναμετρηθεί, με την πρόκληση αλλά δεν την αξιοποίησε. ‘Η, τουλάχιστον, το βήμα που έκανε ήταν πολύ μικρό και πολύ διστακτικό.
Η… μισή αποκήρυξη της βίας από τον Τσίπρα
Προσπάθησε να πάρει αποστάσεις από τους «μπαχαλακηδες» και τα άκρα λέγοντας για τους μεν κουκουλοφόρους ότι « «οι αγωνιστές της αριστεράς αγωνίστηκαν και κέρδισαν μάχες χωρίς κουκούλες» και για τον Κουφοντίνα ότι «δεν θέλουμε να γίνει ήρωας ένας τρομοκράτης-δολοφόνος».
Επέμεινε όμως στο δίκαιο του απεργού πείνας – τρομοκράτη, καταλόγισε όλη την ευθύνη της έντασης και των διχαστικών φαινομένων στην κυβέρνηση, δεν είπε κουβέντα για την συμμετοχή της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στα προσκλητήρια για κινητοποιήσεις παρ’ ότι ο πρωθυπουργός τον προκάλεσε, και αρνήθηκε να αποδεχθεί τον, αποδεδειγμένο, υγειονομικό κίνδυνο που συνιστούν οι διαδηλώσεις.
Δεν αποστασιοποιήθηκε από τις ακραίες δηλώσεις στελεχών του, δεν τοποθετήθηκε για την παρουσία βουλευτών του στις πανεπιστημιακές καταλήψεις, απηύθυνε 17 σφοδρά «κατηγορώ» προσωπικά στον πρωθυπουργό, χρεώνοντάς του έως και υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών, για να προσπαθήσει εν τέλει απλώς να καβαλήσει το κύμα της διαμαρτυρίας και να εμφανιστεί ως εκφραστής του θυμού των νέων.
Τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις στην Κουμουνδούρου
Ολα αυτά ίσως απαντούν και στο ερώτημα γιατί, παρά την κοινωνική κόπωση, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΧΑ δεν «περνάνε» στον κεντρώο χώρο.
Ακόμη και σ’ αυτή την φάση, της κορύφωσης της δυσφορίας των πολιτών για τον πολύμηνο εγκλεισμό, οι δημοσκοπήσεις δεν καταγράφουν καμία ουσιαστική μετατόπιση ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, σύμφωνα με πληροφορίες του economico.gr, οι δημοσκοπήσεις που έχουν στα χέρια τους και στην Κουμουνδούρου δείχνουν τα εξής:
- Η κυβέρνηση παραμένει κυρίαρχη στις ηλικίες άνω των 55 με 60 ετών
- Αντιμετωπίζει αυξημένη δυσαρέσκεια σε τους ψηφοφόρους της ηλικιακής ομάδας 17 έως 34 ετών, χωρίς όμως αντίστοιχη αύξηση της επιρροής τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ομάδα, άλλωστε, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υψηλότερο ποσοστό από την ΝΔ και στις εκλογές του 2019 (36% έναντι 30%) και η αναλογια αυτή δεν φαίνεται επι του παρόντος να διαφοροποιείται.
- Διαπιστώνεται αύξηση των αναποφάσιστων, αλλά και του θυμού, στην ηλικιακή ομάδα 35 έως 55 ετών – την ομάδα των «παραγωγικών δυνάμεων» που κουβαλά και την βαριά οικονομική κόπωση της δεκαετίας των Μνημονίων. Παρά το γεγονός αυτό όμως, και στην συγκεκριμένη ομάδα η κυβέρνηση εξακολουθεί να διατηρεί ισχυρό προβάδισμα. Η δε αυξημένη δυσφορία που καταγράφεται διοχετεύεται, κατά τους δημοσκόπους, και στα δύο κόμματα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η κυβέρνηση που, οικονομικά, έπληξε περισσότερο τα μεσαία στρώματα στην κρίσιμη αυτή ηλικιακή κατηγορία.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι μάλλον προφανές και το γιατί χθες ο Αλέξης Τσίπρας, χθες παρά τα «17 κατηγορώ» κατά Μητσοτάκη, δεν ζήτησε εκλογές. Και ούτε προτίθεται, κατά τις πληροφορίες, να το πράξει – αντιθέτως, το ενδεχόμενο εκλογικού αιφνιδιασμού από την κυβέρνηση δείχνει να αποτελεί και την βασική πηγή ανησυχίας στην Κουμουνδούρου.
