Του Θοδωρή Καλούδη
Για όποιον δεν έχει εμπειρία της ιστορίας των αέναων ιδεολογικών συζητήσεων, της πάλης των… “τάσεων”, των εσωκομματικών διαδικασιών και του συχνά “αδελφοκτόνου πολέμου” στα αριστερά κόμματα, όσα συμβαίνουν σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ακατανόητη “ιστορία για αγρίους”. Για τους απλούς – και εμμονικά πιστούς – αριστερούς Συριζαίους, όσα παρακολουθούν στο κόμμα τους μπορεί και να μοιάζουν σκηνές από ταινίες Grand Guignol.
Ας δούμε, με απλά λόγια, τι συνέβη, τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ:
Η άνοδος και η πτώση του Αριστερού Λαϊκισμού
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό (με παλαιοκομμουνιστικές αναφορές) ποπουλίστικό σύστημα που η δυστυχής συγκυρία της κρίσης χρέους της χώρας το ανέδειξε κυβέρνηση. Ο εγκληματιός ακτιβισμός, στην αρχή της κυβερνητικής θητείας του, και η πρωτοφανής ανεπάρκειά του, στην “ωριμότερη” συνέχεια, έφερε το ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση. Η λαϊκίστικη, τοξική και αδιέξοδη συμπεριφορά του και στην αντιπολίτευση οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Μάιο σε νέα μεγαλύτερη ήττα και, ένα μήνα μετά, στη δραματική πολιτική απαξίωση του ως κόμματος κυβερνητικής προοπτικής.
Η κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ και “το παιδί με το αστραφτερό χαμόγελο”
Οι συνεχείς αυτοτροφοδοτούμενες, από τα πολιτικά του αδιέξοδα, ήττες έφεραν την κρίση στο κόμμα. Το 17% ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Αλέξης Τσίπρας (που είχε το ταλέντο της συγκόλησης αταίριαστων κομματικών “υλικών”) δραπέτευσε. Οι επίγονοι “αστέρες” του κόμματος, συμμέτοχοι και συνυπεύθυνοι ΟΛΟΙ στην πολιτική και ηθική κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησαν τις “δημοκρατικές διαδικασίες” αναπλήρωσής του. Όλα πήγαιναν “μια χαρά” και με την απαραίτητη ομερτά που συνδέει τους συνένοχους για τη ρευστοποίηση του κόμματος. Και ξαφνικά, από το πουθενά (ή μάλλον από την Αμερική), εμφανίστηκε “το παιδί με το αστραφτερό χαμόγελο” και τους πήρε το μαγαζί, μετατρέποντας σε “χρόνο μηδέν” μια πολιτική διαδικασία σε “μεταπολιτικό” reality show, με τον ίδιο πρωταγωνιστή.
Οταν τα “ηγετικά στελέχη” συνήλθαν από τη “σφαλιάρα” της δημοκρατικής ψήφου των μελών του κόμματος (που, μετά τις εθνικές εκλογές, αποτελούσε καταδίκη του συστημικού ΣΥΡΙΖΑ και από την κομματική του βάση) άρχισαν τα όργανα. Στην αρχή η γκρίνια, μετά η ανοιχτή αμφισβήτηση και τέλος ο πόλεμος, πολλές φορές με ακραίες προσωπικές επιθέσεις, κατά του νεοεκλεγέντα αρχηγού.
Προς ένα κόμμα ψιλοαριστερό και
Στη φωτιά που άναψαν στο κόμμα οι κινούμενοι ως ιδιοκτήτες του, έριξε λάδι και ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης. Εσωκομματικά, κινήθηκε βιαστικά και άκομψα απέναντι στο κατεστημένο του ΣΥΡΙΖΑ. Στο δημόσιο διάλογο, διατύπωσε γενικές πολιτικές σκέψεις και στοχασμούς που πρόδιδαν τόσο την απειρία του, όσο και την απόστασή του από τις θεμελιώδεις αρχές της Αριστεράς που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.
Τελικά έδειξε με κάθε τρόπο ότι, πατώντας στο ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να συγκροτήσει ένα νέο “δικό του” κόμμα, ψιλοαριστερό και ασάφεια, το ευέλικτο, το απροσδιόριστο, το μπερδεμένο, το συγκινησιακό, το φαντεζί θα είναι κρίσιμα στοιχεία του πολιτικού σχεδίου του. Έστω… “καλύτερο, πάντως, από αυτό που είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ”, όπως λένε οι οπαδοί του νέου αρχηγού.
Στον ανταγωνισμό του με τους εσωκομματικούς αντιπάλους του,που έχουν σημαία την “ιδεολογική καθαρότητα”, ο κ. Κασσελάκης δεν έπαψε να υποστηρίζει τη μετάλλαξη του κόμματος σε ένα πιο ορθόδοξο πολιτικό οργανισμό, αφού όπως λέει, «η κοινωνία με αγκάλιασε και μου έδωσε μια ξεκάθαρη εντολή “άλλαξέ τα όλα” και θα τα αλλάξω όλα».
Η αντοχή των υλικών του ΣΥΡΙΖΑ: Ποιός έχει δίκιο;
Έτσι ήρθε η έκρηξη. Η αντοχή των υλικών του ΣΥΡΙΖΑ που ξέρουμε δεν σηκώνει και τον Κασσελάκη και τους original αριστερούς. Η διάσπαση δεν είναι μόνο ιδεολογικοπολιτική είναι και βαθύτατα ψυχική, γι’ αυτό και καθοριστική.
Ποιός έχει δίκιο; Όλοι, ο καθένας από την πλευρά που βλέπει τα πράγματα.
Ο Στέφανος Κασσελάκης εξελέγη με απόλυτα δημοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες, από την (σημαντική) πλειοψηφία των μελών του κόμματος. Έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση να είναι ο αρχηγός και να οδηγήσει το κόμμα του στην πορεία ανάκαμψης που επιθυμούν οι ψηφοφόροι του.
Οι αντίπαλοί του πιστεύουν ότι ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λάθος ψηφίζοντας ένα “μη αριστερό για αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ”. Έτσι ετοιμάζονται, ως αυθεντικοί κλειδοκράτορες των όσιων και ιερών της Αριστεροφροσύνης του κόμματος, να ανατρέψουν τη λαϊκή εντολή. Είτε πρόκειται για στεγνό πραξικόπημα, είτε για “επαναστατική διόρθωση” της δημοκρατικής ψήφου, το θέμα είναι ότι εξελίσσεται μια κόντρα των “κομματικών” στο ρεύμα της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίστηκε να θέλει “αλλαγή νάναι κι ό,τι νάναι”.
Κυρίες και Κύριοι,
Η μάχη που παρακολουθούμε στα “όργανα” αφορά τους αξιωματούχους του κόμματος. Εκεί κρίνεται η συνοχή ή η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, ως κομματικού οργανισμού. Η αγωνία για το μέλλον της μη κομμουνιστικής Αριστεράς αφορά όμως πολύ περισσότερους.
Συνεπώς η τύχη των σημερινών πρωταγωνιστών της κρίσης θα παιχτεί τελικά στο στίβο της κοινωνίας. Εκεί θα φανεί αν ο κόσμος θέλει τον Τσακαλώτο, την Αχτσιόγλου,τον Σκουρλέτη, τον Φίλη, τον Βούτση,τον Τζουμάκα και τα άλλα παιδιά να αναστήσουν τον “παλιό καλό” ΣΥΡΙΖΑ, οπότε ο κ. Κασσελάκης όπως ήρθε, έτσι θα φύγει. Αν όμως οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν το κόμμα και τα “ηγετικά στελέχη” του passé, θα δούμε τους παλιούς που ξέραμε να εκφυλίζονται πολιτικά (όποιο σχήμα κι αν συγκροτήσουν) και το νέο αρχηγό να μένει στο παιχνίδι, έστω και ως το “μπλε ανθρωπάκι στο κόκκινο ανέκδοτο”…
