Η καταδίκη του Νίκου Παππά από το Ειδικό Δικαστήριο διαμορφώνει νέο τοπίο στους πολιτικούς σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει εκλογών. Η γραμμή που εκπορεύεται από το επιτελείο του κ. Τσίπρα είναι ότι «ο Νίκος Παππάς, μετά τις μεθοδεύσεις της πλειοψηφίας της ΝΔ στην προανακριτική Επιτροπή, καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο για πλημμέλημα επειδή τήρησε το Σύνταγμα με το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες».
Αυτή η (προφανώς αναληθής, σύμφωνα με τους Συνταγματολόγους) θέση είναι ενδεικτική της στάσης που θα κρατήσει η αξιωματική αντιπολίτευση στη μετωπική σύγκρουση της με τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη: Άρνηση των Συνταγματικών ρυθμίσεων, της έννομης τάξης και της διάκρισης των εξουσιών, επίκληση της της “λαϊκής δικαιοσύνης” και προβολή του “επαναστατικού” επιχειρήματος ότι «για να σεβαστεί ο λαός τη Δικαιοσύνη, πρέπει να σεβαστεί πρώτα εκείνη τον εαυτό της και να στείλει τα κατάλληλα μηνύματα αποτελεσματικότητας και ανεξαρτησίας έναντι της πολιτικής εξουσίας», (πάντα κατά την “αυθεντική” περι το Σύνταγμα και τους θεσμούς της δημοκρατίας μας … ερμηνεία του ΣΥΡΙΖΑ)
Και αυτό όταν 13 ανώτατοι δικαστές που κληρώθηκαν στη Βουλή για να αποτελέσουν τη σύνθεση του Ειδικού Δικαστηρίου αποφάσισαν ομόφωνα ότι ο κ. Παππάς διέπραξε το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος με συνείδηση και πολιτική στόχευση. Ο Αλέξης Τσίπρας μάλιστα που συνομίλησε με τον καταδικασθέντα με την ανώτατη των ποινών Νίκο Παππά:
- τον κάλυψε πλήρως, συνεπώς αμφισβητεί επίσης πλήρως και την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου,
- επιλέγει υποκριτικά την a la carte αντιμετώπιση των θεσμών (άλλοτε “υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας” και άλλοτε… δεν υπάρχουν)
- παίρνει πάνω του την απαξιωτική καταδίκη Παππά
- εμμένει στην άποψη της “λαϊκής δικαιοσύνης” ότι δηλαδή “πολύ σύντομα, στις εκλογές, θα αποφανθεί ο ελληνικός λαός, για να έρθει η Δικαιοσύνη παντού” (με ποιόν τρόπο;).
Όπως έγινε δε γνωστό, αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόφασης του Ειδικού Δικαστηρίου, ο Ν. Παππάς θα είναι κανονικά στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και «θα κριθεί από το λαό και όχι βάσει μίας πολιτικής δίωξης και μίας άδικης απόφασης».
- Συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ στέκεται (θυμωμένος) σύσσωμος απέναντι στην απόφαση της δικαιοσύνης, αλληλέγγυος στον Νίκο Παππά- που τον αναδεικνύει περίπου σε Μάρτυρα της Αριστεράς – και συνένοχος με το ατιμωτικό αδίκημα της παράβασης καθήκοντος, την οποία αντισυνταγματική παραβατικότητα την κάνει προεκλογική σημαία του.
ΝΔ: “Απαξιωτικό ιδιώνυμο αδίκημα για δημόσιους λειτουργούς”
“Τα δεδομένα είναι απλά και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, αναφέρει η Νέα Δημοκρατία σε ενημερωτικό σημείωμα της. Οι 13 δικαστικοί που στελέχωσαν το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο έκριναν ομόφωνα ένοχο για παράβαση καθήκοντος τον πρώην Υπουργό των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Παππά -τον παλαιότερο και στενότερο συνεργάτη του Αλέξη Τσίπρα- για την υπόθεση του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες το 2016.
Μάλιστα, ο κ. Παππάς δεν κρίθηκε ένοχος για κάποιο πταίσμα, αλλά για παράβαση καθήκοντος, το πλέον απαξιωτικό ιδιώνυμο αδίκημα για δημόσιους λειτουργούς, και του επιβλήθηκε η ανώτατη προβλεπόμενη ποινή.
Αντί να απαντήσει στα σοβαρά πολιτικά ερωτήματα που γεννά η τελεσίδικη απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου, ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπέλυσαν επίθεση στη Δικαιοσύνη, επιχειρώντας παράλληλα να καλλιεργήσουν εκ νέου την αίσθηση ότι τάχα είναι θύματα κάποιων σκιωδών διεργασιών”.
“Κόλαφος προσωπικά για τον κ. Τσίπρα”
“Παρά τις υπεκφυγές, η απόφαση είναι κόλαφος προσωπικά για τον κ. Τσίπρα, τονίζεται στο ενημερωτικό σημείωμα. Μέσα από το έργο της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης επιβεβαιώνεται ότι επί πρωθυπουργίας του ο κ. Παππάς συντόνιζε και κατεύθυνε, μέσα από το Μέγαρο Μαξίμου, μία επιχείρηση που απέβλεπε στον έλεγχο και τη χειραγώγηση της ενημέρωσης, βλάπτοντας την ίδια τη δημοκρατία. Οι κατά τα άλλα λαλίστατοι κήνσορες του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Στην προσπάθειά του να αποφύγει την αναμέτρηση με την πραγματικότητα και τις ευθύνες που του αναλογούν, ο ΣΥΡΙΖΑ δια των ανακοινώσεών του, αμφισβητεί τον σκληρό πυρήνα του Συντάγματος και του πολιτεύματος. Στην ουσία το επιχείρημα της Κουμουνδούρου είναι ότι δικαιοσύνη αποδίδεται μόνο όταν τα δικαστήρια ευθυγραμμίζονται με τις δικές της προτιμήσεις, ενώ προβάλλεται η θέση πως η «λαϊκή ετυμηγορία», όπως την ερμηνεύει η ίδια, υπερβαίνει τους θεσμούς της δημοκρατίας. Πρόκειται για απόψεις που συνιστούν τον τραμπισμό αλά γκρέκα.
