Του Θανάση Οικονόμου
Στην Αριστερά και δη στις εξ αριστερών αποχωρήσεις περιμένει κανείς πιο πολιτικές και λιγότερο συναισθηματικές συμπεριφορές. Από την άλλη πόσο εξ αριστερών αποχωρεί κάποιος που υπερασπίζεται: μαξιλάρια, την τιμή του Σημίτη, την εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη, το ‘και μείς τον Τσιόδρα…’ κλπ;
Ακόμη κι αν απορρίψει κανείς τις θρυλούμενες υποκινήσεις των 6+6 μόνο εξ αντανακλάσεως μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την αφετηρία τους ως αριστερή. Ίσως αφού ο νεοεκλεγείς είναι αμερικανοτραφής, επιχειρηματίας και πολυγραφότατος σε νεανική ηλικία δείχνοντας ότι δεξιοφέρνει, με ετεροκαθορισμό οι αντίπαλοι θεωρούνται επιτομή της αριστεροσύνης.
Αν μάλιστα πάρουμε μετρητοίς τα λεγόμενα τους, ότι το εγχείρημα τους είναι απότοκο της εκλογής ενός ανεπιθύμητου σε αυτούς προσώπου, τότε πρόκειται για ομολογία αντιδραστικής κι όχι παραγωγικής στάσης. Εκκρεμεί δηλαδή εκ μέρους τους ένα πιο εμβριθές κι αληθοφανές αφήγημα.
Οι “μην αλλάζεις τίποτα”
Ο πυρήνας των πεποιθήσεων τους δείχνει κι ως περιεχόμενο πολύ συντηρητικός.
Αν στα οικονομικά δεν συνέτρεχε λόγος επανεξέτασης του μαξιλαριού, αν στα εσωκομματικά είναι υπερασπίσιμα κι απαράγραπτα τα δικαιώματα της επετηρίδας, το κόμμα-σκαντζόχοιρος και η μειονεξία των μη κομμουνιστογενών, αν στα προγραμματικά δεν αναθεωρείται γρι σε όσα θέματα κατέστρεψαν εκλογικά το ΣΥΡΙΖΑ (εξοπλισμοί, μεταναστευτικό, εγκληματικότητα κ.ά) τότε πρακτικώς ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείτο άξιος συντήρησης με μόνη ίσως επιθυμητή εκ μέρους τους αλλαγή, τον ίδιο τον Τσίπρα.
Κι αυτή η αλλαγή ήρθε με την παραίτηση του. Η άμεση συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ σε μονοψήφια ποσοστά επιρροής που ακολούθησε δεν φάνηκε να τάραξε κανέναν γιατί ήταν … πολλά υποσχόμενη η επερχόμενη κ Αχτσιόγλου! Αυτή την παράδοξη ιδέα έδειξε να την συμμερίζονται τα ¾ της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά το θέρος. Κι ύστερα φθινοπώριασε και το όνειρο ξεθώριασε.
Αντίστοιχης ταχύτητας με την επικράτηση φάνηκε κι η επελθούσα «κάθαρση». Μόλις προ διμήνου, στις 24/9, εκλέχθηκε ο κ Κασσελάκης κι έχουν αποχωρήσει ήδη οι τρείς εκ των τεσσάρων συνυποψηφίων.
Για να τελειώσουν όλα τόσο γρήγορα μάλλον όλες οι πλευρές είχαν πάρει εγκαίρως τις αποφάσεις τους. Τα τόσα που έγιναν κι ειπώθηκαν, διημείφθησαν κυρίως για τις εντυπώσεις. Ήταν μια διεκπεραίωση λεπτομερειών. Το γνωρίζουν καλώς όλοι οι πρωταγωνιστές, τόσο οι αναδιατασσόμενοι σήμερα εντός ΣΥΡΙΖΑ όσο κι οι απ’ έξω, που έδειξαν σαν έτοιμοι από καιρό σαν θαρραλέοι.
Οδυρώμενοι “ολοιμαζίδες”
Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να θρηνούν σε τηλεοπτική μετάδοση για τους χαμένους συντρόφους τινές ‘ενδιάμεσοι’. Ώρες-ώρες μου φαίνονται έτοιμοι να ψάλλουν στους έξω όχι τον εξάψαλμο αλλά το «ΕΠΕΣΑΤΕ ΘΥΜΑΤΑ!»
Μια ερμηνεία τούτου είναι η κεκτημένη ταχύτητα γιατί οι ίδιοι άνθρωποι έδειξαν επί τρίμηνο τώρα ότι ήταν οι πιο ευσυγκίνητοι. Ο ρόλος του κεντρώου-κυανόκρανου τυγχάνει πολύ βολικός κατά την διάρκεια μιας σύγκρουσης αλλά μένει στον αέρα μετά την αποχώρηση της μιας πλευράς συνεπεία της επικράτησης της άλλης.
Μια άλλη ερμηνεία είναι η προσπάθεια να γίνει κανείς συμπαθής σ’ ένα πιο ευρύ κοινό φίλων του κόμματος που όντως θλίβονται για τα γεγονότα χωρίς να γνωρίζουν λεπτομέρειες.
Μια τρίτη λέει ότι έτσι προετοιμάζουν κάποιοι το έδαφος για ένα νέο δικό τους σάλτο προς τα έξω, αν τυχόν τα πράγματα δεν πάνε καλά για τον ΣΥΡΙΖΑ στο άμεσο μέλλον.
Τέλος μια τέταρτη, πιο πονηρή εκδοχή, παρατηρεί ότι οι όψιμοι φίλοι του προέδρου είχαν όλοι δημοσίως υποστηρίξει Αχτσιόγλου και έτσι εμμένοντας εμφατικά σε ένα ρόλο σωφροσύνης, κομματικής θεσμικότητας και παρακαταθήκης Τσίπρα αναμετρώνται με τους ‘πλεμπαίους’ όπως αποκλήθηκαν της επαναστατικής φρουράς.
Για λόγους ενοχοποίησης των ‘πλεμπαίων’ συνεχίζουν με κλαυθμούς να υποστηρίζουν ότι όλα έγιναν από ‘κατινιά και παρεξήγηση’ ενόσω ο ίδιος ο Κασσελάκης αναζητά πλέον την αλήθεια μεταξύ ποικίλων ταπεινών κινήτρων (υπερφίαλα πρόσωπα, αποστάτες ή ακόμη και υποκινούμενοι). Αυτή η διβουλία εξυπηρετεί τα μάλα τους αποχωρήσαντες, που αν συνεχίσει αυτή η εικόνα σύντομα θα ισχυριστούν ότι όχι μόνο διαθέτουν ακροατήριο εντός (“κυανοί”) αλλά κι ο Τσίπρας ίσως αυτούς … συμπαθεί πιο πολύ!
Ανάρμοστη στάση
Αν όντως το φαινόμενο των ακόμη και τώρα οδυρομένων ‘κυανών’ εντάσσεται απλώς στις ανάγκες της νέας αναμέτρησης μεταξύ οριστικής επικράτησης της επανάστασης των πλεμπαίων και νεκρανάστασης των πατρικίων (γραφειοκρατίας), τότε δεν διαθέτει ίχνος αληθείας το συναίσθημα κι έχουν ανάρμοστη συμπεριφορά.
Φίλος νευρολόγος μου είπε ότι του θυμίζουμε ένα ιατρικό σύνδρομο, που εκδηλώνεται σε κάποιες περιπτώσεις ανάρρωσης από νευρολογική βλάβη.
Λέγεται “crocodile tears syndrome” και συνίσταται στο να τρέχουν δάκρυα κατά ‘ανάρμοστο’ τρόπο.
Οφείλεται στο ότι η αποκατάσταση των συνδέσεων στα νευρικά κύτταρα επιτεύχθηκε με κάποια λάθη, νευρικές ίνες που προκαλούν σιελόρροια , έχουν ενωθεί με λανθασμένες ίνες που προκαλούν δάκρυα.
Κι ένας παλιός μύθος λέει ότι οι κροκόδειλοι αφού φάνε τα θύματα τους ξεσπάνε σε κλάματα. Έχει τόση αλήθεια όση έχει κι ο σημερινός μύθος ότι πενθούν τάχα οι γραφειοκράτες την απώλεια άλλων γραφειοκρατών, την προκληθείσα φεύ από μια κουβέντα παραπάνω του Πολάκη…
