Του Θοδωρή Καλούδη
Ενώ το ΠΑΣΟΚ επιμένει ότι «είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό», τα σημεία των καιρών δείχνουν ότι ούτε «εδώ» ούτε «ενωμένο» ούτε «δυνατό» είναι.
Σε ό,τι αφορά το «εδώ» θα λέγαμε πως είναι και «εκεί», δηλαδή στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού δεκάδες επιφανή πολιτικά και τεχνοκρατικά στελέχη του συνεργάζονται πλέον αρμονικά σε κρίσιμες θέσεις του κυβερνητικού συστήματος. Τρεις μάλιστα κορυφαίες «φιγούρες» του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Χρυσοχοΐδης (που διετέλεσε επί σειρά ετών υπουργός αλλά και Γραμματέας της Κ.Ε του Κινήματος) το «πουλέν» της νέας γενιάς του κ. Πιερακάκης ( μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και της Κ.Ε του Κινήματος) και ο κ. Φλωρίδης ηγούνται σήμερα κρίσιμων τομέων της κυβέρνησης (Προστασία του Πολίτη, Παιδεία, Δικαιοσύνη).
Αλλά και «ενωμένο» δεν το πολυβλέπουμε. Αφού εξέχουσες προσωπικότητες της Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας είτε εγκαταλείπουν το ΠΑΣΟΚ και συνεργάζονται με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με τελευταία την περίπτωση αυτή της Κυρίας Εύης Χριστοφιλοπούλου, είτε ακολουθούν δική τους πολιτική διαδρομή, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, είτε αποστασιοποιούνται, όπως η Κυρία Άννα Διαμαντοπούλου και πολλοί άλλοι σοβαροί επιστήμονες, τεχνοκράτες και πολιτικά στελέχη. Ξεχωριστή βέβαια και η περίπτωση του Ευάγγελου Βενιζέλου που έχει επιλέξει από καιρό ανεξάρτητο ρόλο συμβολής στην εθνική πορεία με ενδιαφέρουσες και χρήσιμες πολιτικές και επιστημονικές δημόσιες παρεμβάσεις.
Όσο για το «δυνατό», οι δημοσκοπήσεις δεν το επιβεβαιώνουν, αφού είναι καθηλωμένο ως πολιτικό μέγεθος και κομματική δύναμη σε ποσοστά που δεν επιτρέπουν σοβαρές φιλοδοξίες.
«Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζει» το ΠΑΣΟΚ;
Σε ό,τι αφορά τη Χαριλάου Τρικούπη, η απάντηση παραμένει «στον καιρό» από την προφανή αδυναμία του καπετάνιου του Κινήματος να ανταποκριθεί στο ερώτημα και τον δισταγμό των αξιωματικών του πληρώματος να συμβάλουν στην προβολή του.
Οι αναλυτές των ποιοτικών στοιχείων των μετρήσεων της Κοινής Γνώμης μας δίνουν όμως κάποιες συγκροτημένες απαντήσεις, που δείχνουν πόσο και γιατί «στραβά αρμενίζει» το σημερινό ΠΑΣΟΚ:
- Δεν έχει διακριτό και σύγχρονο ιδεολογικοπολιτικό στίγμα. Η ρητορική του είναι ασαφής και ασήμαντη. Το «reason why» επιλογής του ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας εξαιρετικά αδύναμο. Κυριαρχείται από συναισθηματικά και όχι πολιτικά κριτήρια. Στερείται με δυο λόγια ισχυρού κριτηρίου κυβερνησιμότητας.
- Δεν έχει στιβαρή ηγεσία, ικανή να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μισοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν θεωρούν τον αρχηγό του ως κατάλληλο για πρωθυπουργό.
- Δεν πείθει ως ο κύριος εκφραστής αυτού που ιστορικά γνωρίσαμε ως «Δημοκρατική Παράταξη». Οι πολίτες, στην πλειοψηφία τους, αναγνωρίζουν πως ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης εκφράζει καλύτερα τον χώρο του Κέντρου από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη.
- Τα νεότερα στελέχη του, πολλά από τα οποία είναι μορφωμένοι και αξιόλογοι πολιτικοί, είναι εγκλωβισμένα σε ένα καχεκτικό περιβάλλον χαμηλής αξιοπιστίας.
Αποτέλεσμα είναι το ΠΑΣΟΚ να βολοδέρνει μεταξύ το «εδώ» και του «εκεί» και τελικά είναι οιονεί διασπασμένο και «αλλού»…
