Του Κώστα Μποτόπουλου
Στην Ελλάδα: πλημμύρες (οι χειρότερες) μετά τις πυρκαγιές (τις χειρότερες). Εμπαιγμός από τους Σπαρτιάτες στη Βουλή και απανθρωπιά από λιμενικούς μπροστά στα μάτια όλων. Στα μουλωχτά νεοφιλελεύθερο (για μια φορά η έκφραση ακριβολογεί) εργατικό νομοσχέδιο και τυμπανοκρουσίες για επικοινωνιακές κινήσεις στα ελληνο-τουρκικά. Αναβάθμιση της οικονομίας αλλά όχι της δημόσιας ζωής. Αδικαιολόγητος εφησυχασμός της κυβέρνησης, ακατανόητη γοητεία της κενότητας στην αξιωματική αντιπολίτευση, μοιραία έλλειψη απήχησης της κεντροαριστεράς, αέρας στα πανιά των καιροσκόπων.
Στον κόσμο: ο πόλεμος μπαίνει (μάλλον οριστικά) σε φάση “κανονικοποίησης της ανωμαλίας” (Ντέιβιντ Μίλιμπαντ). Η Ινδία προελαύνει, στέλνει διαστημόπλοιο στη σελήνη, φιλοξενεί το G-20 (χωρίς Σι και Πούτιν, που διόλου δεν τους αρέσει αυτή η προέλαση), σκέπτεται ν’ αλλάξει ακόμα και τ’ όνομά της (αλλά αυτό το “Μπαράτ” θυμίζει λιγότερο Ομπάμα και περισσότερο Μπόρατ). Η Ευρώπη ετοιμάζει το ψηφιακό ευρώ αλλά η οικονομία της ασθμαίνει, οι κοινωνίες είναι αδιάφορες ή κουρασμένες και οι επερχόμενες ευρωεκλογές μάλλον μόνο την ακροδεξιά θα ευνοήσουν. Και στις ΗΠΑ ο δρόμος προς το αδιέξοδο είναι στρωμένος με δίκες και με αίμα.
Μεταξύ υπεροψίας -για την “αναπότρεπτη” νίκη της λογικής και της δημοκρατίας- και συμπίεσης από προβλήματα -κλιματική αλλαγή, παραπληροφόρηση, ενίσχυση των άκρων και των ανισοτήτων, απώλεια τεχνολογικού ελέγχου- για τα οποία δεν υπάρχουν όχι απλώς λύσεις αλλά ούτε καν εργαλεία, βαδίζουμε στα τυφλά στο εγχώριο και διεθνές τούνελ. Με βάρκα όχι την ελπίδα αλλά την ψυχραιμία, που κι αυτή εξελίσσεται σε αγαθό εν ανεπαρκεία.
