Του Κώστα Αγγελάκη
Ίσως να είναι πρωτόγνωρο για την παγκόσμια πολιτική ιστορία, η
εξέλιξη 2 κομμάτων εξουσίας και κυβέρνησης στην Ελλάδα από το 2009
έως το 2023.
Ένα κόμμα κυβέρνησης και εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ, να πηγαίνει από το
44% στο 4% σε 5 μόλις χρόνια και ένα άλλο, ο ΣΥΡΙΖΑ, στο ίδιο χρονικό
διάστημα να ανδρώνεται στα ποσοστά του 35%, το 2015 να γίνεται
κυβέρνηση και 8 χρόνια αργότερα να πλησιάζει στον αφανισμό.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό δεν μπορεί να είναι μόνο πολιτικό
φαινόμενο, αλλά να συνοδεύεται από κοινωνικές συνθήκες και αλλαγές
πέραν του κανονικού και της καθημερινότητας μιας και είναι προφανής
η απότομη μετατόπιση ψηφοφόρων και πολιτικών μεταξύ τους.
Ψέματα και αλήθειες
Η δικιά μου ανάγνωση είναι ότι αυτές οι δύο μαζικές και ταχύτατες
μετατοπίσεις ψηφοφόρων και πολιτικών έγιναν, με μαθηματική
ακρίβεια, για τους ακριβώς αντίθετους λόγους.
Με τα ψέματα συσπειρώθηκαν πολίτες και πολιτικοί με το ένα κόμμα
και με τις αλήθειες έγινε ακριβώς το αντίθετο.
Ενδεικτικά θα πώ ότι με το «λεφτά υπάρχουν» το 2019, το ΠΑΣΟΚ
κέρδισε την εξουσία και με τίς αλήθειες του «μαζί τα φάγαμε» και «ή
αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» το 2012 την έχασε. Ενώ με τα ψέματα του “Go back Madam Merkel” και το «σκίσιμο τωνμνημονίων» ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την εξουσία το 2015, και το 2019 τηνέχασε, από την αλήθεια και την επιβολή της σκληρής πραγματικότητας
στην περίοδο 2015-2019 και την καθ ολοκλήρου διάψευση του
αφηγήματος του 2015.
Οι εξελίξεις από το 2009 έως το 2019
Οι εξελίξεις λοιπόν από το 2009 έως το 2019, με την αντίστροφη εξέλιξη
δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, πρέπει να προβληματίσει ιστορικούς,
πολιτικούς αλλά και απλούς πολίτες.
Αλήθειες και ψέματα λοιπόν, από το 2009 μέχρι το 2019
ανεβοκατέβασαν την απήχηση των δύο κομμάτων με ταχύτητες που προκάλεσαν ίλιγγο και έντονο προβληματισμό σε όσους την
παρακολουθούσαν.
Με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα κέρδιζαν λαϊκή απήχηση και
εξουσίες, και με την επιβολή της σκληρής πραγματικότητας τις έχαναν.
Και αυτό γιατί εξομοίωναν τα ψέματα με την ελπίδα και την αλήθεια με
τον τρόμο.
Αυτή είναι η αλήθεια.
«Δεν έφταιγαν αυτοί, τόσοι ήταν»
«Δεν έφταιγαν αυτοί, τόσοι ήταν» είπε κάποια στιγμή ο Μανώλης
Αναγνωστάκης, και πόσο δίκιο είχε, αν αποδώσουμε την φράση αυτή
στο πολιτικό μας σύστημα και στους ηγέτες της περιόδου αυτής, που
μόνο ηγέτες δεν ήταν από ότι αποδείχθηκε από την ιστορία.
Οφείλω όμως να διαχωρίσω τα ψέματα του 2009 από αυτά του 2015.
Το «λεφτά υπάρχουν» είχε μεγάλη δόση αλήθειας, αν λάβουμε υπ’ όψη
τα 120 δις που ταξίδεψαν από τις τράπεζες τα πρώτα δύο χρόνια της
κρίσης. Αλλά ο τρόπος που ειπώθηκε, την χρονική στιγμή που ειπώθηκε
και με τον τρόπο που μεταφράστηκε και χρησιμοποιήθηκε από τα
media, το κατατάσσει στα ψέματα που κέρδισαν την εξουσία.
Τα ψέματα του 2015 και το τότε αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν
προηγούμενο, θεωρώ σε παγκόσμιο επίπεδο. Και αυτό γιατί ειπώθηκαν
σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την χώρα και οι τότε «ηγέτες» ήξεραν
τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κατ επέκταση της
κοινωνίας. Η περίπτωση αυτού του αφηγήματος δεν ήταν μια απλή
περίπτωση καταστροφικού λαϊκισμού, αλλά ο ορισμός του.
Θα πρέπει να διδάσκεται στα Πανεπιστήμια, για ένα κόμμα του τι να
μην κάνει, και για έναν λαό του τι να μην ακούει.
Ήταν όμως η μόνη ευκαιρία που είχαν να κερδίσουν την εξουσία, την
οποίαν βέβαια και δεν ήξεραν μετά τι να την κάνουν. Εκμεταλλευόμενοι
την άγνοια και την δυστυχία του κόσμου, και με την έλλειψη γνώσης,
και του αισθήματος της ευθύνης που ποτέ δεν είχαν, έβαλαν την χώρα
σε μια απίστευτη περιπέτεια διακινδυνεύοντας τα πάντα.
Το μεγαλύτερο έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ
Και το μεγαλύτερο έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ούτε καν αυτό. Δεν
ήταν η προχειρότητα της διαχείρισης όλων των τότε κρίσιμων θεμάτων.
Το μεγαλύτερο τους έγκλημα ήταν ότι εξακολούθησαν να διοχετεύουν
στην κοινωνία το δηλητήριο που προκάλεσε όλες τις παθογένειες των
προηγούμενων δεκαετιών και όλα αυτά που μας έφτασαν στην κρίση
του 2009. Την λογική του «ώχου καημένε», του «δως’ ημίν σήμερον»,
του «κάποιος άλλος φταίει για όλα», και την λογική της «εύκολης
λύσης». Πράγμα το οποίο εξακολουθούν να κάνουν μέχρι σήμερα.
Σαν παρένθεση θα πω, ότι η ενδιάμεση κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου
είναι κυριολεκτικά ο μόνος λόγος που είμαστε ακόμα στο ευρώ και την
Ευρωπαϊκή ένωση. Δεν ήταν όμως αρκετή, εν μέσω μιας τεράστιας
κρίσης, να πείσει τον εξασθενημένο τότε λαό, να παραμείνει σε τροχιά
συμμόρφωσης της οικονομίας και της κοινωνίας.
Ο λόγος που κάνω αυτήν την αναδρομή είναι για να πώ ότι οι εξελίξεις
που βλέπουμε σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, εμένα τουλάχιστον, όχι μόνο δεν
μου προκαλούν έκπληξη, αλλά τις θεωρώ σαν φυσική συνέχεια ενός
κόμματος που δεν είχε ποτέ τις βάσεις και τις αξίες που χρειάζεται ένας
πολιτικός οργανισμός για να επικοινωνεί και να εκφράζει την κοινωνία
και τα πραγματικά της προβλήματα.
Δεν θα αναφερθώ στην παντελώς κενή μεταπολίτευση της περιόδου
2019-2023, γιατί και αυτήν την θεωρώ απολύτως φυσική συνέχεια της
διακυβέρνησης τους.
Ανδρώθηκαν από τον θυμό του κόσμου και αφανίζονται από την
διαχρονική τους αναξιοπιστία, εν μέσω του δικού τους θυμού λόγω των
εκλογικών αποτελεσμάτων και εξελίξεων.Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Θεωρώ ότι η περίοδος της κυριαρχίας του απόλυτου λαϊκισμού και της
ψεύτικης ελπίδας έχει περάσει και ελπίζω και ανεπιστρεπτί.
Κώστας Αγγελάκης
[email protected] – www.pro-visions.eu
