Του Θοδωρή Καλούδη
Σήμερα (Tρίτη απόγευμα) θα συνεδριάσει και πάλι η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στην οποία αναμένεται – χωρίς να είναι απολύτως βέβαιο – να είναι παρών ο Στέφανος Κασσελάκης.
Στη χθεσινή σύνοδο της Γραμματείας, που έγινε υπό το κράτος του αιφνιδιασμού που προκάλεσε η πρωτοβουλία του προέδρου του κόμματος με το ερωτηματολόγιο/δημοψήφισμα προς τα μέλη για το όνομα και την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, προκλήθηκαν έντονες αντιδράσεις.
Το κλίμα πυροδότησε η επιστολή που έστειλε ο κ. Κασσελάκης στα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας με την οποία, στην ουσία, διαχώριζε με σαφήνεια τις απόψεις του για το χαρακτήρα του κόμματος από εκείνες των “κορυφαίων” στελεχών. Με δυό λόγια ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έρριξε χθες το γάντι, οδηγώντας τη συζήτηση – και τις αποφάσεις του κάθε επώνυμου στελέχους – σε μία επιλογή μεταξύ ενός “ανοιχτού κόμματος” που “αφουγκράζεται τη βάση” και μιας κατάστασης που ο ίδιος έχει αποκαλέσει στο παρελθόν “κομματίλα”.
Ωστόσο – ανεξαρτήτως αν οι απόψεις του κ. Κασσελάκη ανταποκρίνονται (και σε ποιό βαθμό) στις προσδοκίες της βάσης, η όλη συμπεριφορά του, με την οποία εμφανίζεται να αγνοεί κατά σύστημα τις υφιστάμενες θεσμικές λειτουργίες του κόμματος που επιχειρεί να αλλάξει, προκαλεί από προβληματισμό έως έκρηξη σε αυτό που γνωρίσαμε ως σύστημα ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας, που φάνηκε να τον στηρίζει, “τα έχει πάρει”, όπως λένε οι τακτικοί συνομιλητές του.
Η σύνοδος των καπεταναίων
Τα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας κατέληξαν χθες σε ένα συγκερασμό προτάσεων, όσον αφορά στις διαδικασίες που θα ακολουθηθούν. Δεν δεν έθεσαν ζήτημα μομφής κατά του προέδρου, δεν ζήτησαν αναβολή του Συνεδρίου και δεν προκάλεσαν Σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής πριν από αυτό, καθώς κρίθηκε ότι τέτοιου είδους ενέργειες θα πυροδοτούσαν την εσωστρέφεια και τον κίνδυνο διάσπασης. Αλλά κάλεσαν τον πρόεδρο να εμφανιστεί σήμερα ενώπιον τους – κάτι που μένει να φανεί το απόγευμα.
Είτε πάει είτε όχι ο κ. Κασσελάκης στην Πολιτική Γραμματεία σήμερα έχει δευτερεύουσα σημασία, που αφορά κυρίως στις σχέσεις του με όσα από τα μέλη του οργάνου τον υποστηρίζουν. Το παιχνίδι στο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πεχτεί όμως στη Πολιτική Γραμματεία. Πρόκειται για ένα όργανο που συγκροτείται από εκπρόσωπους “καπετανάτων” του κόμματος ή κάποιες πριμαντόνες του. Πολλές φορές εκεί τα “εγώ” κυριαρχούν των τάσεων και σπάνια συγκλίνουν σε ρηξικέλευθες αποφάσεις. Οι ουσιώδεις εξελίξεις θα δρομολογηθούν στο Συνέδριο και, ανάλογα με τα αποτελέσματά του, στην Κεντρική Επιτροπή μετά από αυτό.
Τα πάντα παίζονται στο Συνέδριο
Το ερώτημα είναι αν ο κ. Κασσελάκης θα ελέγξει ή όχι το Συνέδριο. Αν του “βγει”, θα διαβεί το Ρουβίκωνα και θα μπεί στην Κουμουνδούρου αποφασισμένος να φτιάξει το (προσωπικό) κόμμα των ονείρων του, με νέο περιεχόμενο και νέο αμπαλάζ του ΣΥΡΙΖΑ – με αναδομήσεις κομματικών θεσμών και καρατομήσεις των κουρασμένων ονομάτων. Αν δεν τα καταφέρει και χάσει το Συνέδριο, η πιο πιθανή εξέλιξη θα είναι η καθαίρεσή του από την επόμενη Κεντρική Επιτροπή. Τότε θα οδηγηθεί μάλλον στη δημιουργία ενός νέου κόμματος που πάντα ήθελε (αυτού “που ζητά η βάση”) έχοντας οδηγό και τα αποτελέσματα του ερωτηματολογίου που μοίρασε αυτές τις μέρες.
Προς νέα αποσύνθεση
Όπως και να έχουν οι εξελίξεις, τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται για τον ΣΥΡΙΖΑ, που όλα δείχνουν ότι οδεύει, έτσι κι αλλιώς, σε περαιτέρω αποσύνθεση. “Τον κλαίγανε” που λένε και στους καφενέδες. Βραχυπρόθεσμα – είτε με Κασσελάκη αρχηγό, είτε με νέο κόμμα Κασσελάκη και παρόντα τον ΣΥΡΙΖΑ – τα πράγματα, στον πολιτικό αυτόν χώρο, θα κινούνται στη σφαίρα της μονοψήφιας αποδοχής από τους πολίτες.
Αυτό ίσως ανοίξει χρονοβόρες διεργασίες “συγκλίσεων” στην “Κεντροαριστερά”, για την “αναγέννησή” της. Δηλαδή μια συζήτηση που αφορά στις αποδεκατισμένες φυλές του ΣΥΡΙΖΑ, το “αόρατο” ΠΑΣΟΚ και κάποιους σκόρπιους. Πιθανόν όμως το θέμα να μην αφορά καν αυτούς, αλλά μόνο την πολιτική ελίτ, που αναπαράγει την ιδέα, αγωνιώντας εν κενώ, μέχρι να βγεί μπροστά κάποιος σοβαρός άνθρωπος που θέλει και μπορεί να στήσει ένα αξιόπιστο σύγχρονο κόμμα – αντίβαρο στη Νέα Δημοκρατία.
Έως τότε, η εξουσία θα παραμείνει στον κ. Μητσοτάκη για περισσότερο χρόνο από ό,τι και ο ίδιος φανταζόταν. Και ο μέγας κίνδυνος είναι την όποια, κατά καιρούς, λαϊκή δυσφορία να εισπράξουν τα ακραία κόμματα και διάφοροι τύποι που, όταν δεν πουλάνε “μαντζούνια” ελπίδας στο τηλεμάρκετινγκ, πουλάνε ανέξοδη καταστροφολογία στη δημόσια συζήτηση.
