Κάθε εβδομάδα με τον Κώστα Μποτόπουλο
Παράλληλα με την αντεπίθεση των Ουκρανών στο πεδίο της μάχης, και στο πεδίο της οικονομίας τα μέτρα κατά της Ρωσίας διαδέχονται το ένα το άλλο και προσλαμβάνουν χαρακτηριστικά οργανωμένης αντεπίθεσης.
Νέες και βαρύτερες κυρώσεις κατά του ρωσικού κράτους και επιπλέον προσώπων, μελών της κρατικής νομενκλατούρας και ολιγαρχών, από ευρύτερο κύκλο χωρών: αυτή τη βδομάδα και η Ιαπωνία μπήκε δυνατά στο παιχνίδι.
Εντυπωσιακή δραστηριοποίηση των ΗΠΑ και του προέδρου Μπάιντεν προσωπικά, ως ντε φάκτο αλλά όχι αφ’ υψηλού ηγέτη της Δύσης, με κλιμάκωση των κυρώσεων, πρόταση για αποβολή της Ρωσίας από το G-20, προσφορά υποδοχής 100.000 Ουκρανών προσφύγων και 1 δις βοήθειας στην Ευρωπαική Ένωση για τη φροντίδα τους, ενεργοποίηση, και εσωτερικά και εντός του ΝΑΤΟ, μονάδας και μηχανισμών απόκρουσης ενδεχόμενης βιοχημικής ή πυρηνικής επίθεσης.
Σκλήρυνση όχι μόνου του τόνου (για πρώτη φορά, στη σύνοδο αυτής της βδομάδας, ακούστηκε επίσημα “να εξαφανίσουμε τον Πούτιν”) αλλά και των μέτρων ουσίας από την Ευρωπαική Ένωση, με αιχμή την ενέργεια και την απεξάρτηση, κατά τα 2/3 τουλάχιστον σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, από τη Ρωσία: συμφωνία για κοινές προμήθειες, για στροφή στο υγροποιημένο αέριο μέσω ΗΠΑ, για επιτάχυνση της στήριξης στον ήλιο, τον αέρα και την ατομική ενέργεια.
Πως αντιδρά η Ρωσία
Από την πλευρά της η Ρωσία δεν μένει βέβαια άπραγη έναντι της διεθνούς οικονομικής επίθεσης που δέχεται. Τρία είναι τα βασικά όπλα της, που όλα στηρίζονται στο αυταρχικό καθεστώς της και στην αψήφηση της διεθνούς έννομης τάξης: απειλές (από χωρισμό των χωρών σε φίλιες και εχθρικές έως διαρκή επίσειση πυρηνικής κλιμάκωσης), εκμετάλλευση του κινδύνου που αποτελεί για τη Δύση η ακόμα μεγαλύτερη παρακώλυση έως κόψιμο της εφοδιαστικής αλυσίδας για πρώτης ανάγκης αγαθά, μονομερείς ενέργειες, όπως η πρόσφατη απόφαση για πληρωμή του ρωσικού φυσικού αερίου σε ρούβλια.
Η ενεργοποίηση όλων αυτών των μεθόδων, σε πρώτο χρόνο δυσχεραίνει τον αντίπαλο -που δεν είναι πια η Ουκρανία, αλλά και επίσημα το σύνολο του δημοκρατικού κόσμου- αλλά σε -όχι μεγάλο- βάθος χρόνου αποκόπτει την ίδια τη Ρωσία από τον κόσμο και προαναγγέλλει την οικονομική κατάρρευση της.
Η “άσφαιρη” απαίτηση του Πούτιν να πληρώνεται σε … ρούβλια
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της πληρωμής σε ρούβλια. Το ρωσικό καθεστώς, δηλαδή ο Πούτιν, αποφάσισε να “ζητήσει” κάτι που όχι μόνο δεν προβλέπεται αλλά απαγορεύεται στις συμβάσεις που έχει υπογράψει η Ρωσία με χώρες της Ευρώπης για την παροχή φυσικού αερίου: η πληρωμή έχει συμφωνηθεί σε ευρώ χωρίς δυνατότητα μονομερούς αλλαγής και κανένα διεθνές δικαστήριο δεν θα δικαίωνε τη Ρωσία.
Βέβαια η Ρωσία και ο Πούτιν ουδόλως ενδιαφέρονται για διεθνή δικαστήρια (κι ας έχουν ήδη καταστεί υπόλογοι σε μπόλικα), ως μόνο σκοπό έχουν να πιέσουν έως εκβιασμού τις “εχθρικές” χώρες. Όμως αυτός ο εκβιασμός έχει στοιχεία αυτοπαγίδευσης: ενώ η υποχρέωση πληρωμής σε ρούβλια επιχειρεί να στηρίξει το εθνικό νόμισμα και να δώσει μιαν “επιθετική απάντηση” στις κυρώσεις (θέλετε μέτρα, πληρώστε σε ρούβλια), συγχρόνως αναγκάζει τους “πελάτες” αερίου να στραφούν το συντομότερο δυνατό αλλού (είδαμε ότι η Ευρώπη το κάνει πράξη) και στερεί την ρωσική οικονομία από “σκληρό” νόμισμα στο εσωτερικό της, που τόσο το έχει ανάγκη λόγω της αποκοπής της από το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα. Δεν τής λείπουν ρούβλια της Ρωσίας, χρήμα που να μετράει και να μπορεί να “θρέψει” την οικονομία της και τον πληθυσμό της τής λείπει.
Ο γόρδιος δεσμός είναι στα χέρια της Δύσης
Ο γόρδιος δεσμός είναι, συνεπώς, στα χέρια της Δύσης και ειδικά της Ευρώπης, η οποία κατέληξε, λόγω Γερμανίας, να εξαρτάται τόσο πολύ από το ρωσικό φυσικό αέριο. Αν βρει τεχνική λύση έναντι των μονομερών μέτρων και, κυρίως, αν αντέξει στις δυσκολίες που σίγουρα θα προκύψουν (λιγότερο και ακριβότερο φυσικό αέριο και πετρέλαιο σημαίνει προβλήματα με το κρύο, την ηλεκτροδότηση, την οικονομία κάθε νοικοκυριού), τότε όχι μόνο θα ολοκληρώσει την ανεπίθεση αλλά και θα φανεί αντάξια του ηρωισμού των Ουκρανών στο πεδίο της πραγματικής μάχης.
